verslag van onze drieweekse camper-rondreis West-Canada

even voorstellen....

Welkom... bij het verslag van onze camperreis door West-Canada

Wij -Loes en Léon van Zijl- willen je graag meevoeren met onze ervaringen. Waar mogelijk geven we ook wat tips voor wie zo'n zelfde avontuur wil beleven. Wij kregen onze tips van Esther, oorspronkelijk afkomstig uit Holland maar al ruim veertig jaar wonend in Vancouver. Esther, BEDANKT !

We hebben erg genoten van al onze voorbereidingen op de reis. Niet alleen via diverse reisverslagen op internet, maar ook van alle informatie uit de ANWB-navigator 'Canada' en de Capitoolreisgids. Natuurlijk hebben we ook de vakantiebijbel: Lonely Planet, British Columbia. Ons startpunt was echter het Arke-reisbureau in Houten, waar de medewerkers weer heel fijn met ons meedachten om een zo passend mogelijk pakket samen te stellen.

Onze globale reisroute is: Vancouver, Vancouver Island, Victoria, Whistler, Jasper, Banff, Revelstoke en dan terug naar Vancouver.

Uit de beschikbare gidsen hebben we zelf een rondreis voor de camper samengesteld, met als start- en aankomst Vancouver. Zelf kan ik niet tegen een camper met een 'cabinebed', dus hebben we gekozen voor een DVC de Luxe CamperVan van

dagplan

Voor het opstellen van de route hebben we gebruik gemaakt van Maporama en Yahoo-maps.

We hebben speciaal voor het najaar gekozen, om zelf de alom geroemde Indian Summer te kunnen bewonderen.

We moeten vroeg uit de veren. Onze vlucht staat namelijk gepland voor 09.35u en dat wil zeggen dat we om half acht op Schiphol moeten zijn. Dus is onze oudste zoon Marcello blijven slapen: hij brengt ons naar de luchthaven.

Dat gaat goed: op dit vroege zondagse uur zijn er weinig anderen die aan filevorming willen bijdragen. We nemen afscheid, vragen hem nogmaals onze hartelijke groeten te doen aan onze 'oppas' Margaret, die de komende zes weken kater Sylvester gezelschap houdt. Na afloop van deze reis zullen we weten hoe de HomeExchange ons bevalt.

Wij gaan eerst inchecken. 

We hebben er alle gegevens voor en dan kun je dat tegenwoordig zelf doen. Als je het een paar keer hebt gedaan, zal het wellicht wel gaan, maar ons lukt het niet meteen. Er is echter hulp in de aanbieding en dat is nodig ook!

dag 1
zondag 02-09

Op weg naar Vancouver

Onze vakantie begint op Schiphol

We mogen ons melden bij balie 18. Dat zit redelijk vooraan in de hal en daar staan moderne incheck-zuilen. We hebben deze apparaten al eens eerder uitgeprobeerd, dus we gaan kijken of het ons ook deze keer lukt. Paspoort bij de hand, vluchtgegevens invoeren en dan....inderdaad: er rollen indrukwekkende stroken voor zowel de stoelen als de bagage uit.
Toch zien we vervolgens dat er iets niet is gegaan, zoals we hoopten.

Het heeft even geduurd: maar wij kunnen genieten.

Het apparaat waar de plaatsbewijzen uitrollen wil ons namelijk na acht jaar innige verbondenheid op twee gescheiden stoelen vervoeren van Londen naar Vancouver. Een alleraardigste dame van BMI herenigt ons op een setje van twee en stelt zo ook meteen het negatieve beeld bij dat wij -gezien eerdere ervaringen- van deze maatschappij hebben. Klasse!

We merken goed dat de grenscontroles strenger zijn: zelfs hier moeten de bergschoenen uit. Na deze striptease gaan we richting koffie. Loes doet een poging bij het nieuwe Starbucks-filiaal, maar wordt naar de verkeerde rij gedirigeerd. Die is toch echter alleen voor broodjes, zo zegt de medewerker als ze eindelijk aan de beurt is. Of ze maar even in die andere rij achteraan wil sluiten. NEE, dat wil ze niet. Er zijn meer koffieleveranciers op deze aardkloot en ook op Schiphol. Bij Mediterrian Sandwich -toch ook niet direct verwijzend naar een bakkie leut, wordt ze gewoon geholpen.

Tijdens het wachten kijken we nog even tv: het is alweer tien jaar geleden dat prinses Diana omkwam en daarover zijn veel herhalingen en nieuwe nieuwsflitsen te zien. tegen negenen gaan we naar gate D22 en daar blijkt de hele controle opnieuw te beginnen. Er is hier opnieuw een poortje, een band met scan-apparaat en wederom gaat de riem af. De rugzak van Loes ziet er blijkbaar verdacht uit, want ze wordt apart genomen met haar bagage. Ook haar schoenen uit, terwijl ik die van mij gewoon mag aanhouden. Maar goed, ook zij komt er goed door en keurig op tijd kunnen we aan boord. Met slechts vijf minuten vertraging stijgen we om 09.40u op. Onze luiken gaan dicht: als je zo vroeg op bent, mag je wel wat verloren slaap inhalen.

Tussenlanding op Heathrow

De landing op Heathrow verloopt voorspoedig, maar we moeten hier wel weer eerst uitgebreid door de douane. Alsof we onderweg gevaarlijke attributen hadden kunnen meesmokkelen... Geen idee wat we onderweg uit de lucht hebben kunnen plukken, maar zo blijft er werk aan de winkel. We lopen wat rond door de hallen -niet echt interessant- en we eten wat -meegenomen krentenbollen- en we bestellen een fruitkick. Zo komen we de 3¾ uur wel door. We mogen om 13.15u -Engelse tijd- naar het volgende vliegtuig. Deze keer dus Air Canada.

Bij gate 35 zijn ze net onze koffers aan het inladen. Er is hier verder geen controle van persoonlijke uitrusting: de douanier wil alleen de paspoorten hebben. Het oprijden naar de startbaan duurt erg lang: we staan in een stevige rij en kunnen pas na 36 minuten full speed de lucht in: om 13.51u. Het blijkt zeker niet een van de nieuwste toestellen uit de vloot.

Aankomst in Canada - Vancouver Airport

Het voordeel van het vliegen bij dag is het zicht dat je onderweg hebt. Niet alleen op het moment dat je de lucht ingaat, maar ook daarna is het steeds licht. Buiten valt niet altijd wat te zien, omdat we vaak hoog boven de wolken zitten, maar eenmaal boven het vaste land van Canada vangen we af en toe en glimp op van hetgeen zich onder ons bevindt. Zo zijn al duidelijk de bergketens te onderscheiden, met daarin een aantal bergmeren.
Het  is jammer dat de vluchtinformatie niet  echt werkt, dan zouden we wat vaker ook hebben kunnen zien wáár we vliegen. Nu moeten we het doen met films die niet om aan te zien zijn en ook de radio kent slechts een keuze tussen één zender (in twee talen, dat wel). we hadden van Air Canada meer verwacht.

Vlak voor de landing op Vancouver zien we de .. brug en een heel netwerk van wegen bij een groot verkeersknooppunt.

Het is 15.15u plaatselijke tijd, maar voor ons is het al kwart over twaalf 's nachts!! Poehee! De aankomst in Vancouver verloopt goed. Het is -mede door de vertraging bij vertrek- een twintig minuten later geworden, maar dan staan we ook echt op Canadese bodem. Het is een ruim opgezette luchthaven, die enkele verrassende elementen bevat. Zo is er een grote rotswand, waarachter water naar beneden stroomt. Dat valt vervolgens in een soort muurwaterval lang  de trappen naar beneden, waar de check-out is.

We sluiten aan in de enorm lange rij, die echter goed georganiseerd is. We mogen zelfs 'overstappen'' naar de balies voor Canadese inwoners, omdat het daar nu wat rustiger is. Kijk, dat is nog eens andere koek dan op Miami. We gaan naar de aankomsthal, waar hele rijen mensen langs een hekwerk staan 'apies kijken''.

Esther heet ons welkom op Vancouver Airport

We hebben hier weliswaar geen familie die ons afhaalt, maar zoals beloofd staat Esther er met haar niet te missen rode cowboyhoed. Geweldig leuk, je voelt je meteen thuis en enorm welkom.

Ook de kennismaking met haar 'in levende lijve' voelt net zo goed als ons e-mail contact.

De indrukwekkende hal van Vancouver Airport, waar de toegang wordt gemarkeerd door twee totempalen.

We wisselen de eerste wetenswaardigheden uit, vooral over het verloop van de reis en haar aanstaande opname in het ziekenhuis, en bellen dan  Sandman voor de pick-upservice (rechts in de hal, vlak voor de uitgang, op een groot plateau waar je de hotels kunt bellen).

''Busje komt zo.'' Inderdaad: vijf minuten later al komt de chauffeur voorrijden. Onderweg pikken we nog wat vliegtuigbemanning op en dan zijn we bij Sandman Suites & hotels (er zijn er twee vlak bij elkaar, maar wij zitten in het 'lage' gebouw).

Het inchecken is snel geregeld: vouchers inleveren, handtekening zetten en klaar

Vervolgens nemen we de lift naar kamer 429. Zoals we al op de voucher hadden gezien, is het een 'doubleroom'. We kunnen dus nog een stel logées herbergen.

Loes is de hele dag al grieperig, dus die duikt lekker het bed in, terwijl ik nog even kort door de buurt wandel en wat water koop.

Dan is het tegen zevenen ook voor mij tijd, na deze lange dag van 26 uur.