Op weg naar de berg Tibidabo.

Een gouden regel voor het verkennen van een stad is nog steeds: ga lopen, dan zie je het meest. Die passen we dus ook vandaag toe. We wandelen dus noordwaarts, richting het John F. Kennedyplein. Daar zou de -tot voor kort enige overgebleven -historische tram van Barcelona rijden. De Tramvia Blau. De stad heeft redelijk veel tramlijnen gehad, die alle zijn gesneuveld. Er is nu blijkbaar weer een opleving, want over de Diagonal rijdt een moderne lijn 14.
Het kost nogal wat moeite het beginpunt te vinden, maar uiteindelijk zien we rails liggen. Van een tram nog geen spoor te bekennen. We bestuderen het rittenschema -wat in het Spaans niet meevalt- en zien dan een bus achter ons stoppen. Nogmaals goed kijken maakt duidelijk dat het blijkbaar nog geen Tramvia-seizoen is. Heel jammer.

De Tramvia rijdt alleen in het hoogseizoen

Er blijkt zelfs een rode versie te bestaan: een half open tram die speciaal geliefd is bij zomers weer. Het is er zonnig genoeg voor, bovendien is het 22 graden! Niets aan te doen: wij volgen wel de rails, maar moeten het doen met een rode bus. Na tien minuten rijden zijn we al vele meters gestegen, want de route voert met twee flinke slingers bergopwaarts: de Tibidabo-berg. Onderweg zien we veel huizen in de modernista stijl. We komen aan bij het eindpunt en dat is dan weer tevens het beginpunt van de kabelbaan. Helaas: ook die heeft vandaag geen zin in vertrek.

Toch willen we vandaag graag de heuvel beklimmen. We zien een pad langs de kabelbaan omhoog lopen. Dat gaan we dan maar volgen. Het blijkt een goede keuze, misschien nog wel beter dan met de kabelbaan. Nu zien we in alle rust Barcelona onder ons liggen. Het pad wordt allengs smaller en gaat uiteindelijk over in een fraai zanderig natuurpad, met interessante begroeiing. Zoals in het wild voorkomende euphorbia's: we steken er twee uit, die we voorzichtig koesteren om in de eigen tuin te herplanten (helaas: ze sneuvelen in het Hollandse klimaat). Het uitzicht is hier in ieder geval spectaculair.

Via de nog geen veertig centimeter brede, platgetrapte grond stijgen we langzaam tegen de berghelling omhoog. Het pad blijkt - achteraf- zelfs een officiële naam te hebben: de  Carretera de les Aigües. Een half uur later komen we bij een meer gebruikt deel: dit is geasfalteerd en wordt door veel sporters kennelijk gebruikt om er hun prestaties te verbeteren. De route slingert om de Tibidabo-berg heen: volgens de overlevering werd Christus hier door de duivel verleid: tibi dabo betekent 'Dit alles geef ik je'.

Langzaam aan -soms is het stijgingspercentage erg fors- komen we tot grotere hoogtes. We vinden 'gelukkig' een stel trappen tussen de huizen door: een stelsel van zo'n 242 treden brengt ons nu in rechte lijn hogerop. We laten de Torre de Collserolla maar voor wat hij is: je kunt in deze -voor de Olympische Spelen gebouwde- communicatietoren nog zo'n 60 meter hoger komen, maar wij vinden dit al genoeg. We zijn nu bijna bij het pretpark bovenop de berg, maar ook dat zou volgens onze gegevens gesloten zijn. Toch is er aardig wat activiteit: het blijkt afgehuurd voor een personeelsfeest van een groot bedrijf. Zo af en toe gaan attracties ineens draaien, om dan een kwartiertje later weer tot rust te komen.

De imposante kerk van het Heilig Hart

Wij lopen door naar de kerk van het Heilig Hart: bovenop spreidt een immens groot beeld zijn armen uit. Binnen maken we wat foto's, tot het begin van een speciale jongerendienst. De koster komt ons vriendelijk doch dringend vragen geen plaatjes meer te schieten: dat is hier niet gebruikelijk. We lopen een klein stukje terug naar beneden: daar zit een restaurantje met een terras voor zo'n tien man. Er zitten maar drie jonge meiden, dus plek genoeg voor ons. Het bier is er best, dus we nemen er nog maar één. Dan gaan we voort: terug naar beneden. Het eerste stukje voert langs de weg waar ook auto's rijden, maar al snel zien we een 'natuurpad' dat ons meer aanspreekt. Het blijkt voor een groot deel de route van de kabelbaan te volgen, maar is minstens net zo steil. Dat valt dus af en toe niet mee. Wel leuk, overigens. Het laatste stukje is wat minder: hier gaat het pad over in een richel, die eerst zo'n drie meter boven de naastgelegen weg ligt. Gelukkig kunnen we ons aan wat boomtakken vastgrijpen, wordt het hoogteverschil steeds minder en kunnen we, waar het echt ophoudt, de laatste zestig centimeter naar beneden springen. Een tocht die we niet snel zullen vergeten, maar wel een heerlijke afsluiting vormt vaan een week Barcelona.

We nemen nu niet de -speciale- bus terug, maar lopen eerst een stuk. Als we uiteindelijk weer in de binnenstad zijn, vinden we en leuk restaurant: en lange pijpenla die achterin weer breder wordt. Het is er al behoorlijk druk, hoewel het naar ons idee voor de Spanjaarden nog geen etenstijd is. We vinden nog een tafeltje en genieten een heerlijke maaltijd. Daarna terug naar het appartement, want de volgende ochtend moeten we er supervroeg uit.

Met Roger hebben we afgesproken dat hij er om vier uur is om af te rekenen. We hebben dan nog genoeg tijd om de bus van kwart voor vijf te halen, die ons naar het vliegveld brengt. Om kwart over drie blijkt het tijd voor een toiletbezoek. De voordeurbel gaat. Ik kijk voor de zekerheid nog even op het horloge: dit kan toch niet waar zijn? Snel wat aanschieten en de deur opendoen. Het is inderdaad Roger. Welkom binnen dan maar: je bent vroeg. Hij reageert er niet echt op en verdwijnt in een van de 'privéruimtes'. Wij vinden dat we de tijd moeten krijgen om in ieder geval even een kop thee te zetten en een snel  ontbijt te nuttigen.

Hé, het is ineens een uur later!

Om vijf voor half vier komt Roger in zijn beste Engels wat bedremmeld informeren: ''Hebben jullie door dat het inmiddels zomertijd is en het dus nu vijf voor half VIJF is?''

We zijn met stomheid geslagen: nee dus! Over een kwartier moeten we in de bus zitten en dat is nog twintig minuten lopen. En dan moeten we wel 'vertrekklaar' zijn en zover is het nog niet ;-(( De stress slaat toe, maar aan de andere kant vinden we ook wel dat we geen ijzer met handen kunnen breken. We vragen of hij enig idee heeft wat een taxi naar het vliegveld kost, maar dat lijkt een dure onderneming te worden. Gelukkig hebben we thuis al het rittenschema van de bussen uitgedraaid. Drie kwartier later gaat er weer één en dan houden we precies tien minuten over om in te checken. Daar gokken we dan maar op.

We rekenen af, bedanken Roger voor alle goede service en begeven ons door nog nachtelijk Barcelona., richting busstation. Gelukkig kennen we de route en om kwart over vijf zijn we er. We stappen in en hebben mazzel: we zitten vol en vertrekken vijf minuutjes eerder. Redelijk ontspannen rijden we de rit van een uur: we kunnen er toch niets aan veranderen. Het is door het vroege uur onderweg overal rustig, dus tuffen we lekker door en zijn uiteindelijk nog eens tien minuten eerder op Girona. Twintig minuten om in te checken: dat moet lukken. Dat klopt: keurig op tijd, alsof er niets aan de hand is geweest, gaan we aan boord en stijgen we precies op tijd op. Maar laten wel de toch loden last van de schouders vallen.

Ook deze vlucht gaat voorspoedig en vijf kwartier later landen we op Eindhoven. Het regent, maar Julian, Ferdinand en Monique staan op de galerij achter glas enthousiast naar ons te zwaaien: een heerlijk moment van thuiskomst. Hoe de vakantie en de reis zijn geweest? Prima, maar ze krijgen natuurlijk wel als eerste in geuren en kleuren ons ''zomertijd-avontuur'' te horen.

Meer reizen meebeleven? Ga dan voor een bestemmingskeuze naar onze >>