maandag 3 juli
|
Op bezoek bij het Rode Kruis museum
De voorlaatste dag wordt er een van
'rustig aan, dan breekt het lijntje niet'. De afgelopen dagen zijn we al
genoeg aan de sjouw geweest, dus wandelen we 's morgens via een ommetje
achter het station langs.
Henri Dunant, oprichter van een hulporganisatie: het Rode Kruis.
Het museum zelf is indrukwekkend opgezet,
in de kelder van het gebouw. De verlichting is zwaar getemperd, wat de sfeer
versterkt maar het lezen van veel informatiebordjes moeilijk maakt. Langs de
gehele wand is een tijdlijn opgenomen, beginnend in 1862.
Nieuwe rampen zullen worden opgenomen op de tijdlijnDe tijdlijn met het overzicht van oorlogen en rampen eindigt voorlopig in 1991. Nieuwe tableaus zullen worden toegevoegd, maar -zo vermeldt het infobordje- de organisatie van het Rode Kruis neemt daarvoor enige jaren afstand, om vanuit een tijdsbeeld terug te kunnen kijken op gebeurtenissen en dan te bepalen welke ervan moeten worden opgenomen. Ongetwijfeld zal de tsunami er daarvan één zijn. Vanuit het museum wandelen we richting de spoorlijn. Die steken we bij de Botanische tuin over en dan schieten we rechts de wijk in, om zo binnendoor weer naar de flat te gaan. We lunchen thuis en houden het de rest van de middag rustig, maar gaan nog wel een keer op pad om wat aanvulling te halen bij de grote supermarkt. 's Avonds blijft het lang warm -er staat vooral een warme wind- en genieten we dus op het balkon van de vakantiesfeer. Met z'n allen op een doordeweekse avond skaten blijkt ook hier populair te zijn, gezien de grote groep die -keurig georganiseerd en met goede begeleiding- in de straat komt aanskaten, in de zijstraat even verzamelt om wat te drinken en dan bij het groene licht de kruising oversteekt om de route te vervolgen. |
|
dinsdag 4 juli
|
Op gratis rijwielen: fietsend door de stad
We gaan gebruikmaken van een
geweldige toeristische service: gratis een fiets ophalen bij een van de
twaalf uitgiftepunten. Daar kan menige -Hollandse- stad nog een puntje
aan zuigen! De karretjes houden het midden tussen een stadsfiets en een
mountainbike: ze hebben dikkere banden en keurig acht versnellingen.
Tegen inlevering van een biljet van 50 Frank mag je de fiets tot 's
avonds negen uur meenemen. We verstrekken op vertoon van een paspoort
nog wat nadere gegevens en krijgen dan de fietssleutel. Het zadel gaat
omhoog, alleen aan het stuur willen ze niets verstellen. We komen echter
weer langs de flat, dus met behulp van een imbussleuteltje doen we dat
zelf. We volgen de Route de CollexVia de Route de Collex rijden we nu richting dit dorp. Onderweg zien we daar een mooi vogelhuis en even verderop gaan we via de Chemin de Limites op weg naar het bos. Het paadje heet dan ook de Chemin Bois Fromager: zouden er daarom tien stokbroden zomaar ineens langs de kant van de bosweg liggen?
De rest van de route is hetzelfde als
vanochtend, maar dan uiteraard in tegenovergestelde richting. Daar
zitten weer flinke kuitenbijters in, dus ons wacht een welverdiende
lunch thuis. 's Middags wordt er aan het verslag gewerkt -en op Samantha
gepast- terwijl de dames naar een quilt-tentoonstelling gaan. In de loop van de avond ontdekt Loes dat ze de sleutel van de geleende fiets nog in haar broekzak heeft. Dat is dus bij aflevering ook niet gecontroleerd, maar het resultaat is in ieder geval dat Sandra nog even snel op de fiets heen en weer rijdt om hem alsnog af te geven. |
|
woensdag 5 juli |
Terug naar Holland...We waren gewaarschuwd: vroeg uit de veren. Om vier uur al staan we naast bed en beginnen we met het ochtendritueel, afgesloten met het ontbijt. De laatste spulletjes in de koffers en dan om kwart voor vijf lopend op weg naar het station, want de trambestuurders zijn ook nog op weg naar de remise. Gelukkig is de chauffeur van bus 10 wel een vroege vogel -hij zou niet anders mogen van zijn baas- dus die brengt ons naar het vliegveld. We zijn er keurig om half zes, zodat we nog drie kwartier de tijd hebben om in te checken: de gate sluit om kwart over zes. Overigens moet je dat hier al zelf doen: je gaat naar een van de 22 zuilen, voert de vluchtgegevens in en dan krijg je automatisch een bagagelabel. De meeste reizigers krijgen ook een instapkaart, maar volgens de man achter de innamebalie van de koffers geldt dat inderdaad niet voor ons: wij hebben vanuit Nederland via internet geboekt en dan werkt het nog niet. Ook nu weer vertrekken we keurig op tijd: het is redelijk helder boven Genève en we hebben een goede vlucht terug, met drie stoelen voor ons tweeën. Deze keer gaat de bagage-afhandeling op Schiphol snel, dus zitten we om kwart over acht in de trein. Wederom de rechtstreekse verbinding naar Utrecht, even overstappen en twee over half tien staan we op Houten. |
|