Sydney

woensdag 9 november

De Airport Link sneltrein brengt ons in dertien minuten naar Sydney-centrum

Zou de rest al hardhandig in aanraking zijn gekomen met een auto?? In ieder geval waarschuwen ze in Australië alleen voor overstekende onderstellen.

Een flink stuk gelopen en dan even uitrusten. Dat blijkt voor meer mensen te gelden, zoals voor deze man die het er in het parkje naast Harbour Bridge even van neemt om zijn voeten rust te gunnen.

De dinsdag is bijna voorbij en we vliegen de laatste uren half dommelend door het luchtruim. Dat gaat deze keer niet zo best, want het is een 'onrustige groep'. Het is eigenlijk nog avond als we moeten slapen, dus besluiten enkele passagiers bij ons achter in de brede ruimte bij het toilet te gaan kletsen.

Als eindelijk bijna iedereen rustig is, gaat het licht alweer aan -om één uur- omdat de tijd zo vier uur opschuift en we dus 's ochtends vroeg om tien over zes in Sydney landen. We krijgen dus ontbijt, want dat moet ruim voor de landing op zijn.

De doorloop bij de douane is prima geregeld: je loopt eerst met z'n allen door de zig-zag-rij en dan begeleidt een medewerker je naar een kort rijtje, zodat je allemaal ongeveer even snel aan de beurt bent.

Intussen krijgen we nog bezoek van de drugshond, maar hij ontdekt niets (bij ons; even later slaat hij aan bij twee dames). De koffers gaan op dezelfde georganiseerde manier door de filmscan en de rugzak van Léon wordt er uit gehaald. Of die van mij is, ik hem zelf heb ingepakt, dit formulier van mij is, ik de vragen heb gesnapt. Ja, volgens mij allemaal wel.

O jeee.: ik heb een appeltje voor de dorst...

Dan komt de aap uit de mouw, ofwel de appel onderuit de rugzak. Ja, natuurlijk, lekker stom, maar die zaten er al vanaf Holland in. Dus volgt er een heel verheel over fruitvliegjes en vraagt z'n -zeer pinnige- collega of zij alvast een officiële waarschuwing zal uitschrijven. Gelukkig strijkt de goede man met de hand over het hart en verzoekt me volgende keer nog zorgvuldiger op te letten. Pfffoooooeeh... dat ging net goed. Een aardige dame van de City-Airportlink overhandigt ons een briefje voor het loket: daar worden onze namen keurig op een lijst afgestreept en krijgen we onze driedaagse citypas.

Het klaphekje wordt netjes open gehouden voor de koffers en dertien minuten later staan we al bij station 'Museum'.

Het zou een klein stukje lopen moeten zijn, maar met een tas van 24 kilo, een rugzak van 17 en dan nog twee dagrugzakken valt het niet mee.  Gelukkig krijgen we hier en daar wat hulp en kunnen we tegen achten de bagage vast kwijt. De kamer is pas om twee uur klaar.

Dus gaan we eerst een stukje lopen, nemen een tosti met koffie waarbij Loes kennis maakt met Australische begrippen.

Een long black blijkt hier een grote beker (en dan ook echt groot!) zwarte koffie en een flat white is dus een kleinere uitgave met melk. We verkennen vervolgens het centrum met de monorail. Grappig, maar erg kort en twee haltes verder dan we zijn ingestapt gaan we er na een heel rondje- weer uit.

Schitterend Victoria Building

We komen nu -op zoek naar de stop van de Sydney Explorer bus- bij het werkelijk schitterende Victoria Building. Ooit opgezet als en soort passage - maar wel van vijf verdiepingen, daarna kantoorgebouw geweest, bibliotheek, in verval geraakt maar weer helemaal in oude staat teruggebracht en nu een fantastisch mooi winkelgebied.

We blijven maar schieten: de sfeer, de twee schitterende klokken, de enorm grote kerstboom... het is allemaal even geweldig.

Als we zo flink door het centrum hebben gesjouwd, gaan we maar weer eens richting hotel en nu blijken de dames en heren van Travellodge kamer 1611 klaar te hebben. We ontmoeten bij het naar boven gaan een ander Nederlands stel, dat net de KEA camper heeft ingeleverd en nu een dagje Sydney doet ter afsluiting. We krijgen meteen heel enthousiaste verhalen over hoe het hen is bevallen. Op de kamer schrijf ik nog wat aantekeningen voor ons reisverhaal, anders ben je zo snel de details kwijt.

In de loop van de middag nemen we de Sydney Explorer, een hop-on/hop-off bus waarmee je de stad kunt verkennen. Natuurlijk komen we bij de Harbour Bridge,  waar we wat rond kijken en foto's maken. Wel blijven we met beide voetjes op de grond, want je kunt hier ook over de boog lopen -Climbing the Bridge- maar dat is niet ons ding.

Met de metro gaan we naar Circular Quai, want we willen daar een hapje eten. 'De invallende avond biedt eveneens een fraai gezicht op Harbour Bridge, want dan gaan de lampjes aan'. Althans, dat zeggen de brochures, maar wij vinden de verlichting zelf nogal tegenvallen. Ondanks dat is het bij de werven gezellig druk. We zoeken een plekje bij een van de restaurantjes, op het terras, want het is tenslotte voorjaar dus en lekker temperatuurtje.
We wandelen nog even naar het Opera House, maar vanaf deze kant en ook in het avondlicht is het gebouw niet zo spectaculair als op de dag. Terug naar de hotelkamer, want de vermoeidheid zit nu toch wel stevig in de benen.

donderdag 10 november

Bondi-explorerbus

De Sydney-tram zoals die in beschrijvingen stond, is de enige die we niet hebben kunnen ontdekken.

Wel de Bondi explorer, waarmee we de natuur- en strandwijken van Sydney verkennen. Natuurlijk is Bondi beach hier het 'hoogtepunt'.

Sydney verkennen: Port Jackson - Rushcutters Bay - Darling Point - Double Bay - Bondi Beach - Bronte Beach

We staan pas laat op: eerst moet de vermoeidheid van wéér een ander tijdschema er uit. Het ontbijt gebruiken we bij Vivo in het World Square Shopping Centre. Een moderne, maar gezellige tent die een fruitplate met yoghurt levert (die laatste is duur in AustraIië en dat is te zien) en een omelet.

De metro brengt ons vervolgens naar Circular Quai, waar we en standbeeld ontmoeten, in afwachting van de komst van de Bondi Explorer. Deze toeristenbus volgt zo'n beetje de kustlijn van het zuidelijk stadsdeel van Sydney, langs Port Jackson. We komen langs Rushcutters Bay, Darling Point en Double Bay en maken dan een fotostop bij Rose Bay.

Wandelen naar Bronte Beach langs 'Beelden aan Zee'

Onderweg heel afwisselende wijken, met huizen die knap in prijs verschillen, tot 30 miljoen Australische ponden toe. Na Vaucluse House willen we bij The Gap uitstappen om daar een tijdje rond te kijken en foto's te maken, maar ook hier houdt de bus een pitstop. Gelukkig maar: het valt wat tegen, want je ziet zo ongeveer alleen oceaan. Dus rijden we mee tot de halte waar de halve bus leegloopt: Bondi Beach.

Hèt strand- en vooral golvengebied waar iedereen heen wil om te zien en gezien te worden. De surfers beperken hun kunsten hier vooral tot liggend op de plank meegevoerd worden met de golven, maar de dapperen gaan zeker voor het echte werk. Als je deze prachtige baai ziet met zijn witte strand en azuurblauw water, krijgt je meteen een Middellandse-Zee-gevoel.

Vanaf hier echter leidt een wandelpad direct langs de kust naar de volgende bus-stop: Bronte Beach. Onderweg heb je prachtige vergezichten over de oceaan. Bovendien is hier elk jaar in het seizoen, dat wil zeggen tot eind november, een tentoonstelling Beelden aan zee'. Waar Nederlandse kunstenaar het nog weleens laten afweten, snappen ze hier wat ze dan moeten maken om het voor de toerist aantrekkelijk te maken.

 Deze coastal walk wandeling duurt officieel een uur, maar we hebben al snel door dat we er op deze manier twee keer zo lang over gaan doen. Bijna alle creaties zijn het bekijken waard en er wordt dus heel veel op foto en video vastgelegd. Overigens: met de digitale camera, want het blijkt dat de analoge het na de reparatie laat afweten op het kunnen instellen van allerlei voorkeuren. Dus staat de belichting op +3 en wil niet meer naar 0. Balen dus, maar gelukkig toch nog de digitale meegenomen. Achterom terugkijken op Bondi Beach geeft ook een prachtig uitzicht. Hier onder een selectie uit de opgenomen kunstwerken.

Het rode licht is in the-red-light-district alleen te vinden in de stop-lichten en dan niet eens in deze uitvoering ;-))

We moeten tien minuutjes wachten op de volgende Bondibus en die blijkt dezelfde chauffeur te hebben als toen we uitstapten: een man die op humoristische wijze zijn bijdrage levert, tussen de standaard-bandteksten door. Het laatste deel van de trip valt er echter veel minder te beleven, en we zijn al snel bij Hydepark, op loopafstand van ons hotel, dus we gaan er uit.

Op naar Kings Cross: het Red Light District ;-))

De avond gebruiken we voor een bezoek aan Kings Cross, het red-light-district zoals de Bondi-chauffeur al had aangekondigd, maar die lampkleur kennen ze in Sydney toch echt alleen in de verkeerslichten. Met de metro naar de halte Kings Cross en dan maar lopen: Darlinghurst Road, ... Af en toe zien we wel wat spaarzaam geklede dames en probeert een snelle jongen ons naar binnen te lokken, maar in zijn geheel valt de aantrekkelijkheid van dit gebied als 'flaneerwijk' tegen. We lopen Darlighurst Road nu helemaal uit tot Oxford Street. Toch wel wat anders dan in Londen, want dit is de ontmoetingsplek voor de gay-scene.

We drinken nog wat twee straten vanaf het hotel, een afzakkertje toe op de kamer, typen aan ons nieuwe 'reisverslag Australia' en bekijken wat we morgen doen en dan.. onder de wol.

vrijdag 11 november

De toren werd eerst als centrale mast opgebouwd. Daarna werd het restaurant/uitkijkgedeelte er onderaan gehangen en omhoog gehesen.

De Sydney-Tower biedt een grandioos uitzicht op ruim 240 meter hoogte.

Sydney-Tower en ferry

Het is weer een laat ontbijt, maar dan hebben we ook goede voornemens. We gaan vandaag de lucht in: 246 meter om precies te zijn, maar daarboven bevindt zich nog een torendeel van bijna honderd meter! Op die geweldige hoogte kom je als je de Sydney Tower in gaat, het hoogste uitzichtplekje in deze wereldstad. Voor mij is dat heel wat, want ik moet natuurlijk wel mijn hoogtevrees achter me laten. Je kunt natuurlijk net als bij de jaarlijkse Sydneytower Run Up de 1504 treden naar boven nemen (de snelste doet dat in 7 minuut 55 seconden), maar wij gaan moeiteloos met de lift in 40 seconden naar het uitzichtsplatform. 

Overweldigende uitzicht: Sydney Tower

Als we echter uit de lift komen, is het alleen maar overweldigend wat we zien. 360 Graden in de rondte zie je wat Sydney voor moois te bieden heeft. We blijven weer plaatjes schieten en herkennen ook al veel dingen die we de afgelopen dagen vanuit een ander gezichtspunt mochten aanschouwen. We doen nog een tweede rondje, want steeds als je kijkt zie je weer andere details. Zoals een minituin op de veertiende verdieping, een zwembad of een muurtekening hoog op een gebouw. Je krijgt hier ook een goede indruk van de 'hoogbouw' van de stad. Logisch dat er zoveel mensen wonen en werken, als je ziet hoe hoog al die gebouwen zijn. In de verte zien we zelfs de vliegtuigen opstijgen. Met de camera is dat niet zo makkelijk in beeld te brengen, maar met de grote verrekijkers die overal staan kun je zelfs zien van welke maatschappij ze zijn.

Wandelen langs de kust naar Harbour Bridge

Lunchen hoeven we niet meer, dus gaan we meteen door naar Circular Quay, waar we de ferry nemen naar Cremorne Point, een van de noordelijke wijken van de stad. Daar loopt een wandelpad langs de kust tot aan Bogota Road, die dan weer leidt naar een uitzichtpunt dat onder andere de Harbour Bridge mooi in beeld brengt.

Vanaf deze kant heb je een mooi uitzicht op het Operahouse en je ziet hier ook waar de centen zitten: bij de bootjes in de grote jachthaven.

We lopen door naar Kurraba Wharf, een van de stops van de veerboot terug. We gaan toch maar niet aan wal bij Kirri Billi en varen door naar Sydney stad. Op weg naar het hotel hadden we vanochtend een eenvoudige eettent gezien, waar je een Grill roasted Beef bestelt voor $ 5,95 ofwel € 3,60. Wel zelf ophalen aan de balie als je 'pager' begint te piepen en te knipperen. Terug naar het Travellodge hotel en daar lekker zelf koffie gezet, wat gedronken en op tijd naar bed. 

zaterdag 12 november

De KEA camper, waarin we de komende drie weken ons thuis hebben.

...en zo ziet die van ons er uit: met Loes genietend ervoor.

Sydney - KEA camper ophalen -Featherdale Wildpark

Dit wordt de ''Camperdag'', en bij het nalezen van alle info ontdekken we de combinatie: camper ophalen en zaterdag. Dan doen de medewerkers even niks meer met de KEA camper: zij gaan namelijk ook weekend vieren en moet de camper dus vóór één uur zijn opgehaald. Dat wil zeggen: geen tijd meer om naar Chinatown te gaan, maar de spullen inpakken, uitchecken en dan met de metro naar Bankstown. Die voorstad van Sydney ligt zo'n 18 kilometer verder en daarna moeten we een taxi nemen naar Milperra. De Sydneypass is niet meer geldig, dus we moeten kaartjes kopen.

De rit verloopt voorspoedig, hoewel de metro bij elke paal een plasje doet. We hebben er dus een uur voor nodig om 17 kilometer verder te komen. Bij Bankstown gaat er een hoop volk uit. Er staan gelukkig genoeg taxi's om ons naar het KEA-depot te brengen. Tip voor Tasman Travel (die we zeker zullen doorgeven) dit is een handige reisroute en betaalbaar ($ 4 -metro en $ 16 -taxi). Het papierwerk verloopt gladjes en met een half uurtje zitten we in de 2-Berth. We volgen het advies op: eerst in de straatjes in de buurt -een bedrijventerrein waar op zaterdag niet zo veel drukte is- ervaring opdoen in het links rijden en vooral links- en rechtsaf slaan.
In de praktijk leren we daar achteraf nog een aandachtspunt bij: keren en weer op weg gaan in de andere richting: daar ga je snel de fout in ;-((

dag- en nachtuitvoering van ons tijdelijke huis; de Kea camper

Dat gaat al snel goed, het schakelgevoel ligt bij deze diesel Ford wat minder. Op naar de -dichtbijgelegen- Aldi om de proviand voor de komende dagen in te slaan. Dan op weg naar Parramatta, een stadje waar Loes al het een en ander over heeft gelezen. Het is even lastig een plekje voor die grote lengte te vinden, en we lopen vast in een opgebroken straat. Geen malheur: oprit indraaien, achteruit steken, terugrijden, FOUTJE !! Ook nu dus aan de LINKERkant.