dag
12 maandag
22-12 met de
bus naar Tulum: de Maya-site aan zee |
Het reisschema gunt ons geen
uitslaapdagje: om tien voor half acht
's morgens (!)moeten we in de boot zitten, ontbeten en wel, terug naar Belize City.
Daar krijgen we voor het eerst lokale bussen, die ons, met een aantal
overstappen- in ongeveer acht uur naar Tulum moeten brengen. Het eerste
traject gaat tot Chetumal.
Busje komt zo...
want deze is kapot
We moeten allereerst wachten op de bus die ons naar het
busstation brengt. Dat op zich is al een probleem, want de chauffeur weet de
weg niet, hij kan niet keren en rijdt dus maar een extra blokje om, zodat
hij toch op het gewenste punt komt. Gelukkig geeft zijn bijrijder goede
aanwijzingen, maar we zijn wel vijf minuten te laat voor de bus naar Mexico.
Gelukkig: die staat er nog.
De bagage gaat onderin, wij bovenin, de bus in z'n achteruit
en dan... istie kapot.....!! Vooruit lukt niet meer, en dat is toch wel de
bedoeling volgens de dienstregeling. Dus: alles eruit en wachten op een
exemplaar dat wel met z'n neus vooruit kan tuffen. Die komt gelukkig binnen
tien minuten en ach.. wat stellen die nu voor op zo'n lange reis? Bovendien:
deze heeft zelfs een werkende airco en dat had die andere ook niet.
Al met al zijn we wel anderhalf uur te laat vertrokken. En
dan gaat weer de wet van Murphy gelden. Na vijf kwartier rijden wil er nog
veertig man mee, terwijl de bus al vol zit. Geen probleem: het gangpad wordt
volgezet en iedereen wordt geacht door te schuiven met drie personen -liefst
vier- op een bank voor twee. Slechts een man of acht blijft achter. Toch zet
hij er blijkbaar flink de gang in: we hebben niet het idee dat we op het
rittenschema veel verliezen.
Onderweg gaan we
ook nog eens vrolijk in z'n achteruit, als blijkt dat de chauffeur een
groepje passagiers in eerste instantie gewoon voorbijrijdt. Stapt u maar
in: er gaan veel makke passagiers in een bus.
Dan zetten we
een horde volk af bij de plaatselijke markt, terwijl we volgens de
dienstregeling éérst naar het busstation hadden gemoeten. Het gevolg
laat zich raden: we missen de overstap. Bovendien blijkt dat in zo'n
geval je kaartje gewoon vervallen is: je kunt dus niet zomaar met de
volgende bus mee. Dus kost het Rob Reisleider veel moeite om een andere
bus te boeken. Half geld terug, ´s avonds om zes uur nieuwe verbinding
naar Tulum.
We hebben nu dus een dilemma: wat gaan we doen van drie tot zes
in Chetumal?
Rob is creatief: hij chartert een paar taxi's en we vertrekken naar het
strand, niet slecht dus... Kleedhokjes zijn hier niet, dus kleden we ons midden op het strand om/uit, tot
volle verbazing van wat bezoekers van een restaurant dat direct aan het
strand ligt. Het badderen blijkt niet echt een succes: er liggen grote,
ruwe zakken waar je overheen moet om in het water te komen en diverse
groepsgenoten schaven hun ledematen eraan open.
|
 |
Volgens
Rob is het tijd voor een briefing: de nachtbus op kerstavond van Merida naar Palenque gaat ook al niet,
juist vanwege die kerst. Dus: alternatief
met de bus vroeg in de avond naar Campèche en daar een extra hotelovernachting.
Maar zover zijn we nog niet.
Niet toegeven, gewoon afgesproken
bedrag geven
We hebben nog wat tijd om met enkele locals volleybal te
spelen en daarna zetten we ons aan de drank. Het is tijd voor een diner,
maar dat moeten we dus wel supersnel naar binnen werken. |
Er is nog wel even een probleem om ook een derde taxi te
krijgen die ons terug wil brengen -ze vragen meer geld dan de standaard 25
pesos- maar wij besluiten op Robs advies in te stappen. Bij het
uitstappen is het een kwestie van gewoon het vaste bedrag in de
chauffeurshand stoppen en dan naar het busstation lopen. Dat lukt, hoewel we
achter ons flink wat gescheld horen. gelukkig verstaan we dat toch niet. |
Als we bij het busstation aankomen, blijkt hoe precies de Mexicanen kunnen
zijn. Je mag hier geen stap op de verkeerde plek zetten. Rick, Gaby en Thijm
zitten op een soort verhoogde stoeprand: dat mag dus niet. Er komt meteen
een mannetje aanlopen dat hen corrigeert. Terug naar de groep!
Tegen zessen komt de bus en ook de bagage die we hier in depot hadden gezet.
We stappen in en dan begint een 'verfrissende' rit. Deze bus heeft namelijk
ook airco. De chauffeur is bang dat we daaraan twijfelen, dus staat hij op
z'n hoogste stand. Koud dus. |
 |
De lichten gaan uit en we worden getrakteerd op een of andere
gewelddadige film. Slaap hebben we niet meer, dus je ogen dicht is ook geen
optie. De rest van deze dagreis gaat voorspoedig, hoewel we flink wat
kilometers moeten draaien om Tulum te halen. We overnachten hier in hotel
Maya. Veel zien we daar niet van: het is al laat als we er aankomen en
morgen weer vroeg uit de veren. |
dag
13 dinsdag
23-12 van
Tulum naar Merida, via Chitzen Itza. |
We mogen niet al teveel tijd verliezen, omdat morgen de nachtbus uitvalt.
We gaan vroeg ontbijten: niet aan een hoteltafel maar aan het strand!! Kun
je je haast niet voorstellen. Om kwart over zeven (het was toch vakantie??)
zitten we klaar onder het afdakje, alleen: de tent was dicht. Gelukkig waren
ze deze ochtend vroeg: normaal pas om acht uur open (zo hoorden we van een
Hollands stel) maar vijf over half acht ging de deur al van het slot.
Schrokken ze zich een sombrero dat er al acht Hollanders op hun terras
zaten...
Prachtige Maya-site in Tulum
We
kunnen van hieruit lopen naar de site. Deze
blijkt een hele mooie: het is de enige die aan zee ligt en dat maakt hem weer totaal anders dan vorige sites. We zijn dan ook nog
zeker niet 'site-moe'. |

Vlak voor we de bus ingaan, zien we een Mayagroep bezig met
''pelote" het vermaarde balspel. Knap hoe zie die rubber bal met hun heupen
een heel gerichte zwieper geven. Duidelijk ook een spel dat veel
behendigheid en uithoudingsvermogen vraagt. |

Er staat ook nog een Mayaan met een grote verentooi, die best
bereid om met de verschillende toeristen -zoals Loes- op de foto te gaan. |
 |
Zeker ook imposant: Chitzen-Itza
We reizen kort voor de middag door naar alweer een volgende
site: wellicht de meest markante in Chitzen-Itza. Deze staat bekend om zijn heel hoge
piramide die Loes heeft bedwongen en waarvan ik opnames heb gemaakt. Met
de toeristenbus een voorspoedig verlopen reis; aankomst tegen twee uur. Toen
naar de Maya-site (goh, leuk: tempels en ruïnes) maar hier toch weer heel
anders.
Natuurlijk beklimmen we eerst
'El Castillo'. Via de zeer steile trap met 91 treden (?) bereiken we
de top en hebben een goed overzicht over het oerwoud en de her en der
verspreide ruïnes. Vervolgens lopen we naar het noordelijke deel van
het nationale park waar de Cenote Sagrado ligt.
|
Via het pelotaveld, de groep van de Duizend Zuilen en de Tempel der Krijgers
lopen we dwars door het woud naar de zuidelijke gebouwengroep en
passeren onderweg de open Cenote Xtoloc. Na een bezoek aan
onder andere het Observatorium lopen we terug naar het
bezoekerscentrum,
waar we wat eten en drinken, gelukkig in de schaduw want het is heet. |
 |
De Maya-nederzetting Chitzen itza
werd rond 400 na Christus gesticht. Zoals we ook bij andere sites
hebben gezien, werd ook deze plotseling verlaten, zo'n 850 jaar later.
Pas rond 1841 is de site- geheel overwoekerd door de jungle-
teruggevonden. De weg van het visitorcenter voert naar het centrale
terrein met daarop de 24 meter hoge Tempel van Kukulcán. Deze
'piramide', ook wel El Castillo genaamd, heeft 91 traptreden
aan alle vier de zijden en dat zijn samen met het platform aan de top
365 treden, één voor elke dag van het jaar. Vanaf de top heeft men een
goed overzicht over de groep van de Duizend Zuilen en de
Tempel der Krijgers waarop een beeld van Chac in
'offerhouding' staat. |
Tocht door het oerwoud naar beneden, langs een watervalletje,
want een dag later kregen we de echte ;-)) Evengoed
klapt het water spectaculair omlaag. |
Demonstratie
van Pelota:
het nationale balspel
|
Aan het centrale plein liggen de Tempel
van de Jaguars en het grote pelotaveld. Pelota was een
keihard balspel van de Maya's waarbij twee ploegen een rubberen bal
door de stenen ring van de tegenstander moesten spelen. Het is nu niet
helemaal duidelijk of het winnende of het verliezende team werd
onthoofd als offer aan de goden. Het Observatorium (El
caracol) is het beroemdste exemplaar van de zuidelijke
gebouwengroep. Vanuit de ronde toren, met wenteltrap, kon men precies
het tijdstip van de zonnewende bepalen. In het noordelijk deel van het
nationale park ligt de 35 meter diepe open Cenote Sagrado. Deze
heilige bron voorzag de Maya's niet alleen van water maar was tevens
een offerplaats.
|
|
Aan het begin van de avond bereiken we Merida, de hoofdstad
van Yucatan. Hier is voor ons een kamer gereserveerd in hotel Aragón. De
avond hebben we ook wat tijd om rustig het centrum in te wandelen, zodat we
ons alvast voor morgen kunnen oriënteren: dan hebben we een 'vrije ochtend'.

Hotel Aragón in Merida is
seervol gebouwd. |

Zicht op de kathedraal
van Mérida, vanuit een van de gebouwen in de stad. Het lijkt een rustige
provinciestad, die veel sfeer heeft. |
dag
14
woensdag 24-12
Ochtendbezoek aan het
centrum van Merida.
Aan het eind van de middag
rijden we door naar onze extra stop: in Campèche.
|
Je
merkt hier toch duidelijk een Mexicaanse sfeer, waarbij -het is tenslotte
kerstmiddag- verschillende panden inderdaad redelijk in kerstsfeer zijn
versierd. In Belize was dat trouwens veel sterker. Hier zie je wel veel
kerstgroepen, bijvoorbeeld op balkons. Er is veel knipperende verlichting.
Volop genieten van de
Mexicaanse sfeer in Menda
We wandelen op ons gemak rond en
schieten hier en daar wat foto's. We komen terecht in de Calle 58, waar het
ongelooflijk druk is. Het lijkt wel alsof iedereen nog even voor de kerst
zijn boodschappen in huis moet halen. Iedereen bezoekt hier de kraampjes die
werkelijk overal staan.
We schaffen wat kerstversiering aan voor de avond: een zelf te
maken tafeldecoratie van geel en rood, die daarna ook nog kan dienen als
corsage.
Het historisch centrum bevindt
zich bij de Plaza Mayor -waar ook de kathedraal staat- dat door verschillende Spaans-koloniale monumenten
wordt omzoomd.
|
We gaan deze keer weer met een lijnbus verder: naar onze
extra overnachting in Campèche. Rob heeft zijn ogen dicht gedaan en blijkt even later
helemaal van de kaart. Wij niet: wij houden in de gaten waar we zijn en
waar de lijndienst stopt. Dus beginnen we plots onrustig te worden als we
volgens ons inderdaad de uitstaphalte hebben bereikt. Maar Rob is nog
steeds in Morpheus armen. Net voor de chauffeur weer wil instappen om
verder te rijden, maakt Léon Rob toch maar wakker en we blijken gelijk te
hebben: ''Kom op, eruit!''.
Nog net op tijd staan we buiten, toch nog maar
even geholpen door de chauffeur die tenslotte ook al die bagage uit zijn
ruim kwijt wil. Wederom dus een verbetering. We zullen het aanbevelen bij de organisatie
van Blue Planet, hoewel we al hebben gehoord dat ze volgend jaar opgaan in
een groter geheel.
Het is voor ons een beetje rare tijd: het is tegen negen uur 's avonds en we zijn net aangekomen.
Gezien het aantal uren dat we al op zijn, zijn we eigenlijk dik
toe aan bed, maar willen toch ook nog even van de late avond genieten. Dat
doen we bij een grote tent, waar ze een soort binnentuin hebben die
-logisch- geheel in Mexicaanse stijl is ingericht. Prima, gezellig! Dit
bevalt ons wel.
|
Kerstavond in Campèche
We gaan
dineren in avondkleding (improvisatie: Loes heeft al een stola gekocht...).
Het hotel/restaurant is strak en zakelijk en niet echt ingericht om eens
lekker Hollands kerst te vieren. Dan hebben ze toch wat buiten de waard
gerekend: want wij hebben ons getooid met een rode kerstmuts en er zijn
corsages, dankzij de creativiteit van Loes en Léon (met dank aan de
fourniturenwinkel in Merida). We zijn wat
uitgelaten in kerststemming en worden zo nu en dan met argusogen door
andere gasten bekeken.
|

In het restaurant blijken
we de enigen te zijn die nog een béétje kerstsfeer creëren. |
Maar: we houden het netjes en verder We zijn tegen
tienen echt uitgegeten, en dus gaan we toch nog maar even terug naar de
hotelkamers, in afwachting van de nachtmis. Die begint volgens Rob precies
middernacht, dus we hebben alle tijd. Even over half twaalf gaan we
richting grote kerk, waar het nog opvallend stil is. Binnen brandt al
wel licht. We wachten even tot de deuren open gaan en we naar binnen
kunnen. Blijkbaar is er nog een dienst aan de gang, want even later horen
we zingen. De wijzers naderen al aardig de hoogste stand en nog blijven de
deuren hermetisch gesloten. We schieten een voorbijganger aan en vragen
hem naar de juiste tijd van de nachtmis: "Die is om tien uur begonnen
en bijna afgelopen." Ongelovig staren we hem aan, maar het blijkt
echt zo te zijn. We hangen nog wat rond op het plein en dan gaat
plotseling al het licht uit: aardedonker. Gelukkig duurt dat niet lang en
dan gaan we dus maar echt te bed. |

Campèche is vooral een
kleurrijke stad, waarvan we door slechts een overnachting veel te weinig
zien. |
 |

Links de kathedraal van
Campèche en hierboven het stadhuis met zijn galerij. Beide gebouwen en hun
omgeving tonen direct de typisch gemoedelijke, Mexicaanse sfeer. |
dag
15
donderdag
25-12
Eerste Kerstdag
naar Palenque

|
Tijd om de kerstsfeer te proeven is er niet. Er blijkt bij
het hotel -waarschijnlijk omdat we dit 'tussendoor' hebben geregeld -of
misschien wel omdat het eerste kerstdag is- geen ontbijt inclusief te zijn.
We stappen dus met lege magen in -gelukkig weer- een privébus. Als we niet
al te lang onderweg zijn maken we een tussenstop, bij een soort
chauffeurstent aan het water. We lopen er nog wat rond en zien de kreeften
op het strandje aanspoelen. Grappig gezicht. Een van de kreeften ligt op de
rug: we zetten hem (of is het een haar?) weer op de poten. Na een goede
meter droog zand begint hij zich in te graven.

Palenque, in
één woord: indrukwekkend
Dan
op naar Palenque, waar we vroeg in de middag arriveren. We zetten de bagage
in het hotel - Canada Internacional- en gaan dan meteen door naar de site.
Het pad naar de tempels toe is links en rechts 'bezaaid'' met vele
verkopers die onder andere 'leren lappen' met Maya-voorstellingen aan de man
willen brengen. We weerstaan de voortdurende verkoop-aandrang,
want we zijn al meteen onder de indruk van de Tempel van de Inscripties.
Oorspronkelijk waren de ruïnes afgewerkt met geverfde pleisterkalk en
gedecoreerd met beeldhouwwerk. Dit ging in zijn geheel verloren, toen de
eerste ontdekker -Del Rio- een handige manier had bedacht om zich snel een
weg door het geboomte te banen: hij stak het in de fik. Daartegen is de kalk
echter niet bestand: de kale steen bleef over.
Je
kunt proberen amechtig hijgend de steile, 20 meter hoge piramidetrap te
beklimmen. Slimme toeristen lopen echter naar de achterkant: daar heb je een
soort terrassen, waardoor je fluitend diezelfde hoogte bereikt.
De tempel dankt zijn naam aan de metershoge stenen platen, waarop meer dan
600 hiëroglyfen staan. Zij vormen een kroniek -zo werd in de jaren '60
ontdekt- van het vorstenhuis van Palenque: over voorvaderen,
troonsopvolging, ceremonies en andere hoogtepunten uit het leven van de
koningen.
We gaan naar de Templo de la Cruz:
eigenlijk de 'gruppo de la Cruz' want er staan twee kleinere tempels voor.
De grootste van de drie heeft de meest levendige reliëfs. Waarschijnlijk gaat
het hier om de verbeelding van de machtsoverdracht van vorst Pacal aan zijn
zoon Chan-Bahlum.
Voorbij de Grupo Nord voert een
aardig wandelpad door het bos, langs een waterval(letje) over een
hangbrug. Het eindigt bij een klein museum, waarin archeologische vondsten
zijn tentoongesteld. Zoals zovele toeristen gaan we hier niet naar binnen:
we vinden het wel genoeg zo.
We gaan het busje weer in en terug naar het centrum. |
In het hotel moeten we nog een en ander voorbereiden voor vanavond. Het is
niet voor niets kerstavond: Annemiek heeft
een Magic kerstboom mee: start met 15 centimeter en dan moet die vanavond
een halve meter hoog zijn. Benieuwen wat dat wordt. Het slingert je hangt
er al mooi rood in... vanavond de ster in top en glitters erop. |
|
's Avonds getrakteerd op tequila door de hotel-eigenaar (mooi hotel
trouwens, met een heus zwembad) en daarna in een Mexicaans restaurant
allerlei kleine Mexicaanse hapjes gegeten. De saus bij het eerste
nachootje vroeg om een hele fles blusbier (wisten
wij veel: we hadden er een flinke schep op gedaan). We kregen champagne
van de eigenaar en na afloop kwam ook hij met een fles tequila aanzetten.
Daar ging een klein beetje limonade bij (half grapefruit), servetje op het
glas: twee keer op tafel ermee stampen en dan in een teug achterover. Ik
(Léon) was zo slim om daarna het glas ook met twee tikken op tafel terug
te zetten: dat betekent dat niet de volgende in het gezelschap aan de
beurt is maar je een tweede krijgt. Ach, zo leer je wat. |