De Torre Calatrava op Montjuïc, waar in 1992 de Olympische Spelen werden gehouden

Dankzij de spelen werden grote delen van de stad in sneltempo gerenoveerd of volledig nieuw gebouwd..

De ochtend begonnen met uitslapen: tjé, wat word je moe van dat stadse gedrentel (in combinatie met de ervaring van gistermiddag)! Een rustig ontbijtje dus, met geroosterd brood. Lekker koffie gedronken en tegen half twaalf komen we in actie. We gaan opnieuw naar de Plaça de Cathedral, want daar wordt op zondag na de mis de sardana gedanst.

We krijgen vanzelf het Sardana-gevoel

Dit is een eeuwenoude traditie: de gelovigen vieren hun verbroedering door in diverse kringen te gaan staan -die spontaan ontstaan- en dan op muziek van het harmonie-orkest dansen, terwijl ze elkaars handen vasthouden. Te warme jassen en hinderlijke spullen worden op een grote hoop in het midden van de kring neergelegd. Bij een van de kringen staat zelfs de kinderwagen in het middelpunt van de dansende belangstelling. Af en toe schudt moeder even aan de wagen, zodat de kleine toch ook een beetje het 'sardana-gevoel' krijgt. Hij lacht dan ook breeduit als hij mams weer in het vizier krijgt.

Het is gezellig druk op het plein en ook hier proberen de levende standbeelden een graantje mee te pikken van de toeristische vrijgevigheid. Wij willen richting Parallel, de straat die evenwijdig loopt met de Ramblas, maar moeten een klein stukje om: er is een marathon aan de gang. Juist voorbij de Ramblas begint El Raval, een inderdaad 'volkse wijk' waar extra politie surveilleert. Niet echt gezellig wandelen, maar wel de kortste route naar de Mont Juïc, de berg ten westen van Barcelona.  Ook bij het oversteken van de Parallel moeten we goed op de verkeersregelaars letten: hier passeren eveneens groepjes marathonlopers.

Met de tandradbaan naar boven

We missen even de juiste richting naar de tandradbaan die je hier zonder veel inspanning omhoog moet brengen. We doen dus een extra rondje, vinden eerst een metrostation en kunnen nu dus een carnet van tien ritten kopen. Maar ja, dan moet je vervolgens ook nog de toegang naar de tandradbaan zien te vinden. Ook dat redden we: in het metrostation de linkergang aanhouden. Gelukt! Maar dan dient zich het volgende probleem aan: hoe kom je door het tourniquetje? De meneer voor ons lukt het ook al niet: die gaat luid scheldend van arren moede terug naar de automaat, geeft er onder luid gemopper een klap tegen en koopt dan maar een nieuw kaartje.
Dat was echter niet nodig geweest: hij maakte dezelfde fout als wij -zo bemerken we als een andere passagier 'fluitend' de barrière neemt: de poortjes zitten hier aan de rechterkant van de kaartlezer. Opgelucht passeren wij het trucje nu ook toe en jawel: we staan aan de andere kant.
Wij stappen het treintje in, met schuine traptreden als vloer: dan sta je wat rechter bij het stijgen. De reis begint, eerst nog ondergronds maar al snel komen we in de buitenlucht. Het traject is kort, maar je zult het moeten klimmen! We gaan nu richting Olympisch park, waar al snel de tv- en communicatietoren zichtbaar is die dit stadsdeel domineert.

Genieten van de openbare tuinen op de Mont Juïc

We wandelen door een van de vele openbare tuinen die de Mont Juïc telt en genieten van het uitzicht op de stad aan de voet van deze heuvel. Bij een eettentje bestellen we een broodje Mozarella en een broodje ham, maar dat levert een 'gebakken bacon' op. De eigenaar krijgt daarover ruzie met zijn vrouw, maar na ruim tien minuten krijgt Loes dan toch het bestelde. We slaan linksaf naar de Botanische tuin: een veel strakkere opzet dan we gewend zijn, maar ook deze is zeker een bezoek waard. Dus vragen we bij de kassa twee toegangsbewijzen. We krijgen een foldertje met een korte beschrijving: u mag zó naar binnen. Het is namelijk -o ja, dat hadden we gelezen!- de laatste zondag van de maand en dan is het bezoek gratis. We gaan dus enthousiast op pad: dat wil zeggen, van het pad zelf word je niet enthousiast. Dat zijn brede betonplaten die naar ons idee absoluut misstaan in zo'n weelderig groene omgeving. Jammer, voor de rest oogt de tuin aantrekkelijk. Hij is wel meer 'aangelegd' dan we gewend zijn. Het valt ook op dat er van één soort ook vaak maar één plantje staat, in plaats van een groepje. Ach, zo heeft ieder zijn eigen idee over de inrichting van een -botanische- tuin. We kunnen ons echter voorstellen dat Wierd Nieuman (van de tuin in Utrecht) hier niet wild enthousiast na een bezoek terugkomt.

Naar mate de wandeling vordert, wordt de indeling overigens beter. We noteren zelfs nog een aardig heestertje voor de eigen tuin: hangende takjes met blauwe bloemen (een Rosamarina officinalis). Voor de rest is het lekker genieten en je erover verwonderen dat er hier -het ligt natuurlijk veel zuidelijker- al zoveel bloeit.

Het grote sportcomplex Camp Nau

We lopen nu om de sportcomplexen heen en zien al vele honderden fans zich verzamelen voor een voetbalwedstrijd die hier kennelijk vanmiddag wordt gehouden. Hele hordes blauwwitters trekken met hun idool Denny of Mitchy op het shirt richting ingang van het Olympisch stadion. Wij lopen om de heuvel heen en komen nu voorbij het Nationaal Paleis. Daar willen we meer over weten, maar we komen in geen enkele folder de geschiedenis ervan tegen. We maken gebruik van een van de openbare toiletten -ook hier gewoon gratis- en gaan dan met trap en roltrap omlaag. Als je dan achterom kijkt, zie je goed hoe imposant het gebouw is. We gaan hier zeker nog een keer in de avonduren naar terug, om dan de verlichte fontein en watervallen te bewonderen, die langs de trappen naar beneden stromen.

In de oude haven -Port Vell- zijn niet meer zo veel vissersboten te ontdekken; plezierjachten des te meer.

We gaan de dag delen, vandaag. De start is om de hoek, bij het postkantoor. Het gebouw -met een prachtig oud interieur- heeft wel een beetje weg van het postkantoor op het Neude in Utrecht of zaols ik me dat van vroeger uit de Haagse Prinsenstraat herinner. Het is een heel hoge zaal met plafondversieringen en een roosvenster. Rondom bevinden zich de loketten, in redelijk oude stijl, met daarnaast wat moderne informatiepanelen, verspreid over de hal. Als we ons omdraaien om naar buiten te gaan, zien we een schitterend exemplaar van de fiets waarmee vroeger de telegrammen werden rondgebracht. Daar moet dus een plaat van worden geschoten!

Wandelen door de wijk Barceloneta

Vervolgens wandelen we naar de haven, want we gaan de wijk Barcaloneta verkennen. In de haven liggen werkelijk honderden boten en bootjes: zeilboten, motorboten. Jachten of kleine schuiten. Luxe of eenvoudig. Noem het op en het is er. Vanzelfsprekend zijn er ook enkele te koop: we zien een heel aardige die ons wel wat lijkt ;-)) Een driedeks boot, maar toch niet al te groot van afmetingen. Alleen jammer dat je steeds zo'n eind moet reizen om ermee te varen.
Via de Passeig de Joan Borroo steken we door naar enkele achtergelegen straatjes. We komen bij een pleintje, waar een schitterend 'Spaans' stel op een bankje zit. Die knippen we zo onopvallend mogelijk, maar ik heb toch wel de indruk dat ze beseffen onderwerp van mijn activiteit te zijn. We lopen nog even het kerkje in dat zich hier bevindt, maar het is erg somber binnen: we zijn snel uitgekeken.

Heerlijk sfeertje: maandag = wasdag

Als we nog verder wat steegjes doorlopen, is het duidelijk dat het ook hier maandag wasdag is. We komen al snel bij het strand: de Middellandse zee. Het is schitterend wee en we besluiten op een van de plankiers te gaan zitten: even lekker genieten van de zon. Twee Duitse stellen naast ons zijn op datzelfde idee gekomen. Wat pesterig bellen ze naar de oppas 'om een lange neus te maken, want we zitten aan het strand met 18°, zon en wat heiig', zoals ze haar meedelen. Wij kleuren een half uurtje bij en dan zetten we onze tocht voort langs de kustlijn. We zien bij twee torenflats, die de toegang naar de Olympische haven markeren, een kunstige bronzen vis van 'Frank O. Gehry', een Amerikaans architect. Een gevaarte van ruim vijftig meter, dat van kleur wisselt door verschillende lichtval. Als je mazzel hebt kun je vanuit een bepaald standpunt de vis zelfs met een wolkenachtergrond zien en dan moet het een vliegende vis worden. helaas: die mazzel hebben we vandaag niet.

Het is wel duidelijk dat Barcelona er alles aan doet om van dit gebied een bruisend stadsdeel te maken. Het is er gezellig druk en er zijn veel -maritieme- bars. We steken de weg langs de kust over en belanden in het gebied waar de verblijven voor de Olympische sporters uit de grond zijn gestampt. Architecten van naam zijn hier bezig geweest, maar wij raken er niet echt van onder de indruk. Je kunt je overigens niet voorstellen dat dit tot de jaren tachtig een kleurloos gebied was, dat vooral als stortplaats werd gebruikt. Een paar schoorstenen herinneren ook nu nog aan het industriële verleden. Nu woont de Barcelonese bevolking er, maar op ons komt het nogal gekunsteld over, zonder 'ziel'.

We steken door richting dierentuin -er rijdt hier zowaar een tram- gaan om de verblijven heen en opzoek naar de Plaça Maria del Mar, genoemd naar de gelijknamige kerk. Er moet een gezellig wijnrestaurant zijn: La Vinya del Senyor. We vinden het, kiezen een van de weinige nog vrije tafeltjes en bekijken de kaart. Er zitten geen veren in de stoelen, maar we staan wel weer meteen: de prijzen passen nu niet direct binnen ons budget. De goedkoopste wijn is € 16,50, maar de prijzen lopen al snel op tot boven de 40 euro. Let wel: we hebben het over een glas, niet over een fles. Weg zijn we: op zoek naar iets 'goeiekopers'.

Even verderop is wel iets van onze gading: een gezellige tent met schappelijke prijzen. Daar komen we even bij van de toch flinke wandeling die we achter de rug hebben. Na een uurtje zijn we voldoende bijgetankt om weer op weg te gaan naar de Barri Gothic.