Rondreis met de

camperbuzz

 maandag 9 april...  Tweede paasdag      We verdiepen ons in de Maginot-linie             voor het laatst bijgewerkt op:  06-02-2022

We duiken vandaag letterlijk onder in de (oorlogs)geschiedenis van Frankrijk. We hebben ooit op school weleens gehoord over de Maginot-linie, maar meer dan de naam kunnen we ons er niet van herinneren. Het blijkt een groot(s) verdedigingswerk te zijn, onder de bezielende ontwerpdrift van meneer Maginot. Van Duinkerken tot aan Nice zou een geweldige verdedigingswal moeten worden opgebouwd tegen eventuele invallen van de Duitsers en/of de Italianen. Natuurlijk was het Franse leger wijs geworden door de Eerste Wereldoorlog en zij wilden niet opnieuw risico's lopen bij een aanval door vreemde mogendheden.

Een prachtig staaltje werk, dat helaas net zo roemrucht ten onder ging als onze Hollandse waterlinie. De Duitsers hadden namelijk een simpele reactie: ''De Maginotlinie onneembaar? Dan gaan we er gewoon omheen...'' Vervolgens schonden ze de Belgische neutraliteit en stoomden via die kant langs de linie Frankrijk binnen.

De Ouvrages Simserhof

Vlak voor het stadje Bitche zijn de Ouvrages Simserhof te bezoeken, vernoemd naar een nabijgelegen boerderij. Ze willen graag dat je je auto parkeert op het voormalige exercitieterrein bovenaan de heuvel -wat we in eerste instantie ook doen- maar dan is het een flink stuk door het bos naar beneden. Daar is de ingang van het bezoekerscentrum. Het is even over enen en de eerstvolgende -Franstalige- rondleiding van 13.30 uur zit helemaal vol. Dus boeken we de Duitstalige van 14 uur, halen de Heppiebuzz op en gaan meteen lunchen.

Tsja, wat moeten we hier nu van zeggen? Het is -alles overziend- in één woord: OVERWELDIGEND !

We krijgen eerst een film te zien, waarin het ontstaan van de Maginot-linie wordt uitgelegd, de omvang, de bouw ervan -met duizenden arbeiders- de in gebruikname, de oorlogsverklaring van Duitsland en na inname van de oostelijke grenslanden ook de aanval naar het westen / zuidwesten en de helaas korte tijd dat de linie stand houdt.

Daarna stap je in een soort elektrische treinwagon en rij je -net als de soldaten weleer op het speciaal aangelegde smalspoor- de onderaardse gangen in.

Je voelt vooral de kilte en het vocht

Je krijgt hier nog veel meer uitleg, maar vooral voel je ook de kilte en het vocht en het ontbreken van daglicht, waar de hier gelegerde manschappen mee te maken kregen. Weliswaar duurde de echte strijd maar kort, maar voor die tijd zaten ze hier al onder de grond. In een leefgemeenschap, waar alle 'voorzieningen' aanwezig waren. Heel indrukwekkend is bijvoorbeeld de elektriciteitscentrale, die wel zes verschillende soorten stroom leverde: gelijk- en wisselstroom, van diverse voltages. Of wat de denken van de immense luchtverversingsapparatuur, die -ook in geval van een gasalarm- moest zorgen voor verse lucht. Dan ging de hermetisch afsluitbare gasdeur dicht en zou men drie maanden lang toch kunnen functioneren.

Met een eigen broodbakkerij, keukens voor de manschappen en de officieren. Die laatste 24 uur per dag continu in bedrijf, zodat de hogere heren in wisseldienst steeds het commando konden behouden. En natuurlijk een tandarts en een ziekenboeg, waar een heel speciale stoel direct opvalt. Het blijkt een draagstoel te zijn, met schuine draagbaren, die het mogelijk maken om zieke manschappen de 149 treden op te zeulen naar 'buiten'. Er is wel een bescheiden lift, maar die mocht alleen voor materieel en natuurlijk officieren worden gebruikt. De enthousiaste rondleidster -die dit werk zonder vergoeding geheel op vrijwilligersbasis doet- neemt enkelen van ons mee: geheel zonder schokken of stoten dalen we 20 meter de diepte in: na 70 jaar werkt alles nog steeds.    En er is een 'rondzit-toiletgroep' -die wij ook kennen van fort Rhijnauwen- waar de manschappen in een kring -de laatste nieuwtjes uitwisselend- hun behoefte deden.

En dat alles beschermd door centimeters dikke betonmuren, in dikte uiteenlopend van 18 tot 33 centimeter.

Het afweergeschut is indrukwekkend

Ook de bediening van het afweergeschut is indrukwekkend. We zien geschutskoepels, die in eerste instantie alleen als klein bolletje boven het landschap uitsteken, maar die in geval van 'verdediging' omhoog komen om de granaatwerpers, de mortieren en hoe dat spul ook allemaal mag heten- de ruimte te geven boven het maaiveld hun vernietigende werk te verrichten. De aantallen die daarbij worden genoemd, gaan je voorstellingsvermogen haast te boven. ...-camambert genoemd, vanwege de ronde vorm-

En dat alles gecoördineerd vanuit de commando-ruimte, waar het soms een oorverdovende herrie kon zijn. Als namelijk de commandant een commando ''vuren'' gaf onder een bepaalde hoek, ging er een belachelijk harde bel, die net zo lang bleef rinkelen, tot de schutter exact dezelfde schiethoek had ingesteld voor zijn wapen.

Een indrukwekkende kennismaking

Of: wat te denken van de grote hoeveelheden dieselolie en water die mens en machines verbruikten...

Kortom: het is een indrukwekkende kennismaking met een stuk oorlogsverleden, waarvan we zeker geen spijt hebben dat we voor dit - ruim 2,5 uur durende- programma hebben gekozen.

Aan alles komt echter een eind en wij lopen naar de camper, om ons laatste deel van de route van vandaag af te leggen.

Het is nog zo'n drie kwartier door een mooie omgeving, maar helaas met wat triest en regenachtig weer. Het doel is de camping 'Du Fleckenstein', niet zo heel ver van de gelijknamige burcht bij het plaatsje Lembach. Een eenvoudig onderkomen, met wederom 'ingepakte caravans' en geheel achterin een kampeerplek waar we met drie man staan.

Het sanitairgebouw blijkt om 21.30 uur te sluiten, dus we moeten vanavond vroeg onder de wol (gelukkig zijn we zelf-voorzienend ;-))

gereden: 95 km.

dinsdag 9 april...
''tussen oude kastelen en ruïnes''

Nou ja... we gaan ze niet allemaal bezoeken, maar we beginnen bij de ruïne van Chateau Fleckenstein. Daar is om te beginnen de camping naar vernoemd. We rekenen af: best pittig in de prijs voor zo'n alledaags onderkomen met weinig voorzieningen: € 18,30.

Ik probeerde nog de slagboom mee te nemen, maar die ging op tijd weer omhoog ;-))

Het is maar een paar kilometer bergopwaarts -ook hier torent het voormalig verdedigingswerk hoog boven de omgeving uit- maar nog wel een flink stuk lopen vanaf de parkeerplaats naar de uiteindelijke start van het pad naar de burcht. Gelukkig is het droog en zonnig. De temperatuur loopt zelfs zo op, dat we beiden de jas uittrekken.

Het pad van de koolbranders

Eerst echter volgen we het 'Pad van de koolbranders'. Het hout uit dit bos blijkt namelijk uitermate geschikt om er houtskool van te branden. Het is een educatief pad: met panelen en voorbeelden van de bouw van brand'stapels' krijg je precies te zien hoe dat in zijn werk ging.

Ze beginnen met drie staken, als een soort mini-wigwamsteun. Die dient als schoorsteen. Daaromheen worden van gezaagde boomstammen planken gezet. Die moeten het houtskool gaan opleveren. Om echter te zorgen dat niet alles tot as uiteen valt, wordt elke stapel met leem en vervolgens gras bedekt. 

Onderin komen dan nog ventilatiegaten, zodat het vuur goed aanblijft. Na het aansteken wordt zo'n stapel een poosje met rust gelaten. Ook na het verbranden duurt het nog even, want dan moet het eerst weer afkoelen. Daarna komen de vrouwen met grote manden, om de in totaal 100 kilo kool per stapel naar de kar te dragen.

Aan het eind van dit pad kom je bij een gebouwtje met souvenirs, maar ook met een kassa. Om de ruïne te bezoeken moet je namelijk niet alleen nog flink klimmen -we schatten in dat het uitkijkpunt zeker nog vijftig meter hoger ligt- maar ook in de buidel tasten. Nu valt het bedrag van drie euro wel mee, maar het enige dat je daarvoor krijgt is een vermoeiende klimpartij met uitzicht. Dat geloven we wel.

We lopen -via een veel kortere route- terug naar de buzz en gaan dan op weg naar Lembach, want we hebben het verzoek hier een foto te maken  van een wielermonument.

We moeten bij de straat naast het kerkhof zijn en gisteren heeft de campingbeheerder al uitgelegd hoe we die vinden. Vlak voor het rondpoint de straat naar links nemen, 150 meter verder en je bent er. Tot zover klopt het. Maar dan de gedenksteen voor Roland Esslinger die hier is verongelukt. De campingbaas kende zijn naam wel -wellicht kwam hij uit deze streek- maar wist niet dat er iets aan hem moest herinneren.

Dat blijkt ook niet te vinden, ondanks de bereidwillige hulp van twee dames die hier wonen. Ze geven beiden nog wel de suggestie dat de burgemeester het zou moeten weten -die woont recht tegenover het kerkhof- maar de auto staat er niet en dat betekent dat hij niet thuis is. Helaas... Ik loop nog even over het kerkhof, we rijden nog een rondje om het kerkhof, maar niets.

Dan maar door naar Woerth.

Woerth heeft prachtig vakwerk

Zoals voorspeld, blijkt dit een van de mooie vakwerkdorpen uit dit gebied te zijn. We zetten de camper in het centrum neer en lopen een rondje voor een aantal foto's. Veel van het oude blijkt hier gelukkig te zijn bewaard, want we zien bijvoorbeeld een heel oude wasplaats bij het riviertje dat door het dorp -of stadje?- stroomt. Er staat ook een mooie oude boerenhoeve, in een vierkant gebouwd met slechts aan een zijde een open toegang.

Het volgende doel is ..hoffen, maar daarvoor moeten we eerst een flinke omweg maken, want er blijkt een straat te zijn afgesloten. Als beloning staat er wel een Intermarché met benzinestation, dus we vullen al onze behoeften weer aan.

Vervolgens gaan we recht noordwaarts om ons bijna-rondje-voor-vandaag af te maken: richting .. en dan naar Sturzelbronn. Daar zagen we gisteren -op weg naar Lembach- een andere camping die wellicht iets beter is dan onze vorige stop. Inderdaad: iets. Geen huisjes cq ombouwde caravans, maar wel rommelig.

Maar wel met een brandnieuwe sanitaire voorziening -geheel werkend op sensoren- waar enkele harde werkers nog druk bezig zijn om de ruimte eromheen netjes te maken. Camping 'La Bremendell' hoort bij het gelijknamige restaurant, waar we ons melden. Voor slechts 11 euro worden we netjes aangesloten op de elektra. Als we nog maar net staan, begint het helaas te regenen en dat blijft die avond zo.

gereden: 62 km.