Flores - Belize City - Caye Caulker                          voor het laatst bijgewerkt op:  22-02-2022

Gelukkig kunnen we vandaag revanche nemen op het weer. We gaan snorkelen met prachtig weer. In een snel bootje naar de plaats waar de bijna uitgestorven zeekoeien nog leven (zagen we met gras in de bek boven water komen ademhalen en we hebben ook nog twee dolfijnen zien zwemmen).

Snorkelen? Nee... niks voor mij

Daarna naar de snorkelplek, maar in tegenstelling tot wat ze eerder hadden gezegd, moesten we vanaf de boot het water in. Voor Loes niet zo'n succes, maar voor mij al helemaal niet. Het zoute water liep bij elke ademhalingsteug langs m'n gebit naar binnen. Dus met z'n drieën (Rick ging met ons mee) afgezet op het eiland en dan gewoon de zee in lopen en de snorkel uitproberen. Voor Loes en Rick ging dat nu veel beter, bij mij bleef de lekkage. Dus gewoon het strand op en heerlijk onder de zes palmen die het Bounty-eilandje rijk is, gelegen, in de zon en lekker bijgekleurd. Daarna gezamenlijk geluncht met de groep die inmiddels koralen en vissen had bekeken (wij zien ze wel op de foto's die met enkele onderwatercamera's zijn gemaakt ;-))

Doorgevaren naar de plek waar de pijlstaartroggen huizen. Het water in (je kunt daar staan, het water tot onze schouders) en onder water gekeken naar de roggen. Schitterende ervaring. Visjes gegeven, waar ze erg blij mee waren (zeiden ze in visserslatijn). Daarna door naar het eiland van de meneer-met-centen en daar kokosnoten van zijn bomen meegenomen (zoveel kan hij er zelf toch niet op).

Een heerlijke barbecue bij Wish Willy's

De stuurman heeft ze gesneden, op een plank hout kapot geslagen en daarna opengemaakt. Kokosmelk gedronken en daarna het vruchtvlees gegeten.

De winter begint ;-)) Het is weer bewolkt. We gaan ontbijten bij de Happy Lobster, een leuke tent met gratis koffie en dat moet je tegen een Hollander niet zeggen. Het ontbijt is overigens heerlijk.

Het is nu ook hier zondag, dus maken we er een rustdag van. Buiten is er weer een flink wolkendek, hoewel de temperatuur meevalt, maar het zonnetje is niet te bekennen.

Er komt plotseling een stevige bui. Loes heeft tenminste nog een t-shirt aan, maar ik was nòg optimistischer en loop in korte broek en hemd. Zelfs de internetman geeft aan dat het nu ècht regent: daarom is de internetverbinding verbroken en moeten we blijven doortypen (of uit onze neus peuteren, maar dat is ook zo wat) tot de verbinding is hersteld....

Gelukkig zijn de afstanden hier kort: als het moet zijn we zó terug in het hotel. We halen nog een flesje rum met cola (dat komt de warmte ten goede) en om elf uur liggen we alweer op bed, maar nu om te lezen en een stukje verslag te schrijven.

Tegen twaalven is de regen minder geworden en we besluiten voor het middagmaal naar het strand te gaan. Bij Rasta Pasta gebruiken we de lunch: er is een overdekt terras met flinke windzeilen, dus het is uit te houden! De bakkerij is al dicht, dus smeren we brood van gisteren.

De telefoonkaart die we hebben werkt prima, dus kunnen we oma bellen om te horen hoe het daar in Holland gaat. We krijgen te horen dat ze in ieder geval al meer in kerststemming zijn dan wij hier. Je vraagt je af of ze op Caye Caulker wel aan kerst doen.

Rum, cola en zoutjes gaan er in als Gods woord in een ouderling

In de middag is het weer droog, de zon probeert er zelfs even door te komen. We maken nog een ommetje over het eiland, om toch wat foto- en video-opnames te hebben. Als we terugzijn organiseren we op de galerij van het hotel, voor onze kamer, een happy hour. De rum, cola en zoutjes gaan er in als Gods woord in een ouderling.

's Avonds wandelen we naar Tropical Hotel, om er te gaan eten, maar daar houden ze van zondagsrust. Even verderop, in een zijstraat, zit Marina's en die is wel bij de pinken. Op de eerste etage is een open terras en daar schuiven we voor de groep twee tafels tegen elkaar. We wachten op de bediening. Dat blijkt een stelletje van het vrouwelijk geslacht te zijn. De een is heel groot, bruin van huidskleur èn kleding: zij heeft hier duidelijk de leiding. De ander is klein, heel klein zelfs en vooral licht: blond, een wit hemd en een vaal bleke huidskleur. Van efficiency hebben de dames echter nog nooit gehoord. Ze lopen even makkelijk met lege handen naar achteren, komen drie keer voor hetzelfde terug. Vooral de kleinste van het stel: die komt rustig met twee bordjes tegelijk aanzetten, dus duurt het wel vijf 'gangen' voor ik als laatste ook mijn hoofdgerecht voor me heb staan.

Overigens: we krijgen nog wel een gratis voorstelling: midden in het restaurant, niet gehinderd door enige gêne, besluiten de dames ineens elkaar een 'big hug' te geven. Moeten we nu als gasten de indruk krijgen dat alles hier koek en ei is???

In ieder geval is de prijs die ze voor dit alles berekenen heel schappelijk: voor 45 Belizian dollars -met z'n tweeën- mogen we het etablissement verlaten. Met een dubbel voldaan gevoel wandelen we terug naar de stonde.