Een van de creaties van Gaudi:

Op weg naar de stad van Gaudi.

De fietsenmaker doet hier al een poosje goede zaken: sinds 1928.

De vakantiewoning hebben we geboekt via

een internet-bemiddelaar die ons zeer goed is bevallen

(nu: zoeken op HomeAway).

Deze eerste dag nemen we in Eindhoven afscheid van de Warminkjes. Henri brengt ons naar de luchthaven en wij checken in bij de balie van Ryan-Air. Dat verloopt allemaal voorspoedig en snel daarna stijgen we op. Ook de vlucht verloopt goed en om ons alvast lekker te maken, vertelt de piloot dat de temperatuur in Girona 18° is en dat is toch aardig wat meer dan waarmee we vetrokken: 6° met een koude wind. Ik heb de ogen nog even dicht gedaan, terwijl Loes zich onderhield met de buurman, die voor een congres naar Barca gaat. We nemen samen nog even de plannen door en dankzij een kleine verspreking hebben we een nieuwe manier van de stad verkennen: 'sluieren' (slenteren en kuieren).

Met de bus verder naar Barcelona
Na een vlucht met vrijwel de hele tijd dichte bewolking onder ons, landen we in een redelijk onbewolkt Girona: twintig minuten vóór op het schema. Terwijl de koffers nog onderweg zijn naar de bagageband, kopen we alvast een kaartje -ook voor terug- met de bus naar Barcelona. Kosten: 19 euro. Zonder douane-controle zitten we even later -12.10u- in de bus op weg naar de stad van Gaudi. Een uurtje later komen we daar aan: bij het Estacio del Nord. We halen de koffers onderuit de bus en wandelen -wat heerlijk met die nieuwe set-op-wielen- langs een hele oude fietsenmaker en de Spaanse variant van de Arc de Triomphe- door nauwe straatjes naar het oude centrum. We proeven hier al meteen de gezellig oude sfeer en komen vlotjes bij de Place Jaume, waar onder meer het stadhuis staat, tegenover het Palau de Generalitat: de zetel van de Catalaanse regering.

Hier bellen we de verhuurder van het appartement, Roger: hij werkt 'om de hoek' en is inderdaad met een paar minuten bij ons. We lopen de smalle straat naast het toeristenbureau in, de hoek om bij de Spar-super -waar we de komende dagen klant zijn- en dan rechtsaf de Baixada de Villadecols in. Het appartement bevindt zich op de derde verdieping, maar je krijgt eerst al twee keer zes treden voor je kiezen voor je 'niveau 0' hebt bereikt. Ofwel: nog 69 treden scheiden ons van de voordeur, waarvan de meeste in en soort 'vals plat-uitvoering' en dan wel met 22 kilo gewicht achter je aan! Dit zijn de ware kuitenbijters!

Homelidays blijkt een prima verhuurder

De beelden die we via internet hebben gekregen, zijn niets teveel: het ziet er precies zo uit als we hadden gedacht. Heel sfeervol ingericht, lekker oud maar goed onderhouden en zat ruimte om ons tien dagen te vermaken. Een absolute aanrader, midden in de oude stad en inderdaad op een steenworp afstand van de Ramblas.

Roger legt, in zéér gebrekkig Engels, uit hoe alles werkt en waar het te vinden is. Drie deuren blijven gesloten: een 'rommelhok' met schoonmaakspullen, een soort werkkamer waar hij zo te zien zijn administratie doet en de kamer aan de straatkant, waar nog een bed staat. (We vermoeden dat dit eigenlijk zijn appartement is en hij de meeste tijd van het toeristenseizoen bij zijn vriendin in haar appartement woont).
 

Alles ziet er netjes uit, alleen jammer dat de doucheruimte zó smal is dat je met je knieën wijd op het toilet moet zitten. We tekenen het contract, betalen de borg en maken Roger duidelijk dat we bij vertrek al om vier uur 's ochtends de deur uit moeten. Geen probleem: hij zal er zijn.

We pakken de koffers uit, richten de kamer in (tv uit de slaapkamer naar de zit/eetkamer), muziekje aan -zal later blijken een heel gezellige Spaanse zender te zijn met weinig woord en veel muziek- en lopen dan terug naar de super om enkele noodzakelijke boodschappen te halen.

We gaan de Ramblas verkennen

En dan is het tijd... om Barcelona te verkennen. We sluieren door de steegjes van de Barri Gothic -het oudste deel van de stad- en ontdekken bij de Carrer Josep Ciavé een leuke tent voor vanavond. Zover is het nu nog niet, dus lopen we door en komen uit op de meest beroemde straat van deze stad: de Ramblas.

Niets teveel gezegd: dit is één brok gezelligheid met zowel flanerende als stilstaande mensen. Maar dan wel superstil: als standbeeld op de meest uiteenlopende manieren uitgedost. Er zijn er die alleen met hun hoofd uit een taart steken, als waakhond uit een hok springen om de passanten te belagen, maar ook om gewoon doodstil op een hek een boek te zitten lezen of op een kleine verhoging Grieks standbeeld zijn. We bewonderen de mooie boeketten bij de vele bloemenstalletjes die deze straat rijk is en herkennen van de Place du Tertre de tekenaars en silhouetknippers die her en der actief zijn.
En wat blijkt: een lekkere Italiaanse ijssalon zit er ook: zelfs Loes neemt een flink exemplaar en geniet er volop van. We slaan een gezellige winkelstraat in richting kathedraal, waar we bij een van de vele restaurants de kas gaan spekken. Met recht, want één wijntje en één biertje kosten hier samen ruim dertien euro. Een tweede consumptie laten we voor wat het is.

We lopen op weg naar huis nog even binnen bij de VVV, maar die hebben niet veel. We halen de jassen op -het wordt nu toch wel kouder- en gaan dan naar de vanmiddag gevonden eettent. Toch maar geen tapas, maar een gewone maaltijd, die bij Léon helaas niet zo in de smaak valt: er is aan het lamsvlees teveel vet blijven zitten en erbij wordt slechts patat geserveerd. We nemen een koffie met brandy toe en zigzaggen dan nog wat door de oude wijken. Bij een van de drankenhandels ontdekken we dik onder het stof zijn laatste fles Benedictine voor vooroorlogse prijzen: 13,95 euro, waar we in Holland al ruim 19 voor op de toonbank moeten leggen.

Twee straten verder komen we langs een wat uitgebreider supermarkt dan de Spar en we scoren vruchtenyoghurt, kaas en toast (ze zijn hier tot laat in de avond open). Dan op naar het appartement en genieten van de koffie-met en een verder rustige avond. Tegen elven gaan we plat.

Columbus wijst al jaren naar de einder, waar hij ging zoeken naar de rijkdommen van de wereld.

We hebben wel goed geslapen, maar toch missen we allebei een extra deken: het dekbed is wel erg licht. Loes laat haar horeca-kunsten weer zien: een lekker ontbijtje met geroosterd brood, jam en kaas die op geitenkaas lijkt. Bovendien hebben we -heel vertrouwd- een camembertje uit Normandië op de kop weten te tikken. Daarna is het tijd om ons voor het vertrek gereed te maken: dus, nog even opknappen en dan... weten we wat we missen in de slaapkamer: een spiegel. Om te weten wat we precies moeten aantrekken/meenemen, doet Loes het raam bij de luchtkoker open en stelt vast: strakblauwe lucht, dus schitterend weer. Daar hoort luchtige kleding bij. Het zonnetje schijnt en we gaan gauw naar buiten.

Slenteren door het havengebied

Ons eerste doel is het havengebied, dat op ongeveer vijf minuten lopen van ons appartement ligt. We dolen er wat rond, nemen uiteraard foto's van  onder meer een grote spiegelwand en gaan dan op zoek naar de halte van de Bus Turistique. Dat lukt niet helemaal, dankzij een lijnbus die er - achteraf bekeken- vóór staat. Dus lopen we er voorbij, zien hem dan ineens keren en mogen gelukkig toch nog instappen. Dit is -we hadden dat in andere steden al ervaren- de ideale manier om een stad voor het eerst te verkennen. We volgen als eerste de 'blauwe route'.

Als we op het punt komen waar de route van de 'blauwe lijn' en die van de 'rode lijn' elkaar kruisen, stappen we uit. Aan dit plein is een vestiging van Pan & Company, waar we een stokbroodje nemen. Daarna nemen we de rode lijn, richting Sagrada Familia. De beroemde kerk van Gaudi, waar Loes zelf kan zien wat er sinds haar bezoek in 1994 allemaal is veranderd en vooral bijgebouwd. Dat blijkt heel wat: het is nu zelfs mogelijk een planning te maken van het moment waarop de kerk echt af moet zijn: 2020. Dankzij alle giften die binnenkomen en de gelden die ze uit de bezoeken krijgen, moet het mogelijk zijn nog maximaal 14 jaar -maar dan hebben ze er totaal ook 132 jaar opzitten- aan dit levenswerk van een begenadigd kunstenaar/ontwerper te bouwen.

Het wordt overigens steeds kouder en als we weer zijn overgestapt op de blauwe lijn voor het laatste stuk, besluiten we 'benedendeks' te blijven. Bij de Colom met Columbus -uitkijkend over de haven- stappen we uit.

We komen terecht bij een tapasbar, waar we wat eten en drinken, en doorkruisen vervolgens weer allerlei gezellige steegjes. Als we over de Avenue de portal l'Angel lopen, stuiten we op een gezellig jazzy-orkest. Er staat veel volk omheen en ze brengen dan ook heel aansprekende nummers.
Dan wordt het tijd om naar 'huis' terug te keren.