Nepal

Reizen
en
ontdekken

Finestrat mei 2009

Op weg naar de Spaanse zon

laatst gewijzigd: 27-07-2023

Een gelukkig weerzien in Finestrat

Verkoeling bij het zwembad Slenteren door oud-Benidorm

Twee dagen bij la Sonrisa We verkennen het achterland

Alicante, Elche en terugvlucht met een verhaal De terugvlucht met vertraging

De Spaanse kust en het achterland verkend...

We nodigen je graag uit onze vakantie naar de Costa Blanca mee te beleven. Een week op zoek naar de schoonheden en de cultuur van de Spaanse oostkust. Daar hebben we een appartement gehuurd met zwembad: La Sonrisa -De Glimlach- in Finestrat, vlakbij Benidorm.

 

Met de trein naar Rotterdam / The Hague Airport

We nemen vanuit Houten de trein naar Rotterdam. Na het afscheid van kat Sylvester -en uiteraard van Cees & Rina- gaan we met de koffers op pad.
Om 13:07 is het vertrektijd.
het bekende geel/blauwe NS-logoWe stappen in Utrecht over en  moeten dan verder naar Rotterdam. Daar moeten we even zoeken naar bus 50, die ons naar Rotterdam airport brengt.

De reis  verloopt voorspoedig. We zijn wel iets later dan gepland op Rotterdam, omdat de conducteur na zijn vertrekfluitje in Gouda alsnog zo'n dertig rennende passagiers in Gouda bij hem liet instappen.

de trein op Houten is keurig op tijd
Startpagina Moustache tekst & beeld
Rotterdam airport is een heel relaxte luchthaven
De chauffeur heeft een briefje van zijn baas...

We moeten dus proberen een beetje voort te maken, op zoek naar de bushalte. Dat valt nog niet mee, want heel Rotterdam-voorplein ligt open. De RET-medewerker die we naar de juiste plek van bus 50 vragen, beweert dat die op zaterdag niet rijdt. We kunnen wel 33 nemen, die aan de overzijde stopt. Als we daar naar toe lopen, zien we een bus klaar staan: nummer 50. De chauffeur is verbaasd te horen dat hij niet zou rijden: staat op het briefje dat ik van mijn baas heb gekregen, zegt hij breed lachend, dus ik ga gewoon. Daar zijn wij heel blij mee en twintig minuten later staan we, zonder tussenstop, op de luchthaven.

Relaxte luchthaven

Rotterdam Airport blijkt een heel relaxte luchthaven, nog iets kleiner dan Eindhoven. Heel persoonlijk, geen stress. We lopen even rond door de hal, maar als ik een foto wil maken van de instapdeur, wordt dat verboden.
Dan maar meteen vlieglectuur aanschaffen en dan gaan we door de douane.

Extra controle en fouilleren bij de douane

Loes kan ongestoord doorlopen, maar bij mij gaat de toeter af: extra controle en fouilleren. Het blijken de vetergeleiders in mijn schoenen te zijn. We lopen door naar de vertrekhal, waar we nog even rondneuzen in de shop. Dan gaan we naar het restaurantdeel, waar we een wijntje en een biertje nemen en -met een welgemeend proost namens de verkoper aan de balie- samen proosten op het begin van de vakantie. Even voor zessen mogen we naar gate 8: dat doet ons erg denken aan Dubai. Er zijn namelijk acht portalen, daar wordt je ingechekt en dan ga je door de buitendeur en sta je met z'n allen op het platform. We wandelen naar het vliegtuig van Transavia, een Boeing 737-700. Onze plaatsen hebben extra beenruimte -vooraf via de computer gereserveerd- bij de nooduitgang. Om twee voor half zes is de take-off. We stijgen keurig en gaan dan -zo ongeveer boven Noord-Frankrijk- boven de wolken vliegen. De gezagvoerder meldt wat tegenwind, dus de vlucht duurt iets langer.

Mooie plek voor foto-impressies

Als we tegen half acht de landing op Alicante gaan inzetten, ga ik een paar rijen naar achteren zitten, want naast de nooduitgang mag je geen extra bagage hebben, en ook dus geen fototoestel. Ik zit nu net achter de vleugel, wat dus meteen mooi voor wat extra diepte in de foto brengt. Het valt op dat er erg veel laaghangende bewolking is: als we even later verder dalen, wordt het zicht op de Spaanse bergen minder.

Toch probeer ik wat landings-impressies op het schijfje vast te leggen.  

Het toestel schudt stevig door de turbulentie en als je naar de vleugel kijkt, verwonder je je over de 'souplesse' van het materiaal. Op het moment dat we de grond weer hebben geraakt gaan de flaps omhoog:: een indrukwekkend gezicht.

 
Moderne wachthal op vliegveld Alicante

Het is een flinke tippel vanaf de slurf naar de bagageband en we zien dat de bewolking zich inmiddels zo heeft verdicht, dat het begint te regenen. De koffers zijn best snel op de band en dan gaan we richting uitang. Daar blijkt een enorme rij te staan bij een van de autoverhuurders, maar wij hebben 'mazzel': we hebben Europcar en daar staat niemand. Dat blijkt ook weinig nut te hebben, want er hangt een bordje: "we zijn zo terug''. Tegen de ruit van het loket zit een kaartje, waarop staat dat hun afgiftepunt zich in de parkeergarage tegenover het luchthavengebouw bevindt. We nemen de koffers mee en melden ons. De uitgifte gaat snel en we mogen de auto op plek 45 meenemen.

Op het kaartje staan keurig de beschadigingen vermeld, maar we nemen voor de zekerheid toch even foto's van alle krasjes en deukjes die we zien.

 

voor de zekerheid een foto van de krasjes en deukjes in de huurauto

Helaas: geen bereik met de telefoon....

 

Dan wordt het tijd om Esther en Sander te bellen: die moeten inmiddels ook geland zijn. In de parkeergarage hebben we blijkbaar geen bereik: we starten de Seat Ibiza en rijden naar buiten.

 

 BENIDORM

Voor we het weten zie we al een bordje ''Benidorm'' via A20. Gelukkig is er een inrit naar een bouwplaats, die -het is tenslotte zaterdagavond- niet wordt gebruikt. We zetten de auto neer en nu pas blijkt het echte probleem: de mobiel schakelt zichzelf steeds uit. Een keer ontvangen we een berichtje van Sander en Esther, dat ze in een lange rij staan -degene die wij al hadden gezien. Loes gaat na een half uur nog even kijken of ze hen ziet staan, maar er valt geen spoor meer te bekennen (achteraf blijkt dat ze in een andere rij aan de achterzijde van het loket konden staan).

We moeten bij de rode pijl zijn. Maar waar vinden we die?

 

We wachten nog tot tien uur en dan besluiten we maar -er is nog steeds geen telefoon-ontvangst- om zelf naar het appartement te rijden. We hadden eerst het plan via de N33 te gaan, maar gezien het tijdstip kiezen we nu toch voor de snelweg. Dat gaat goed, hoewel ik erg moet wennen aan de lichtbundel: die staat blijkbaar eg omlaag gericht en kan niet zo snel een stelknopje vinden.  

Bij de tolpoorten krijgen we hulp

We slagen er niet in ons verblijf te vinden

We zien rechts wel een bar, waar nog een lichtje brandt maar verder weinig te beleven is. Even doorrijden en dan heb je een parkeerplaatsje en een bordje ''P" -bus. Zou dit de bushalte zijn die genoemd is? We vragen het een van de buren, maar daar worden we niet veel wijzer van. Om een lang verhaal kort te maken: we slagen er niet in, ondanks zes keer heen en weer rijden en diverse keren vragen, om de goede oprit te vinden.

We passeren het tolgedeelte -en zijn niet helemaal zeker van het invoeren van onze creditcard, maar we krijgen hulp van een van de medewerkers- en bereiken dan afslag 65-A. Nu is het een kwestie van de CV 767 volgen en dan moeten we ongeveer een kilometer voor Finestrat rechts de oprijlaan naar La Sonrisa zien. Bij een van de rotondes zien we links het Balcon de Finestrat, een kleine woonwijk, en daar staat een bordje 'Finestrat 2,5 km. Opletten dus.

Doodop besluiten we de nacht in een hotel door te brengen....

Het is uiteindelijk al over half een als we besluiten om dan maar door te rijden naar Benidorm en daar een hotelletje te nemen. De afstand is het niet: we zijn er met vijf minuten en het eerste het beste hotel dat we zien, is voor ons. We kunnen achterom nog net met zes keer heen en weer steken een plekje vinden en gaan ons dan aan de voorzijde melden. Jawel, van de 340 kamers in het Torre Dorada is er nog wel een voor ons beschikbaar: op de twaalfde verdieping, kamer 04. We halen de bagage op, nemen de lift naar boven en veel meer dan even tanden poetsen, kunnen we al niet meer opbrengen. Na een kwartiertje ligt Loes al duidelijk hoorbaar in Morpheus armen.

 

receptie hotel Torre Dorada - Benidorm
Hotel Torre Dorada

Tien dagen aan de Costa: afkoelen in het zwembad