Alice Springs - Uluru

dinsdag 6 december

We maken een vijf-daagse 4Wheeldrive door de outback rond Alice Springs

De eerste stop is bij een kamelenfarm.

Voor dag en dauw moeten we het bed alweer uit: we worden om half zeven (!) opgehaald voor de 4wheel-drive Safari met de bus van Sahara-Tours. We zitten al aan de Stuart Highway, dus heeft de rest van het gezelschap (11 personen) in het centrum van Alice al een plekje gevonden, maar uiteraard is er ook voor ons nog ruimte. Chauffeur, reisleider en kok Bernard, alias Bernd, zet onze tassen in de aanhanger en dan gaan we op weg in zuidelijke richting. We maken een tussenstop bij een kamelenfarm.

Je kunt hier een ritje maken, binnen een omheining, maar dat laten we voor wat het is. Wij zijn de Egyptische woestijn 'gewend'. Wel vreemd om deze beesten hier te zien lopen: uiteraard zijn ze niet inheems, maar overgebracht om als lastdier in deze eveneens droge gebieden te dienen. De aboriginals wisten echter niet hoe ze ermee moesten omgaan, maar dat ze flinke vleesbonken waren hadden ze al wel snel door. Zo bleven er van de eerste zendingen weinig kamelen over en werd eerst maar besloten de abo's het nut van deze dieren te leren, voordat er een nieuwe voorraad op de slachttafel zou belanden. Dat ging inderdaad beter. Tot ook hier de techniek het won van de natuur: de spoorlijn werd aangelegd en goederenwagons kunnen veel meer en veel sneller vervoeren dan zelfs een mega-kudde zou kunnen. Dus werden de kamelen losgelaten en die zullen we inderdaad zo af en toe in het wild tegenkomen. Nu zij er dan weer farms waar ze worden gebruikt voor toeristische tochten en een aantal komt bij diezelfde toeristen op hun bordje terecht. 

Via de Lasseter Highway vervolgen we onze weg, langs Mount Connor naar Mt Ebenezer (nou ja: het is net als de Vaalser berg in Holland: niet meer dan een heuvel). De tank wordt weer volgeladen en wij bekijken het aboriginal infocentrum dat hier is ingericht. Dan ''full speed'' naar het Ayers Rock Resort: de Yulara-campsite waar we ook de nacht zullen doorbrengen. We kiezen een van de negen tenten uit, controleren of alles er is en gaan dan de lunch voorbereiden.

's Middags staat er een excursie op het programma naar de koepelvormige rotsen van Kata Tjuta, vóór de teruggave van het land aan de aboriginals bekend als de Olga's. Hier maken we onze eerste stevige wandeltocht door de Valley of the Winds. Erg mooi, indrukwekkend groots. Het 'grote' reisdoel van vandaag is Uluru (Ayers Rock,) waar we de in brochures alom geroemde Sunset mogen beleven. Eerst echter krijgen we bij de rots zelf een rondleiding van Bernard, waarbij hij uitleg geeft over aboriginal-gebruiken, schilderingen, flora en fauna. Het loopt dan al aardig tegen de tijd waarop de zon het voor vandaag voor gezien houdt, dus rijden we naar het speciaal ingerichte Sunset Point, waar je vanaf een afstand de verkleuring van de rots kunt volgen. De ogen registreren dat niet echt, maar als je er om de tien minuten een foto van maakt, moet het te zien zijn.

We schuiven aan bij de massa die hier op een rij zit, klaar om de ondergang te zien. Er is wijn en er zijn zoutjes; sommige groepen hebben zelfs blokjes worst en kaas en flessen champagne. Juist als we ons daarover verbazen, zien we een bekende die van dit feestelijk vocht mag genieten: Ank.

Om 19.20u verdwijnt de zon officieel onder de einder, er wordt nog wat 'geschoten'  en tien minuten later zit alles weer in de bus en stromen de parkeerplaatsen leeg. Rare toeristische happening, valt ons wat tegen. Wij hebben meer oog gehad voor de mooie wolkenlucht aan de kant waar de zon echt onder gaat.

Terug dus naar de campsite, waar met vereende krachten de maaltijd op tafel wordt gebracht. Gelukkig is Bernd de man van de BBQ, dus die zorgt dat de stukken vlees enige tijd later in de variaties 'raw', 'medium' en 'welldone' voor het opscheppen liggen. Van onze buur-keuken nog wat overgebleven barbecueworstjes en dan is het tijd voor de afwas. Een bak koffie toe en dan -half tien- plat. We moeten wel, want de wake-up call is erg vroeg.
Overigens die nacht erg warm: het blijft zo'n 18° en pas tegen de ochtend, als er wat regen valt, zakt de temperatuur naar de 15°.

Uluru - Kings Canyon

woensdag 7 december

Met een paar honderd man staan en zitten we naar een rots te kijken, die in het rijzende ochtendgloren langzaam verkleurt.

We wisten dat het ging komen: de aubade van Bernd die om 04.15u (!) zijn ''Good morning, starshine''  over de campsite laat schallen. Er uit! De zon wacht niet op langslapers als hij opkomt. Dus: binnen drie kwartier plassen, wassen, eten, afwassen en alles ingepakt en wel in de bus, want uit veiligheid gaat alle bagage steeds mee in de aanhanger. Pfooooeeeheee! We hebben vakantie, hoor.

Klokslag 5 rijden we terug naar Uluru, nu aan de andere kant van de berg, waar zich wederom een toeristisch schouwspel voltrekt. Stel je voor: een paar honderd man over een lengte van zeg een voetbalveld, die staand of op meegebrachte stoeltjes gezeten, komen controleren of de zon ook vandaag inderdaad weer terugkomt.

En.... of de rots vóór je weer kleur krijgt, zodra de bol achter je boven de horizon uitklimt. En dan ook nog de pech hebben dat het aan die kant aardig bewolkt is, dus de lichtbaan flink wordt geblokkeerd. Ook nu vinden we de wolkenlucht boven de stijgende zon veel mooier, dus die wordt netjes vastgelegd. De officiële tijd staat op 05.48 uur, en een kwartier later is iedereen weer op weg naar een van die andere toeristische hoogtepunten van de outback van Alice Springs.

Zo ook wij: de -inspannende en best gevaarlijke- beklimming van de Ayers Rock staat als een van de mogelijkheden op het programma, maar we weten dat de aboriginals juist vragen dit niet te doen, uit respect voor hun heilige plek. Bovendien blijkt de klim vandaag vanwege de weersvoorspelling -boven de 36°- gesloten. We bekijken de opgang dus vanaf een laag standpunt en maken dan aansluitend een wandeling rond de voet van de rots: de Mala Walk. En ook nu vragen we ons af af dit leuk is: vakantie vieren en dan om acht uur 's morgens al en wandeling van twee uur achter de kiezen hebben? Ja, het is leuk! En interessant, want net als we denken weer de bus in te kunnen, heeft Bernd nog een ''short walk' op zijn programma, met uitleg over alles wat we zien.

De aangeboden rondvlucht over het gebied trekt Léon niet zo, dus die gaan we laten voor wat hij is.

's Middags stoppen we bij Curtin Springs, om even de benen te strekken en zonodig naar de Blokes of de Sheila's te gaan. Binnen moeten we lachen om alle spreuken die ze daar -vaak als cartoon- over zaken uit het dagelijks leven hebben opgehangen. Loes probeert intussen enige woorden te ontlokken aan de regenboogparkiet die ze er in een kooi bij de deur hebben staan.

Als we de bus weer instappen, krijgen we een opdracht van Bernd: uit de vrije hand vanuit een stuk wit papier een kangaroe scheuren. Dat valt niet mee: want stel je maar eens uit je hoofd voor hoe zo'n beest er nu precies uitziet. En bovendien: wil je hem rustend, of juist springend? Eén ding is zeker: niemand van ons kiest voor de kangoeroe-met-jong-in-buidel: dat wordt helemaal een opgave!

We genieten -zeg maar onder het scheuren door- van de omgeving. Het is een afwisselend landschap, waar we ons vooraf absoluut geen voorstelling van hadden kunnen maken!

Halverwege de rit wordt de bus aan de kant gezet: we moeten hout sprokkelen voor het kookvuur van vanavond.

Bij aankomst in Kings Creek Station, waar het Kings Canyon National Park begint, gaan we dus lekker fikkie stoken. Als alles goed brandt, gaat de rijst in de pan en maakt Bernd een 'Dutch oven' (hij kan overigens niet verklaren waarom dit zo heet): een laagje hete kolen, rand zand eromheen, nog een laag rond de pan en op de deksel en dan maar stomen.

Het resultaat mag er zijn: we genieten van een lekkere maaltijd met kip, rijst, zelfgebakken brood met een kaaskorstje, en van groenten met kaas. Dat alles op Australische wijze klaargemaakt.

Half tien gaan de lampen weer uit: de dag voorbij en tijd voor Morpheus.

Kings Canyon -
Western McDonnell Ranges  

donderdag 8 december

De Kings Canyon is prachtig mooi, maar het is ook bloedheet.

Bernd kan er maar niet genoeg van krijgen: zijn ochtendlied start zo ongeveer gelijk met de vogels en klinkt al om vijf uur. Even na zessen wil hij het gaspedaal intrappen en... dat lukt. Vraag me niet hoe, want 's morgens vroeg inpakken is niet bepaald mijn favoriete bezigheid.

In het busje probeer ik nog wat te dommelen, maar dat valt op deze ruige ondergrond dus niet mee. Bovendien: ook onderweg valt er al zoveel moois te zien, dat ik binnen tien minuten toch maar besluit ervan te genieten.

Voor de ochtend-uren staat een wandeltocht door het Watarrka National Park, thuisbasis voor de Kings Canyon Valley, een geologisch juweel verscholen aan het westers uiteinde van de George Gill Ranges. Dat wil zeggen: start om 7.15 uur met een pittige klim -wederom komen de Nepal-beelden terug- die ons zo'n 150 meter omhoog brengt.

Er is veel te zien, maar ook veel af te zien.

De Canyon is het diepste dal van Australië met twee uitgezette 'wandelingen'. Nou... zeg maar klauterpartijen. Je loopt er over de steenrode rotsen, door spléten en over blokken, met spannende namen als 'Lost City' en 'Aladins Lamp'.

Onderweg vertelt Bernd allerlei wetenswaardigheden, waarbij we maar weer eens beseffen dat we nooit zoveel te weten zouden zijn gekomen als we dit 'op eigen houtje' hadden gedaan. We zijn over deze organisatie -Sahara adventures- bijzonder tevreden.

Nog even doorploeterend komen we bij een houten brug over een dal: recht vooruit kijken, blik op oneindig en zien dat ik aan de overkant kom. Gelukt!

Dan komen we bij het punt -we zijn dan al anderhalf uur onderweg- waar een redelijk steil, maar vooral 'hoogtevrees-gevoelig' pad naar het 'werkelijk prachtige dal 'Garden of Eden' leidt: ik haak af. Het is erg warm, ik drijf van onder tot boven en vind het wel even welletjes.

Loes gaat met de rest van de groep door, maar heeft al snel spijt dat ze de fotocamera bij mij heeft achtergelaten. Dit schijnt inderdaad HET PARADIJS te zijn. Ze is blijkbaar niet door Adam verleid, want een half uur later is ze terug en gaan we de laatste meters klim omhoog. 

Even verderop langs de rotskloof genieten we van prachtige uitzichten over de steile, 270 meter diepe wanden van de Kings Canyon.

Daarna kunnen we gelukkig steeds weer een stukje verder zakken, tot we om de hoek van een klif de parkeerplaats zien. Dat is toch steeds weer een gevoel van opluchting: we hebben het gehaald. Terwijl wij naar het toilet gaan, heeft Bernd de motor alweer gestart, om de temperatuur binnen weer een beetje redelijk te krijgen. Buiten is het 42 graden!

De middag voert ons via de schilderachtige Mereenie Loop Road. Onderweg zien we Gosse Bluf, een 130 miljoen jaar oude meteorietenkrater. In de late namiddag bezoeken we de fascinerende rotsformatie van Glen Helen Gorge, waar de oude Finke River de West Mac's' -de West MacDonnell Ranges-  doormidden snijdt. Je kunt hier een helikoptervlucht boeken of zelfs een tocht op een Harley Davidson maken. Even verder staan de tenten alweer op ons te wachten om de nacht door te brengen. 

McDonnell Ranges -
Wallace Rockhole

vrijdag 9 december

Vandaag voert de tocht langs, over maar ook dwars door de Finke River.

De sanitaire voorzieningen bij Glenn Helen Gorge zijn niet om over naar huis te schrijven. Dat doen we dus ook niet. Toch is een douche na zo'n zweetnacht wel even lekker. Voor het moment, want als je net droog bent van het water begint het zweet alweer te stromen. Maar vooruit, het idee wil ook wat.

We gaan om kwart over acht op stap, maar vijf minuten later staan we alweer stil bij een plek langs de Finke River, waar eens in de zoveel jaar pelikanen komen broeden. Ook de volgende stop is maar een paar minuten verderop: bij het monument van de Nederlander ..., schilder en fotograaf. Hij is dit gebied, voluit de Western MacDonnell Ranges geheten, komen bezoeken en er nooit meer weg gegaan. Hoewel hij graag begraven wilde worden in het gebied van de imposante Ormiston Gorge, gaven de autoriteiten daarvoor geen toestemming, maar hij heeft zijn laatste rustplaats nu wel precies aan de rand ervan gekregen.

De wandeling die we door deze Gorge gaan maken, voert over rotsgesteente dat zeer brokkelig is. Als je daarop steun zou zoeken om te klimmen, kom je moeilijk omhoog. Daarom is er de eerste honderd meter klimwerk een trap aangelegd in gemetselde steenbrokken. Daarna is het echter weer even ruig als we al dagen zijn gewend. Een totaal ander landschap omgeeft ons hier en dus is het ook een totaal andere tocht. Enige overeenkomst misschien: de warmte.

Beroemd in dit Nationaal Park is de Ellery Creek Big Hole, een grote blijvende waterpoel in de schaduw van grote rivier roodgombomen. Het hoogste punt is hier de Ghost Gum lookout en inderdaad: rondom zie je de eucalyptus en natuurlijk ruik je die ook.

We proberen onderweg een aantal papagaaien te ontdekken en met veel moeite zien we in de verte ook de rock-wallaby's. Die houden zich in de schaduw -gelijk hebben ze- een beetje schuil. Al lopend en klauterend genieten we van machtig mooie uitzichten, vooral omdat je op diverse plekken mooie door- en uitkijkjes hebt.

Dan dalen we af naar de kreek en zijn we omgeven door metershoge rotspartijen. We stappen -voorzichtig en weloverwogen onze route kiezend- van rotsblok naar rotsblok en steken zo het riviertje over. Het laatste stuk is vooral zand. Na anderhalf uur zit ook deze 'beproeving' er op. Bus in en op naar de volgende bezienswaardigheid: de Ochre-Pits. Hier laat Bernd zien -door het wrijven van stukjes okersteen, aangelengd met wat water- hoe de aboriginals van oudsher hun kleuren krijgen voor de beschildering van hun lichaam.

We gaan door naar Ellery Creek Big Hole, een grote blijvende waterpoel in de schaduw van grote rivier roodgombomen. Onderweg bezoeken we nog een gedenksteen: de Sleeping Lady. Het verhaal gaat dat een aboriginal meisje besloot -ondanks haar vergevorderde zwangerschap- een kilometerslange tocht af te leggen naar haar familie. Dat ging goed, maar een aantal dagen later moest ze weer terug. Na een aantal uren legde zij zich onderweg, moe geworden te rusten. Ze sliep voorgoed in.

Aansluitend brengt de 4wheel ons naar de Aboriginal-gemeenschap: het Arrente volk van Wallace Rock Hole. Onder deskundige leiding van iemand die met een aborigine is getrouwd -een geweldig verteller- bekijken we de eeuwenoude rotstekeningen. Heel bijzonder is de overnachting bij de aborigines. 

Speciaal voor deze gelegenheid heb ik 's middags in de bus wat 'Aboriginal'-termen ingestudeerd, omdat we 's avonds samen wat zangtalent uitwisselen. Natuurlijk zal ik Cowboy Jimmy ten tonele voeren: Jimmy wanampi.

In het Engels eerst even uitleg over het verhaal, zodat het wat makkelijker te volgen is, en dan: inderdaad -al zeg ik het zelf- een succesvolle act. Vanzelfsprekend besluiten we de avond met een aantal internationale kerstliedjes.

Wallace Rockhole -
Alice Springs

zaterdag 10 december

De Standley Chasm is een zeer nauwe, diepe spleet in de rotsen, waar het zonlicht prachtig doorheen schijnt.

Het kerkje van Hermannsburg.

De laatste dag van de campsafari. Gelukkig ook: de laatste keer zo vroeg op ;-))

Vanuit Wallace Rock Hole gaan we door de meest uitgedroogde rivierbedding van de Finke River naar Palm Valley. Zo, dat is afzien: als je wilt dat je nieren op ontdekkingsreis gaan door je lijf, dan moet je deze tocht meemaken.

In ieder geval komen we hier geen roadtrains tegen; die hebben we ook de afgelopen dagen eigenlijk weinig gezien. Veel hadden we er al over gelezen en gehoord: wat dat betreft zou je kunnen zeggen dat het wat tegenviel. We hadden namelijk graag zo'n grote jongen gezien, hoewel het op de foto vastleggen toch weer iets van een andere orde is, vanwege de snelheid waarmee ze langskomen. Daarom maar een 'geleende' foto.

Behalve deze zware jongens kun je nog allerlei spul tegenkomen, zoals uit dit bord blijkt. De rit voert ons het Finke Gorge National Park in. Onze eerste tussenstop is Palm Valley: hier ziet de wereld er ineens weer heel anders uit en voelen we ons ook een stuk beter. Hier stroomt ook weer water door de bedding.

Palm Valley is het thuisgebied van de oude Livistona Maria palm – rode palmkool die alleen in dit afgelegen gebied groeit. Sommige planten zijn 300 jaar oud en er wordt verondersteld dat ze in deze omgeving reeds 20.000 jaar overleefden. We maken een wandeling door deze prachtige omgeving en klimmen ook nog een stukje naar boven, zodat we op de terugweg een mooi uitzicht op het dal hebben. Vanaf hier zien we goed de diversiteit in de plantengroei, de ongelofelijk mooie rode kloven en ongewone rotsformaties. We reizen verder naar Angkerle, waar een korte natuurwandeling ons brengt tot bij de rode kloofmuren. Deze verticale, torenhoge klippen zijn slechts 5 meter van elkaar verwijderd. Bernd wijst ons op de rotswallabies die hier voorkomen.

Hier staan de wereldberoemde Red Cabbage palmen en ze zijn inderdaad fantastisch. Wat een verschil met wat we in de vroege ochtend hebben gezien! We rijden door voor een bezoek aan de Standley Chasm: een zeer nauw dal met een diepte van 85 meter.

Hier hoor je vooral het klikken van camera's: als tussen half twaalf en half een het binnenvallende zonlicht de wanden, die ijzeroxyde bevatten, rood doet oplichten. We hopen maar dat dat straks op de foto's goed overkomt.

We rijden door via Hermannsburg, ooit een post van de Lutherse missie. Dit plaatsje trekt redelijk wat toeristen en je kunt er meteen zien dat ze hier erg bij de tijd zijn. Waar je zó veel zon hebt, zou je wel gek zijn als je de kracht ervan niet gebruikt voor 'krachtstroom': in dit geval opgewekt door grote, paraboolvormige zonnepanelen.

We haken de aanhanger die we hier hadden achtergelaten weer achter de auto. Tegen vijf uur zijn we terug in Alice Springs, waar we afscheid nemen van onze reisgenoten en natuurlijk vooral van reisleider Bernd. Hier overnachten we voor de tweede keer in de Heavitree Gap Lodge.