Livingston - Flores - Tikal                    voor het laatst bijgewerkt op:  17-04-2024

dag 6

dinsdag 16-12

varen op de
Rio Dulce

's Morgens na het ontbijt wandelen we door Livingston.
Dat wil zeggen: bij de achteruitgang van het hotel rechtsaf, de straat in, aan het eind links en dat is het zo ongeveer. We zien nog een soort overdekte wasplaats, maar kennelijk is het voor de huisvrouwen nog te vroeg.

Er wordt door de Garifuna of Black Caribians -nazaten van gedeporteerden na een opstand- al druk onderhandeld over groenten die van eigenaar moet wisselen. We krijgen echter op snauwende wijze te horen dat we daar geen foto's van mogen maken. Zelfde weg dan maar weer terug: meer is er niet.

Schitterende vaartocht op Rio Dulce

Dan is het tijd voor de boot vanaf het hotel de Rio Dulce op. Een werkelijk schitterende tocht met veel natuur en vogels. We fotograferen pelikanen, waterlopertjes, drie vissers in een kano en veel 'schijtvogels' hoog in de bomen. Na een half uur varen, koersen we naar de kant van de hoge rotsen, waar er vier uit de groep het water ingaan. Dit zijn namelijk warmwaterbronnen en het is er gezellig druk met toeristen van andere groepen. We varen weer verder, want we moeten in totaal 42 kilometer afleggen.

Een ander bezoek dat we hier brengen is bij het medisch centrum. Hier worden we rondgeleid door een wel zeer primitieve EHBO-post annex ziekenhuis. Je moet er toch niet aan denken dat je hier komt te liggen. Aan de andere kant: het personeel hier is gewoon goed opgeleid en ze zullen er alles aan doen je beter te maken. Alleen niet met die moderne apparatuur die we in westerse landen kennen. 

Aangehouden door de fruitpolitie

We varen nu door naar het stadje Rio Dulce, waar veel Amerikanen laten zien dat ze een dik gevulde kontzak hebben. Het ene jacht is nog mooier en groter dan het andere. We gaan aan wal en laten ons de cheesehamburger en de nacho's met bonen goed smaken. Rob ontfermt zich over de restanten van de diverse bestellingen: hij blijkt net een kliko. Het bezoek aan het Spaanse fort Castillo de San Felipe, dat Rob ons beloofde, slaan we kennelijk over. Benedicio heeft toch maar gekozen voor een landroute en nu gaan we de bus weer in, op weg naar Poptun. Onderweg worden we aangehouden: de fruitpolitie. Een fenomeen dat we nog niet kennen, maar het blijkt dat ze in Belize willen voorkomen dat er via het ingevoerde fruit 'enge ziektes' het land binnenkomen. Een uur later komen we aan bij de Finca Ixobel: een gemoedelijke ontmoetingsplek, waar reizigers van over de hele aardbol zich verzamelen.

Hier komen vooral veel vrijwilligers, die in de directe omgeving hun steentje bijdragen. De beloofde boomhutten en hangmatten zijn blijkbaar door anderen ingenomen -wat ons niet spijt- want wij krijgen een luxe kamer met twee 2-persoonsbedden, twee bedbanken en een keurige douche. Ook de rest van de groep heeft een prima onderkomen met veel extra (slaap)ruimte. Ook hier moeten we weer zelf op een lijst invullen wat we gebruiken.
Het eten is er heerlijk en we genieten van de stilte in de avondlucht. Maar het kaarsje gaat vandaag snel uit: we liggen al om half tien op één oor. 

dag 7

woensdag 17-12

op weg naar Flores

We over-nachten in hotel La Meso de los Mayos

Het is 's nachts gaan regenen en niet zo'n beetje ook. Bij het ontbijt regent het nog; dat wil zeggen: om negen uur! Inmiddels is de eerste groep al klaar voor de grottentocht en staat Rick al bijna in de stijgbeugels voor zijn ritje te paard. Wij doen het rustig aan, want nat worden kan ook onder de douche. Onze bergklim gaat dus niet door. Loes zet zich met Mieke en enkele anderen aan de Kolonisten van Catan, terwijl ik het dagboek aanvul. Tegen enen gaan we aan de lunch, dan komen de anderen ook weer terug en om drie uur stappen we in de bus op weg naar Flores.

Genieten van nacho's met avocadosaus

Het regent nog steeds, maar af en toe hebben we een droog stukje.
We tanken onderweg even bij de GT-Banco, waar de baliemedewerkster mijn traveller-cheques wel twee keer uitgebreid bestudeert. Ze zijn namelijk door het zweten vochtig geworden -volgende keer toch maar in het plastic binnenhoesje stoppen.

Het laatste stukje voert over een soort dijk: Flores is van oorsprong een eiland in het meer van Petèn, maar er is sinds jaren ook een 'landverbinding'. We komen aan bij het hotel: La Meso de los Mayos, dat zijn ingang heeft in een smal straatje. Als we bij de kamer aankomen (nummer 5), blijkt die op de hoek te liggen. Dat zal dus lekker gehorig zijn (valt achteraf reuze mee). 
Bij de super op de andere hoek halen we ontbijtspullen voor morgenochtend en wat extra voor de lunch, want we vertrekken in alle vroegte al om vijf uur (sic!).
Dan wandelen we Flores in en bij een flinke tent -La Luna- nemen we alvast ons inmiddels zo geliefde 'standaard-voorafje': nacho's met avocadosaus. We krijgen er een ondefinieerbaar bruin goedje bij: zal wel een bonenmousse zijn. Klopt, en nog heel lekker ook. Tegen de klok van zeven is de rest er ook en genieten we samen van het avondmaal.  

dag 8

donderdag 18-12

Tikal National Park

Vroeg uit de veren: vijf uur

Het stadje slaapt nog: logisch, want het is kwart vóór vijf als we naar de bus in de hoofdstraat lopen. We gaan op weg naar de Maya-site, waar Antonio Banderros ons opwacht. Hij is deze ochtend onze gids. En wat voor één! Zelf stamt hij af van de Maya en weet ons dus van alles te vertellen over de geschiedenis, de gewoontes en gebruiken, de strijd die is geleverd tegen de bezetters, de problemen om hun eigen cultuur te kunnen behouden.

Zo maken we kennis met de Ceiba, de nationale en altijd groene boom die hele pruiken van mos op zijn takken heeft zitten. Ook laat Antonio ons zien wat de 'chultun' is: de koelkast van de Maya's. Een heuvel van zandsteen, met een luchtgat bovenin en een zij-ingang om de spullen er uit te kunnen halen. Door deze 'bouwwijze' is het er binnenin altijd lekker koel. Wandelend door het bos wijst hij op de parasolmieren, die in optocht met kleine stukjes blad lopen te sjouwen. In de boom zit een toekan, en Antonio blijkt heel goed in het imiteren van zowel deze vogel als van de roep van allerlei soortgenoten. Die hoor je dan vervolgens van dichtbij of verder weg reageren.

We beklimmen piramide nummer IV -een begrip voor toeristen die de Maya-sites bezoeken- via een steile trap die je 68 meter omhoog voert. Dáár, hoog boven de boomtoppen, heb je een indrukwekkend uitzicht en kun je de andere tempel, nummer II zien staan. >>                >>

Als we bij een klein stenen trapje komen, vraagt Antonio ons in een halve cirkel te gaan staan. Mij pikt hij er uit om bij hem te komen staan -als vertegenwoordiger van de groep- en pakt mijn hand vast. Dan begint hij in 'Maya-taal' een soort aanroep tot de goden, zo legt hij later uit. Hij dankt de goden dat hij ons heeft mogen ontmoeten en wenst iedereen toe dat wij door 'een band' verbonden zullen blijven.

Heel indrukwekkend...

Aan het eind van de excursie bedanken we Antonio voor zijn imponerende wijze van rondleiden en gebruiken we samen de lunch. De bus staat alweer met ronkende motor klaar.

Travelller cheques tussen wc-papier

Na aankomst bij het hotel -rond half vijf- lopen we eerst nog even terug naar de hoofdstraat: de enige weg die toegang geeft tot het eiland. Daar nemen we nog enkele foto's en doen dan een 'rondje eiland'. We kijken rond bij -en in- de kerk die (daar heeft Loes een abonnement op) in de steigers staat en we neuzen rond bij het Arts Craft Centre.
We drinken eerst wat bij The Mayan Princess en vullen vervolgens de magen bij de plaatselijke pizzeria. Iets wat ons niet bijster bevalt, maar ja: terugsturen van eten is ook zo wat. Om negen uur zijn we alweer terug bij het hotel, waar Loes als een blok in slaap valt (nadat ze nog net tijd had in bed te stappen). Ik sluit de video nog even aan, zodat we ook de volgende dag weer genoeg power hebben. De travellercheques worden te drogen gelegd, met wc-papier tussen de velletjes.

luchtfoto van het eiland Flores, met centraal daarop de kerk.©

's Nachts om half twee is het voor een paar locals blijkbaar 'overlegtijd', precies onder ons raam. Gelukkig vindt een van de twee het op een gegeven moment genoeg, start zijn motor en gaat er luid ronkend vandoor. Om vier uur wordt er een pick-up lading bouwvakkers afgezet. Juist: ook die laten horen dat ze er zijn. Erger nog: ze nemen kennelijk plaats in de gang van het hotel -die een open verbinding heeft met de straat- en nu staat heel 'Meso' op stelten. Gelukkig schijnt er iemand van het personeel in te grijpen: na een half uur keert de rust weer. Alleen: dan is het voor ons al tijd om op te staan.