laatst bijgewerkt: 26-01-2019
naar overzicht reispagina's

terug naar de eerste week: Vancouver Island  naar de eerste dag van week 2: ferry Nanaimo - Horseshoe Bay e door naar Whistler  we zijn nog onderweg... even geduld aub    begin tweede week Toronto: Pioneer Village  we zijn nog onderweg... even geduld aub

 week 1                                      

rustdag en Toronto verkennen  op bezoek in Holland Landing  Toronto island

 zondag 23 september: vlucht van Vancouver naar Toronto
Reisverslag

Met binnenlandse vlucht naar Toronto

Even over acht staat de pendelbus voor de deur. De chauffeur vraagt nog even voor de zekerheid onze bestemming, als we hem melden naar terminal M te gaan. Hij is het metVancouver ons eens: voor binnenlandse vluchten is dat goed. We krijgen assistentie bij het zelf-inchecken, maar vergeten te vragen of we stoelen bij het raam hebben. Nee dus.

Op de tafeltjes van White Spot staan bordjes met de melding dat je bij elk luchthaven-restaurant 'Food on the flight' kunt bestellen. We beginnen te twij-felen: zou dat ook gelden voor de 4½ uur durende vlucht naar Toronto?

Jawel, zo bevestigt een medewerker van Air Canada, koop hier maar wat, dat is voordeliger en met een uitgebreider sortiment dan in het vliegtuig. Prima: die raad volgen we op.

Loes gaat wat uitzoeken en jawel, bij de ons inmiddels bekende Tim Nortons worden we toch ook maar klant. De controle bij de douane verloopt goed en we gaan naar C35. Daar zijn ze al bezig met instappen, dus we kunnen meteen aansluiten. Binnen het kwartier, van douane tot stoel 38 D/E, zitten we aan boord.

Met precies 22 minuten vertraging kiezen we om 10.22u het luchtruim. Een keertje koffie en wel zoveel water als je wilt is inderdaad het enige dat je krijgt. Het is mooi weer, mar behalve wat zonneschijn zien we er verder weinig van, zo boven de wolken. Na het nieuws, dat ook al niet sprankelend wordt gebracht, draaien ze de meest oubollige film die je je maar kunt voorstellen. Er zijn heel veel flashbacks, waarin de hoofdpersonen een steeds wisselende leeftijd hebben. Die munten bovendien uit in het uitstralen van depressiviteit. We hopen voor degenen die wel hebben gekeken, dat ze op Pierson Airport klaar staan met psychische hulpverleners.

Tegen kwart voor twee, we hebben dus nog zo'n drie kwartier te gaan, worden de sets met koptelefoon en het afval al opgehaald. De tv is uit en ook de radio zwijgt in alle talen. Even later zal blijken waarom ze zo'n haast hadden: we landen een kwartier voorop het schema. Helaas kunnen we geen luchtfoto's nemen van Toronto, maar we herkennen al wel een gebouw dat boven alles uittorent: de 337 meter hoge CN Tower. De landing verloopt, zoals verwacht, probleemloos.

We worden keurig opgehaald door de dochter

We kunnen gewoon, zonder enige controle, doorlopen naar de aankomsthal. Ook voor de binnenlandse vluchten is deze ruim opgezet, maar het internationale deel schijnt helemaal strak en futuristisch te zijn.

Vol verwachting kijken we we tussen het wachtende publiek naar een bordje met onze namen. In eerste instantie zien we nog niets bekends, maar in 'de tweede rij' zien we ineens ''Loes & Léon''. Bingo! Oh, nee... Jennifer! We begroeten elkaar hartelijk en gaan naar de parkeergarage.

Jennifer is de auto even kwijt, maar gelukkig kan ik de oplossing bieden: zwart en glimmend staat daar de Pontiac Sunshine, ons vervoermiddel voor de komende drie weken. Voor nu laten we ons nog even vervoeren, want de weg door de stad zegt ons nog helemaal niets.


Navenby Crescent, het huis waar we drie weken doorbrengen.

Een halfuurtje -en veel wegeninformatie- later staan we op Navenby Street. Jennifers echtgenoot is er ook al: die neemt haar na de rondleiding door het huis in zijn auto mee terug. We worden aan onszelf overgelaten.

 

 

 

 

 

We vieren ons verblijf met wijn van Margaret

Dat gaan we eerst met een glaasje wijn bekronen: een heerlijke rode Merlot die Margaret voor ons heeft klaargezet. De klok staat weer ineens drie uur later, maar voor ons lijkt het dus nog geen half zeven. Tegen de tijd dat we willen eten, gaan we het nabijgelegen buurtwinkelcentrum wandelen. Jennifer heeft ons de Italiaan aangeraden die daar zit. Helaas: Trattoria Roberto is op zondag gesloten. Iets verderop zit een Aziatische supermarkt en daar halen we dan maar de ingrediënten om zelf -nou ja: Loes dan- aan de slag te gaan. Terug in het huis probeer ik te ontdekken waar de diverse schakelaars voor lampen zitten. Een kleine drie kwartier later heeft mijn eigen keukenprinses weer een geweldige maaltijd in elkaar gezet. We zitten nog heel even na, maar dan is het vuurtje toch echt gedoofd: bedtijd.

een rustdag, gevolgd door verkenning van Toronto: Eaton centre

Canada rondreis; reisverslag