Aankomst; wandelen langs het meer en door de oude stad.
dinsdag 27 / woensdag 28


donderdag 29 / vrijdag 30


zaterdag 1 / zondag 2


maandag 3 / dinsdag4
woensdag 5 juli

 

 

maandag 3 juli

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 


 

Genève

Op bezoek bij het Rode Kruis museum

  laatst bijgewerkt:
   28-04-2021 

De voorlaatste dag wordt er een van 'rustig aan, dan breekt het lijntje niet'. De afgelopen dagen zijn we al genoeg aan de sjouw geweest, dus wandelen we 's morgens via een ommetje achter het station langs. beeldengroep die het wegvoeren van mensen verbeeldtDan gaan we vanzelfsprekend weer door een van de vele parken -waar zich blijkbaar ook de stadskwekerij bevindt- en dan richting Place des Nations.
Juist daar voorbij staat het museum van het Rode Kruis, waar we ons verbazen over de groep Japanse toeristen die uitgebreid op de foto willen, staande tussen de beeldengroep die het wegvoeren van mensen in de oorlog verbeeldt. Hopelijk zullen ze na het museumbezoek beseffen dat ze deze foto's beter kunnen weggooien.

Henri Dunant, oprichter van een hulporganisatie: het Rode Kruis.

Het museum zelf is indrukwekkend opgezet, in de kelder van het gebouw. De verlichting is zwaar getemperd, wat de sfeer versterkt maar het lezen van veel informatiebordjes moeilijk maakt. Langs de gehele wand is een tijdlijn opgenomen, beginnend in 1862. het Rode Kruis: hulp  zonder onderscheid aan slachtoffersDat jaar vond de slag bij Solferino plaats, een gebeurtenis die voor de Zwitser Henri Dunant de directe aanleiding vormde om een organisatie op te richten die zich zou bekommeren om de vele duizenden gewonden die het gevolg zijn van de strijd van mens tegen mens. Die organisatie werd het Rode Kruis, met dat teken als 'symbool voor onpartijdigheid' -later gevolgd door de rode halve maan en juist vanaf 1 juni 2006 door wijziging van de statuten aangevuld met een rode ruit, als compromis voor de door Israël gewenste rode davidsster.
Opmerkelijk snel sloten landen zich bij de ideeën van Dunant aan, omdat de gedachte van hulp aan gewonden, zonder daarbij voor wie dan ook partij te kiezen, een zeer humane is. Lopend door de tentoonstelling wordt nog maar weer eens duidelijk welke wreedheden mensen elkaar aandoen. Er zijn informatieve films, onder andere over de eerste en tweede wereldoorlog, en steeds weer wordt een beeld gegeven van de hulp die het Rode Kruis aan slachtoffers geeft. Die beperkt zich niet tot de gewonden zelf, maar strekt zich bijvoorbeeld ook uit tot het proberen terug te vinden van nabestaanden: zowel van weeskinderen als van tijdens de oorlog overledenen. Zeer indrukwekkend zijn de vitrinekasten vol kaartenbakken waarin de gegevens zijn opgeslagen van duizenden vermiste soldaten uit de eerste wereldoorlog.

Nieuwe rampen zullen worden opgenomen op de tijdlijn

De tijdlijn met het overzicht van oorlogen en rampen eindigt voorlopig in 1991. Nieuwe tableaus zullen worden toegevoegd, maar -zo vermeldt het infobordje- de organisatie van het Rode Kruis neemt daarvoor enige jaren afstand, om vanuit een tijdsbeeld terug te kunnen kijken op gebeurtenissen en dan te bepalen welke ervan moeten worden opgenomen. Ongetwijfeld zal de tsunami er daarvan één zijn.

Vanuit het museum wandelen we richting de spoorlijn. Die steken we bij de Botanische tuin over en dan schieten we rechts de wijk in, om zo binnendoor weer naar de flat te gaan. We lunchen thuis en houden het de rest van de middag rustig, maar gaan nog wel een keer op pad om wat aanvulling te halen bij de grote supermarkt. 's Avonds blijft het lang warm -er staat vooral een warme wind- en genieten we dus op het balkon van de vakantiesfeer. Met z'n allen op een doordeweekse avond skaten blijkt ook hier populair te zijn, gezien de grote groep die -keurig georganiseerd en met goede begeleiding- in de straat komt aanskaten, in de zijstraat even verzamelt om wat te drinken en dan bij het groene licht de kruising oversteekt om de route te vervolgen.

dinsdag 4 juli

 

 

 

 

 


uithangbord Auberge des Trois Cocqs

 

 

 

 

in Genève zijn gratis fietsen beschikbaar

 

Op gratis rijwielen: fietsend door de stad

We gaan gebruikmaken van een geweldige toeristische service: gratis een fiets ophalen bij een van de twaalf uitgiftepunten. Daar kan menige -Hollandse- stad nog een puntje aan zuigen! De karretjes houden het midden tussen een stadsfiets en een mountainbike: ze hebben dikkere banden en keurig acht versnellingen. Tegen inlevering van een biljet van 50 Frank mag je de fiets tot 's avonds negen uur meenemen. We verstrekken op vertoon van een paspoort nog wat nadere gegevens en krijgen dan de fietssleutel. Het zadel gaat omhoog, alleen aan het stuur willen ze niets verstellen. We komen echter weer langs de flat, dus met behulp van een imbussleuteltje doen we dat zelf.fietsend door de stad Spoortunneltje door, rechtsaf richting Place des Nations en dan de Route de Pregny in, langs het Rode Kruis. Dit is fietsroute A, naast B en C, die ons 15 kilometer laat rondgaan, westelijk van het meer. We gaan via Petit en vervolgens Grand Saconex richting Chambessy, waar we onderlangs blijven.vertrekkend vliegtuig stijgt op Dan komen we bij de start- en landingsbanen, waar we enkele opnames maken van aankomende en vertrekkende vliegtuigen. Via de Chemin de Valéry rijden we net noordelijk van Chambesy, dan linksaf richting Bellevue, inderdaad een mooi uitzichtspunt. Een heel grappig uithangbord hebben ze er ook: drie hanen op het bord van Auberge des trois cocqs.

We volgen de Route de Collex

Via de Route de Collex rijden we nu richting dit dorp. Onderweg zien we daar een mooi vogelhuis en even verderop gaan we via de Chemin de Limites op weg naar het bos. Het paadje heet dan ook de Chemin Bois Fromager: zouden er daarom tien stokbroden zomaar ineens langs de kant van de bosweg liggen?

uitgestrekte korenvelden met kerk op achtergrondWe drinken hier wat en genieten van het uitgestrekte korenveld voor ons. Nu ik toch aan het fotograferen ben, moet Loes er ook nog even aan geloven.

Loes heeft het naar haar zin
We stappen weer op en slaan linksaf langs het Bois des Illes naar Collex. We komen langs een veld met ontluikende zonnebloemen: ze hebben duidelijk nog wat zonneschijn nodig, maar vooral in de voorste rij staan er enkele al helemaal open. Ook dit tafereel wordt natuurlijk vereeuwigd.

zonnebloemvelden waar je ook kijktEven verderop ligt een rotonde, die we recht moeten oversteken, maar dan is het even zoeken naar het fietsroutebordje -naar Zwitserse begrippen schijnt dit goed aangegeven te staan, maar in Holland zijn we beter gewend- maar uiteindelijk vinden we het -met een witvervaagde achtergrond- wijzend naar rechts. Dat doen we dan maar en zo komen we weer aan het begin danwel eind van start- en landingsbanen terecht.

De rest van de route is hetzelfde als vanochtend, maar dan uiteraard in tegenovergestelde richting. Daar zitten weer flinke kuitenbijters in, dus ons wacht een welverdiende lunch thuis. 's Middags wordt er aan het verslag gewerkt -en op Samantha gepast- terwijl de dames naar een quilt-tentoonstelling gaan.
De fietsen worden weer teruggebracht en voor de laatste keer maken we een wandelingetje langs de boulevard. Na het eten gaan we de koffers pakken, met extra gewicht voor de handbagage want daar wordt niet naar gekeken, zodat er in de koffer zelf ruimte overblijft om kleding van Sandra mee te nemen.

In de loop van de avond ontdekt Loes dat ze de sleutel van de geleende fiets nog in haar broekzak heeft. Dat is dus bij aflevering ook niet gecontroleerd, maar het resultaat is in ieder geval dat Sandra nog even snel op de fiets heen en weer rijdt om hem alsnog af te geven. 

woensdag 5 juli

Terug naar Holland...

We waren gewaarschuwd: vroeg uit de veren. Om vier uur al staan we naast bed en beginnen we met het ochtendritueel, afgesloten met het ontbijt. De laatste spulletjes in de koffers en dan om kwart voor vijf lopend op weg naar het station, want de trambestuurders zijn ook nog op weg naar de remise. Gelukkig is de chauffeur van bus 10 wel een vroege vogel -hij zou niet anders mogen van zijn baas- dus die brengt ons naar het vliegveld. We zijn er keurig om half zes, zodat we nog drie kwartier de tijd hebben om in te checken: de gate sluit om kwart over zes. Overigens moet je dat hier al zelf doen: je gaat naar een van de 22 zuilen, voert de vluchtgegevens in en dan krijg je automatisch een bagagelabel. De meeste reizigers krijgen ook een instapkaart, maar volgens de man achter de innamebalie van de koffers geldt dat inderdaad niet voor ons: wij hebben vanuit Nederland via internet geboekt en dan werkt het nog niet.

Ook nu weer vertrekken we keurig op tijd: het is redelijk helder boven Genève en we hebben een goede vlucht terug, met drie stoelen voor ons tweeën. Deze keer gaat de bagage-afhandeling op Schiphol snel, dus zitten we om kwart over acht in de trein. Wederom de rechtstreekse verbinding naar Utrecht, even overstappen en twee over half tien staan we op Houten.

Thuis!