We gaan op weg naar Vancouver Island

We hebben een goede nachtrust achter de rug. Rond acht uur zijn we wakker en even later horen we een trein aankomen. Die blijkt inderdaad midden over de camping te rijden. We denken niet dat dit in Nederland zou kunnen, maar hier kennelijk wel. De bellen voor de overweg -verder niet bewaakt- rinkelen en de trein geeft stevige fluitsignalen.
Wij gaan ons eerst even wassen bij de keurig schone washrooms, waar het opvalt dat toiletpapier en zeep hier gewoon aanwezig zijn. Dat hebben we elders wel anders meegemaakt.

Rond half elf stappen we op de bus en gaan richting Victoria. Inderdaad: een Engels aandoende provinciestad. We komen als eerste terecht in Eaton Centre, een overdekte winkelgalerij van drie verdiepingen. Ook hier weer en mooie klok, zoals we die -maar dan nog mooier- twee jaar gelden in Sydney hebben gezien. De meeste winkels zijn behoorlijk chique, maar er zitten ook wat 'gewone' zaken tussen.

Voor een goed overzicht gaan we met de roltrappen naar boven, om ook daar foto's te nemen.

Bij de bibliotheek kunnen we internetten

Vervolgens gaan we eerst naar de Public Library. Canadezen houden blijkbaar van lezen, want er staan echt mééters boeken. En videobanden, cd's of wat je nog maar meer aan info-verstrekking kunt bedenken. Daarnaast zijn er tientallen computers. Je vraagt aan de balie een kaart en dan mag je dagelijks een uur -gratis- internetten. Dus gaan we de post bekijken, dochter Esther met haar verjaardag feliciteren en een stukje verslag schrijven van onze eerste belevenissen.

Het is lunchtijd en daarvoor komen terecht bij La Fiesta, een Mexicaan. Een Chimichanga en een portie nacho's blijken goed voor maagvulling van ten minste vier personen, maar wij zijn maar met z'n tweetjes. Helaas: we eten de bordjes niet leeg.

Als eerste staat nu een bezoek aan het Fairmont Empress hotel op het programma. Een uitstekende gelegenheid om een high tea te gebruiken, maar wij zitten net vol (en onze portemonnee niet ;-)) Wel kijken we hier onze ogen uit: het is inderdaad een chique bedoening, in een sfeer die naar glorieuze Engelse tijden verwijst.

Zoals in veel Canadese restaurants gebruikelijk, met je hier 'wachten tot je plaats kunt nemen'. Zomaar doorlopen? Nee, dat past niet in de stijl.

Wie vervolgens een tafeltje heeft gereserveerd, mag even wachten tot alles in orde is gemaakt. De gerant komt je dan ophalen en begeleidt je naar je plek.

De eigenaar is zo vriendelijk veel info te geven over de uilenfamilie en hij is ook niet te beroerd het loodzware beeld voor de gewaardeerde klant uit de vitrine te halen en op de toonbank te zetten. We krijgen van alles te horen over de herkomst -van de Inuit-Indianen- alsmede over de maker -de kleinzoon van een beroemd beeldhouwer van die stam- en over de steensoort. Natuurlijk kan het beeld naar Europa worden verzonden: onlangs is er nog een ander beeld van dezelfde kunstenaar naar Hamburg verscheept. Transportkosten worden dan niet berekend.

We vertellen hem nog eens over de aanschaf te zullen nadenken, want de prijs van €  9.600,- vraagt nog wel een nachtje slapen.

We wandelen nog even door de rest van het gebouw, bewonderen totempalen en mooie planten en gaan dan langs het havenfront wandelen. We nemen de route richting Chinatown. Daar hebben we al lovende woorden over gelezen, naar wij kunnen het eigenlijk alleen eens zijn met de opmerking dat het vooral een 'compacte' wijk is. Het zijn eigenlijk maar twee straten en dat stelt dus niet zoveel voor.

In hetzelfde complex bevinden zich ook en paar winkels, uiteraard voor de klant met een verfijnde smaak. Zo is er een die afbeeldingen van totemfiguren ver-koopt, maar daar-naast staan er ook stenen beelden. Als Loes drie uilen uit één stuk gehouwen ziet, wil ze die wel van dichterbij bekijken.

Kunstzinnige fietsen: iets voor Houten?

Een paar straten verder zien we plotseling een leuke fiets. Loes is wel bereid het model even uit te proberen. We vragen ons af of ze zo goed zit: misschien toch meer naar voren en dan wat kleinkinderen achterop?

Het blijkt overigens niet het enige buitensporige model dat ze hier kennen. Om de hoek van de straat treffen we een drieling fiets aan.

Toch weer een idee voor Houten? Wil je de titel Fietsstad binnenhalen, dan zul je meer moeten doen dan een andere kandidaat. Dus: schrijf een wedstrijd uit onder beeldend kunstenaars die zich laten inspireren door het onderwerp fiets. Deze twee exemplaren zouden we zó als inspirerend voorbeeld kunnen plaatsen.

Op zoek naar een biertje komen we terecht bij 'A Caribean café': The Reef. Daar hebben ze een heel apart -en lekker- biertje op tap: Grasshöpper. Loes gaat weer voor rood.

We vinden het genoeg voor vandaag en nemen de bus terug naar de camping. Daar nemen we nog een aperitiefje en dan doet Loes de camperkeuken weer alle eer aan door een heerlijke maaltijd te bereiden. Het is een prettige indeling van de camper, zoals we vooral later zullen bemerken als we er zelf een aanschaffen.

woensdag 5 september: Remarkable Day - en opnieuw naar Victoria

We feliciteren elkaar met het feit dat we elkaar precies acht jaar geleden voor het eerst ontmoetten en natuurlijk ook met de verjaardag van kleinzoon Julian (4).

Om kwart over acht zitten we met video en camera klaar om de trein op te nemen, die rond deze tijd volgens de dienstregeling door het RV park rijdt. Ongelooflijk maar waar.

Fiets voorop de bus:  Wauw! Wat een service

We nemen opnieuw de bus naar het centrum van Victoria, want er valt in die stad nog veel meer te zien.
Dat betekent ook dat we niet volgens eerdere plannen naar Butchart Gardens te gaan. Dan zouden we namelijk met de camper weer een heel stuk terug richting veerpont moeten rijden, want volgens de beheerder van de camping is de busverbinding niet goed. Jammer, maar helaas.

De busverbinding naar de stad is wel goed: het is maar acht minuten lopen (wij doen het in zes) en even over tien zijn we op weg. Bij een van de haltes onderweg staat een mevrouw met een fiets. Die zet ze dwars voor de bus en... we kunnen onze ogen niet geloven: ze hangt hem voor aan de bus. Het was ons niet eerder opgevallen, maar er blijkt op de meeste bussen een rek voor twee fietsen te zitten. Hoezo, Nederland, Fietsland? Dit is pas service!

We beginnen vandaag met een bezoek aan Craigdarroch Castle.
Dit kasteelachtig herenhuis met 39 kamers is gebouwd in 1889 door een industrieel van de enorme opbrengst die hij ontving uit zijn kolenmijnen. Helaas voor de man zelf heeft hij er nooit gewoond: vijf maanden voor het klaar was, overleed hij. Nu is het een van de toeristische attracties van Victoria, waar zelfs busladingen toeristen worden 'uitgestort'. Je kunt er een rondleiding krijgen en in de souvenirshop een kitscherige 'herinnering' kopen.

Het centrum van Victoria ontdekken

Wij laten het bij een rondje om het gebouw en gaan op zoek naar de bushalte 'downtown'. Dat valt niet mee; waar we zijn uitgestapt, zien we aan de overkant van de straat niets. Dan maar een stukje in de goede richting lopen. Tot we ineens ontdekken dat dit, ondanks zijn breedte, een éénrichtingsstraat is. Lachen dus: op naar de volgende parallelstraat. Jawel: daar stoppen ze dus richting centrum, waar we drie minuutjes later al zijn.

We besluiten eerst even een soort verkenningswandeling te maken: de belangrijkste gebouwen in het centrum bekijken, vooral in het gebied rond de haven. Daarvan zie je hieronder wat foto-impressies:

Nadat we zijn gestart bij het Empress hotel, lopen we richting Thunderbird park. Daar staan flink wat totempalen bij elkaar. Iets verderop ligt het Helmken house: het oudste gebouw van Victoria. Daarna horen we de klanken van het carillon, dat door Nederlanders is geschonken aan het stadsbestuur van Victoria. Bij het havenfront zijn verschillende kooplui actief: ze proberen een klein model totempaal te slijten, een schilderijtje of wat andere ''souvenirs''.

Voordat we teruggaan naar de camping, steken we nog even ergens op. We zitten een beetje 'achteraan' op Douglas Street en het aantal etablissementen is hier dun gezaaid. We zien een White Spot en daar bestellen we het gebruikelijke biertje met de rode wijn. De serveerster is echter wat teleurgesteld dat we niet komen eten en dat is meteen aan de snelheid van bedienen te merken. We laten het dus bij één consumptie en nemen de bus terug.

De camper heeft een keurig plekje, maar hij had ook niet heel veel breder moeten zijn. Voordeel van deze plek: we hebben een eigen, afgescheiden stukje. Veel andere campers staan gewoon in een rij naast elkaar. In de loop van deze weken zullen we ervaren dat dergelijke 'onpersoonlijke' opstellingen in Canada wel vaker gebruikelijk zijn

Het is te fris om nog buiten wat te drinken, dus zoeken we de beslotenheid van onze camper op.

's Avonds nog even het verslag bijwerken en de route voor de volgende dag doornemen, als we via Cowichan Lake naar Port Alberni rijden.