dag
6
dinsdag
16-12
varen op de
Rio Dulce |
's Morgens na het ontbijt wandelen we door Livingston.
Dat wil
zeggen: bij de achteruitgang van het hotel rechtsaf, de straat in, aan het
eind links en dat is het zo ongeveer. We zien nog een soort overdekte
wasplaats, maar kennelijk is het voor de huisvrouwen nog te vroeg.
Er wordt door de Garifuna of Black
Caribians -nazaten van gedeporteerden na een opstand- al druk onderhandeld over
groenten die van eigenaar moet wisselen. We krijgen echter op snauwende
wijze te horen dat we daar geen foto's van mogen maken. Zelfde weg dan
maar weer terug: meer is er niet.
|
Schitterende
vaartocht op Rio Dulce
Dan is het tijd voor de boot vanaf het hotel de Rio Dulce op. Een
werkelijk schitterende tocht met veel natuur en vogels. We fotograferen
pelikanen, waterlopertjes, drie vissers in een kano en veel 'schijtvogels'
hoog in de bomen. Na een half uur varen, koersen we naar de kant van de
hoge rotsen, waar er vier uit de groep het water ingaan. Dit zijn namelijk
warmwaterbronnen en het is er gezellig druk met toeristen van andere
groepen. We varen weer verder, want we moeten in totaal 42 kilometer
afleggen.
Een ander bezoek dat we hier
brengen is bij het medisch centrum. Hier worden we rondgeleid door een wel
zeer primitieve EHBO-post annex ziekenhuis. Je moet er toch niet aan denken
dat je hier komt te liggen. Aan de andere kant: het personeel hier is gewoon
goed opgeleid en ze zullen er alles aan doen je beter te maken. Alleen niet
met die moderne apparatuur die we in westerse landen kennen.
 |
 |
 |
Aangehouden door de
fruitpolitie
We
varen nu door naar het stadje Rio Dulce, waar veel Amerikanen laten zien
dat ze een dik gevulde kontzak hebben. Het ene jacht is nog mooier en
groter dan het andere. We gaan aan wal en laten ons de cheesehamburger en
de nacho's met bonen goed smaken. Rob ontfermt zich over de restanten van
de diverse bestellingen: hij blijkt net een kliko.
Het bezoek aan het Spaanse fort Castillo de San Felipe, dat Rob
ons beloofde, slaan we kennelijk over. Benedicio heeft toch maar gekozen
voor een landroute en nu gaan we de bus weer in, op weg naar Poptun.
Onderweg worden we aangehouden: de fruitpolitie. Een fenomeen dat we nog
niet kennen, maar het blijkt dat ze in Belize willen voorkomen dat er via
het ingevoerde fruit 'enge ziektes' het land binnenkomen. Een uur later
komen we aan bij de Finca Ixobel: een gemoedelijke ontmoetingsplek, waar
reizigers van over de hele aardbol zich verzamelen.
Hier komen vooral veel
vrijwilligers, die in de directe omgeving hun steentje bijdragen. De beloofde boomhutten en
hangmatten zijn blijkbaar door anderen ingenomen -wat ons niet spijt- want
wij krijgen een luxe kamer met twee 2-persoonsbedden, twee bedbanken en
een keurige douche. Ook de rest van de groep heeft een prima onderkomen
met veel extra (slaap)ruimte. Ook hier moeten we weer zelf op een lijst
invullen wat we gebruiken.
Het eten is er heerlijk en we genieten van de stilte in de avondlucht.
Maar het kaarsje gaat vandaag snel uit: we liggen al om half tien op één
oor. |
dag
7
woensdag
17-12
op weg naar Flores
We over-nachten in hotel La
Meso de los Mayos |
Het
is 's nachts gaan regenen en niet zo'n beetje ook. Bij het ontbijt regent
het nog; dat wil zeggen: om negen uur! Inmiddels is de eerste groep al
klaar voor de grottentocht en staat Rick al bijna in de stijgbeugels voor
zijn ritje te paard. Wij doen het rustig aan, want nat worden kan ook
onder de douche. Onze bergklim gaat dus niet door. Loes zet zich met Mieke
en enkele anderen aan de Kolonisten van Catan, terwijl ik het dagboek
aanvul. Tegen enen gaan we aan de lunch, dan komen de anderen ook weer
terug en om drie uur stappen we in de bus op weg naar Flores.
Genieten van
nacho's met avocadosaus
Het regent
nog steeds, maar af en toe hebben we een droog stukje.
We tanken onderweg even bij de GT-Banco, waar de baliemedewerkster mijn
traveller-cheques wel twee keer uitgebreid bestudeert. Ze zijn namelijk
door het zweten vochtig geworden -volgende keer toch maar in het plastic
binnenhoesje stoppen.
Het
laatste stukje voert over een soort dijk: Flores is van oorsprong een eiland
in het meer van Petèn, maar er is sinds jaren ook een 'landverbinding'. We komen aan bij
het hotel: La Meso de los Mayos, dat zijn
ingang heeft in een smal straatje. Als we bij de kamer aankomen (nummer
5), blijkt die op de hoek te liggen. Dat zal dus lekker gehorig zijn (valt
achteraf reuze mee).
Bij de super op de andere hoek halen we ontbijtspullen voor morgenochtend
en wat extra voor de lunch, want we vertrekken in alle vroegte al om vijf
uur (sic!).
Dan wandelen we Flores in en bij een flinke tent -La Luna- nemen we alvast
ons inmiddels zo geliefde 'standaard-voorafje': nacho's met avocadosaus.
We krijgen er een ondefinieerbaar bruin goedje bij: zal wel een
bonenmousse zijn. Klopt, en nog heel lekker ook. Tegen de klok van zeven
is de rest er ook en genieten we samen van het avondmaal. |
  |
dag
8
donderdag
18-12
Tikal National Park


|
Vroeg uit de veren: vijf
uur
Het
stadje slaapt nog: logisch, want het is kwart vóór vijf als we naar de
bus in de hoofdstraat lopen. We
gaan op weg naar de Maya-site, waar Antonio Banderros ons opwacht. Hij is
deze ochtend onze gids. En wat voor één! Zelf stamt hij af van de Maya
en weet ons dus van alles te vertellen over de geschiedenis, de gewoontes
en gebruiken, de strijd die is geleverd tegen de bezetters, de problemen
om hun eigen cultuur te kunnen behouden.
Zo maken we kennis met de Ceiba,
de nationale en altijd groene boom die hele pruiken van mos op zijn takken
heeft zitten. Ook laat Antonio ons zien wat de 'chultun' is: de koelkast
van de Maya's. Een heuvel van zandsteen, met een luchtgat bovenin en een
zij-ingang om de spullen er uit te kunnen halen. Door deze 'bouwwijze' is
het er binnenin altijd lekker koel. Wandelend door het bos wijst hij op de
parasolmieren, die in optocht met kleine stukjes blad lopen te sjouwen. In
de boom zit een toekan, en Antonio blijkt heel goed in het imiteren van
zowel deze vogel als van de roep van allerlei soortgenoten. Die hoor je
dan vervolgens van dichtbij of verder weg reageren.
|
 |

We beklimmen piramide nummer IV -een begrip voor toeristen die de
Maya-sites bezoeken- via een steile trap die je 68 meter omhoog voert.
Dáár, hoog boven de boomtoppen, heb je een indrukwekkend uitzicht en kun
je de andere tempel, nummer II zien staan. >>
>>
 |
Als we bij een klein stenen trapje komen, vraagt Antonio ons in een halve
cirkel te gaan staan.
Mij pikt hij er uit om bij hem te komen staan -als
vertegenwoordiger van de groep- en pakt mijn hand vast. Dan begint hij in 'Maya-taal'
een soort aanroep tot de goden, zo legt hij later uit. Hij dankt de goden
dat hij ons heeft mogen ontmoeten en wenst iedereen toe dat wij door 'een
band' verbonden zullen blijven.
Heel indrukwekkend...
Aan
het eind van de excursie bedanken we Antonio voor zijn imponerende wijze
van rondleiden en gebruiken we samen de lunch. De bus staat alweer met
ronkende motor klaar. |
|
Travelller
cheques tussen wc-papier
Na aankomst bij het hotel -rond half vijf- lopen we
eerst nog even terug naar de hoofdstraat: de enige weg die toegang geeft
tot het eiland. Daar nemen we nog enkele foto's en doen dan een 'rondje
eiland'. We kijken rond bij -en in- de kerk die (daar heeft Loes een
abonnement op) in de steigers staat en we neuzen rond bij het Arts Craft
Centre.
We drinken eerst wat bij The Mayan Princess en vullen vervolgens de magen
bij de plaatselijke pizzeria. Iets wat ons niet bijster bevalt, maar ja:
terugsturen van eten is ook zo wat. Om negen uur zijn we alweer terug bij
het hotel, waar Loes als een blok in slaap valt (nadat ze nog net tijd had
in bed te stappen). Ik sluit de video nog even aan, zodat we ook de
volgende dag weer genoeg power hebben. De travellercheques worden te
drogen gelegd, met wc-papier tussen de velletjes. |

luchtfoto van het eiland Flores, met centraal daarop de kerk.© |
's Nachts om half twee is het voor een paar locals blijkbaar
'overlegtijd', precies onder ons raam. Gelukkig vindt een van de twee het
op een gegeven moment genoeg, start zijn motor en gaat er luid ronkend
vandoor. Om vier uur wordt er een pick-up lading bouwvakkers afgezet.
Juist: ook die laten horen dat ze er zijn. Erger nog: ze nemen kennelijk
plaats in de gang van het hotel -die een open verbinding heeft met de
straat- en nu staat heel 'Meso' op stelten. Gelukkig schijnt er
iemand van het personeel in te grijpen: na een half uur keert de rust
weer. Alleen: dan is het voor ons al tijd om op te staan.
 |