Sapphire coast

vrijdag 18 november

gereden: 140 km.

Sapphiere Coast: Kalaru- Tathra - Merimbula - Eden - Narrrabarba - Genoa - Mallacoota

Opnieuw dus een stuk niet-geplande route. Deze ochtend blijven we nog even nagenieten van de mooie site in Kalaru. Loes doet de was en Léon probeert het reisverslag tot en met deze ochtend geheel bij te werken, wat aardig lukt. Tegen twaalven zijn we klaar en gaan op stap. Eerst naar de look-out bij Tathra-beach. Daar zit ook een museumpje over de walvisvaart die vanuit hier werd gehouden. Wij waaien even uit en gaan dan langs de kust richting Merimbula.

Vervolgens passeren we Eden, dat volgens allerlei brochures niet voor niets deze paradijselijke naam heeft gekregen. Wij kunnen het paradijs nog niet ontdekken, kopen wat groenten en een potje jam en bezoeken de bibliotheek voor het internet. Twee foto's van de kleintjes uit Geldrop die voor het eerst in hun aanbouw van de woonkamer konden spelen. Op naar Genoa, dat net over de grens van Victoria ligt. Grote borden langs de weg maken ons duidelijk dat we toch vooral elke twee uur een rustpauze moeten nemen en dat een kort microslaapje in seconden je leven en dat van een ander kan veranderen.

Fruit mag niet mee een andere provincie in

Wij zijn nog fit en gaan gewoon door, in de wetenschap dat we wederom in overtreding zijn. De zojuist bij een kraampje in NSW gekochte kersen mogen namelijk volgens weer een ander waarschuwingsbord absoluut Victoria niet worden binnengebracht. De weg na de afslag naar Mallacoota -nog 23 km- maakte weer veel bochten, die af en toe niet harder dan 35 of zelfs met 25 kunnen worden genomen. Als er maar even ruimte is, scheuren de automobilisten achter ons echter als volleerde coureurs onze camper voorbij. Bij binnenkomst van het plaatsje staat een infobord, maar de camping is er niet op aangegeven. Wel de straat, en die moeten we dus gewoon volgen.

Alle ruimte op camping Shadygully

Doen we en even later -17.15u- draaien we zo het terrein op van de Shady Gully Caravanpark. We worden weer hartelijk ontvangen en de dame die net iets op de computer zoekt, hoort aan het accent -en de tussendoorzinnetjes tegen elkaar- dat we uit Nederland komen. Zij blijkt een Amsterdamse, die op veertienjarige leeftijd met haar ouders naar hier is geëmigreerd. Verstaan doet ze ons nog wel, lezen kan ze het ook, maar spreken lukt niet meer. We krijgen een plattegrondje en mogen kiezen uit twee rijen met plekken.

Het wordt de 22, want 21 is vervallen vanwege de gastank en dus hebben we alle ruimte, met daarnaast het toiletgebouw. Alles wat eenvoudiger dan gisteren, maar wel erg veel ruimte per staanplaats. Als we een drankje nuttigen en de kersen soldaat maken, krijgen we bezoek van een familie pinguinvogels (hoe heten die?). We geven de ouders een paar kersen en de kleintjes zijn er met veel geschreeuw als de kippen bij om ook een beetje gevoerd te krijgen. Hier en daar zie je wel iemand op de camping, maar druk lijkt het er absoluut niet. Even over zessen verdwijnt de zon achter de bomen en een uurtje later komt het blijkbaar typische Australische verschijnsel weer opzetten: de wind van de vooravond. De maaltijd gebruiken we dus maar weer binnen.

Het gebied van de Sapphire-coast staat vooral bekend om de mogelijkheid walvissen te bekijken.

zaterdag 19 november

Wilderness coast

gereden: 198 km.

De Casuarina-wandeling laat je met een mooi stuk puur Australië kennismaken.

Wat een tegenstellingen: 's morgens een wandeling door de bush en aan het eind van de middag over het strand uitwaaien. Dat kan allemaal down under binnen zo'n 200 kilometer. Eerst de ochtend: het werd tijd voor en wandeling, dus steken we na het ontbijt de weg over en zijn we in het Croajingilong Naional Park, dat Mallacoota als het ware omsluit. Er is een wandeling uitgezet - de Casuarina-walk- van ongeveer 1½ á 2 uur.

 Casuarina: wandelen tussen oerwoudreuzen

Een simpele route: je volgt gewoon het enige wat grindachtige pad door de bush en je komt vanzelf bij het eindpunt. Het valt op dat er -wellicht enkele jaren geleden- een bosbrand heeft gewoed. Diverse oerwoudreuzen zijn door de rooie haan geveld, anderen zijn van onderen zwart en aangetast, maar zijn bovenin min of meer groen. Onderweg zien we termietenheuvels, veel varens, er is een bruggetje over een stroompje dat in de regentijd ongetwijfeld veel meer water bevat en we horen diverse vogels. Bij een van de 'waterplanken' -bedoeld om regenwater in goede banen te leiden- is net een stel larven bezig de andere kant van het pad te bereiken. Na een goed uur komen we weer uit op een asfaltweg, slaan linksaf (gezien de stand van de zon moet dit de goede richting zijn) en komen inderdaad na zo'n twintig minuten bij het 'strandcentrum' van Mallacoota. Bij de rotonde zien we een vertrouwd beeld: de Genoa Road die naar links gaat. Voor de zekerheid nog even gevraagd, maar inderdaad moeten we over ruim een kilometer weer bij het Shadygully Caravanpark zijn. Dat klopt. We maken een praatje met de eigenaar over hoe de route die hij had aangeraden is bevallen. Bovendien wil hij alles weten over ons reisdoel: alle Aussies die we ontmoeten zijn steeds zeer geïnteresseerd. we drinken nog een kop koffie en gaan op weg -terug naar de Princess Highway- richting Cann River. Halverwege volgen we het dringende advies dat we steeds krijgen: 'Droppy drivers die, so take a rest'. Tijd voor de lunch op een van de rest-area die langs de wegen zijn aangelegd.

We scoren muskietennetjes voor de outback

Bij Orbost stoppen we voor de boodschappen. Eén grote straat met wat winkels, waar we bij de outdoorzaak twee netjes tegen de vliegen scoren en twee weggooi-poncho's. Beide handig als we straks in de outback zitten -hoewel de vliegen nu al behoorlijk irritant zijn. De -nieuwe- sandalen van Léon blijken niet geheel gemaakt zoals het hoort -de linkerzool laat los - en de eigenaar biedt de oplossing: we krijgen een setje van liefst zeven tubes secondenlijm -je zult toch niet elke dag zo'n tubetje moeten leegknijpen??- gratis bij de aanschaf van nieuwe, volgens Loes heel goedkope Rock River sandalen.

Met die geweldige aanschaf doen we het laatste stukje (66 km) naar Lakes Entrance. De gastheer van de Eastern Beach heeft een bordje op de officedeur gehangen: 'met een kwartiertje terug'. Het hondje moest even plassen, vandaar. We mogen weer kiezen en gaan voor nummer 43.

Alles aansluiten, wat drinken en dan naar het strand, dat nog geen vijf minuten lopen achter ons verblijf ligt. Ruim drie kwartier heerlijk uitwaaien langs de eblijn en zorgen dat je niet wordt verrast door een paar te opdringerige golven. Halverwege het eiland waarover je loopt -er ligt namelijk een binnenmeer achter- is er een doorsteek door de duinen en kom je op de footbridge die het stadje met het strandeiland verbindt. Hier zie je ook hoe het aan zijn naam komt: er is een doorsteek vanaf het meer naar de zee gemaakt, om de vissersboten een veilige, rustige thuishaven te bieden. Via de Roadknight Street wandelen we terug: een straat die eigenlijk alleen maar bestaat uit twee rijbanen, een grasstrook en aan weerszijden vakantieparken. Van bungalowparken tot gemengde parken met sites voor campers en caravans.

In Holland moeten ze krabben

Overigens stellen we vast dat wij het met het advies van de Lonely-Planet nog zo gek niet hebben geschoten: deze parken zijn inderdaad veel grootser en/of toeristischer en de plekken zijn er klein. Eenmaal thuis bereidt Loes weer een heerlijke maaltijd en stellen we nog maar eens vast dat we samen erg genieten van deze wijze van vakantie-vieren: vrijheid met een camper.

Zojuist via sms uit Holland bericht ontvangen dat ze moesten krabben. Wij doen dat af en toe vanwege muggen en andere steekbeesten, maar zij vanwege de kou. Sorry, maar wij vinden het geweldig! Het voelt hier ineens nog warmer.

zondag 20 november

Gippsland
gereden:  267 km.

mm

Kijk uit voor vrachtwagens met boomstammen:
Watch for log trucks ??

klik op logo
voor website

Gippslknd: Lakes Entrance - Bairnsdale - Sale -  Traralgon - Tyers - Walhalla - Watson - Erica - Moe

Het is weer de gebruikelijke starttijd: rond de klok van tien uur gaan we op weg, deze keer richting Bairnsdale. Daar gaan we tanken, maar dan blijkt er op het dashboard een lampje te blijven branden. Dat vertelt ons dat we een service-onderhoud moeten laten uitvoeren bij de Ford dealer. Dat lijkt niet ernstig, dus besluiten we door te rijden. We volgen de prinses nog steeds, maar op 'advies' van de brochure over Gippsland verlaten we deze freeway bij "Stratford on the River Avon" (waar hebben we die naam nou meer gehoord? ;-)) om de Gippsland Scenic Drive te volgen. Inderdaad veel rustiger en veel te zien onderweg. Een wat landelijke weg via Maffra -waar een Nederlands restaurant zit, maar het is geen dinertijd- Tinamba en Heyfield naar Cowwar. Daar kijken we of we rechtdoor kunnen steken naar de C481 (richting Walhalla), maar dat blijkt inderdaad een gravelroad. Dus toch maar via Toongabbie en Glengarry naar Tyers, waarna we inderdaad op de goede weg zitten. Afslag rechts naar Walhalla en dan wordt het nog mooier: 12 kilometer slingeren met haarspeldbochten. Onderweg een waarschuwing die erg leuk wordt toegelicht: Watch for log trucks.

  Bezoek aan de Long Extended Gold Mine

We zijn precies op tijd bij de Long Extended Gold Mine om de rondleiding van twee uur mee te maken. Léon stapt over zijn 'angst' heen om niet in lange donkere ondergrondse gangen te gaan en dat blijkt goed te gaan. Een erg gezellige gids die op een leuke manier uitleg geeft en laat zien hoe moeilijk en gevaarlijk vroeger het werken in de goudmijn was. De mijn is pas in 1904 geopend en in feite in 1911 alweer gesloten.

Toch hebben ze in die tijd liefst 13,7 ton goud uit de 8,5 kilometer lange tunnelgangen gehaald. Dat werd met lorries naar buiten gevoerd en vanaf 1904 weren de mijnwerkers aangevoerd met de Railway vanaf Moe via Erica naar Walhalla. Dat lijntje is -mede door het sluiten van de mijn- nog tot 1914 in dienst geweest en werd daarna opgeheven. Vanaf 1993 zijn er met wisselend succes pogingen ondernomen tenminste een deel van de lijn weer nieuw leven in te blazen. Sinds 1994 is het station Walhalla weer in gebruik, dankzij de inzet van veel vrijwilligers. Twee jaar later reed de trein zijn eerste traject, tussen Thomson station (vernoemd naar de rivier die door dit gebied stroomt- en station Walhalla. In dit dorp -dat nu Historisch Erfgoed is- wonen nog precies 29 mensen en de huizen zijn er allemaal monumenten. De zes houten bruggen voor het spoor zijn hersteld en er bestaan plannen om de spoorlijn weer tot het naburige Erica operationeel te maken. Of dat lukt, hangt mede af van donaties. Wij besluiten twee kaartjes te kopen en maken het tochtje met de diesel heen en terug naar Thomson Station. We kopen -bij een erg slome vrijwilliger- ook nog een sleutelhanger en de man begint -ondanks dat het al vertrektijd voor de trein is- omstandig uit te leggen dat je daar zelfs nog een prijs op kunt winnen, want ze zijn genummerd.

De rit is minder spectaculair dan met de ZigZag van een paar dagen geleden, maar het is een dapper initiatief. Wij genieten in ieder geval, ook al van het boeiende berglandschap met zijn metershoge eucalyptusbomen en varens die een stam van wel vier tot vijf meter hebben. Voor wie geïnteresseerd is in meer wetenswaardigheden over de Walhalla Goldmine  spoorlijn: klik hier.

Tegen half vijf zijn we terug bij de camper, drinken wat en gaan dan via de gewone weg richting Erica. Dat is via Watson maar een klein stukje, maar daar aangekomen ziet de camping er erg sjofel uit. Dat geldt ook voor de caravan van de beheerder, wiens kantoortje wel open staat, maar in geen velden of wegen te bekennen is. We houden het hier voor gezien en besluiten door te rijden naar Moe (uit te spreken met een lekker knauwerig Aussie-accent als Mau-wie). Het Moe Gardens Caravan Park is niet makkelijk te vinden -er staan gewoon nergens borden- maar met hulp van een benzinepomphouder, een inwoner die zijn auto wast en een taxichauffeur komen we er toch. Grote camping, gemiddeld niveau (schappelijk in prijs: $ 19) maar netjes verzorgd en vaak controle door de beheerder. Mooie papagaaien die rond de camper scharrelen laten ons nog even goed beseffen wat een 'diervriendelijk' land Australië is.

De stad rond
per Circle Tram

dinsdag 22 november

Melbourne is het waard de tijd te nemen voor een bezoek.

Precies om 9.40u stopt de bus bij de halte tegenover Pinehill. In tien minuten zijn we bij Lilydale-station, waar we vijf minuten voor de overstap hebben. Gelukkig konden we bij de buschauffeur al een kaartje tot Melbourne kopen. De rit duurt een uur, maar daar merken we niet veel van. De tijd vloog voorbij, want we werden aangesproken door Mabel, een lief Melburnian dametje van 86, dat van alles over en van ons wilde weten (en zij gaf haar verhaal ook maar meteen).

De City Circle Tram

Aangekomen op het prachtige Flinders Street Station, dat natuurlijk van verschillende kanten werd 'geknipt'. Aan de overkant koffie gedronken bij een sjieke tent, waar de serveerster meteen met een heerlijke fles gekoeld water aankomt. De koffie is er prima, evenals de specialiteit van de dag: blackberry muffin.
We kijken buiten nog even hoe een groepje agenten in opleiding de opdracht krijgen om het verkeer in goede banen te leiden. Wij steken onder hun begeleiding ook over: we maken kennis met de vriendelijke medewerkers van een inderdaad zeer uitgebreide VVV-post.
 

Dagelijks is het op de Queen Victoria Market een drukte van belang.

Heb je nog handel voor me?

Vervolgens stappen we de gratis -zo gaat dat hier- City Circle Tram in om een rondje door de stad te maken langs alle bezienswaardigheden.
Een van de eerste haltes is de Queen Victoria Market, waar we nog net de 'handel' van vandaag op beeld kunnen vastleggen (inclusief de geschreeuwde aanbiedingen van de groenten- en fruitverkopers).

We hebben een lekkere tosti gegeten en zijn nu weer op weg naar de volgende 'hop-on-halte'. Daar zien we een internet-café, waar we natuurlijk weer even contact met de thuisbasis zoeken. Jammer, maar we hebben nu natuurlijk weer nèt niet de laptop mee, want rechtstreeks aansluiten op de adsl had hier waarschijnlijk wel gemogen.
Uit de berichten vanuit Holland vernemen we geweldig nieuws: het is erg koud in Holland (sorry, hoor ;-)): hier schijnt nog steeds elke dag de zon en is het zo'n 22 tot 25 graden. Hoewel we natuurlijk niet erg bruinen: we zitten veel in de auto.

We gaan door naar de Docks, die in hoog tempo worden gerenoveerd: van de oude, troosteloze boel is niet meer over dan één historisch pand dat in oude luister wordt hersteld, zij het met een nieuwe functie. Overal rondom staan grote kantoorgebouwen in zeer moderne architectuur. Daar tussen is ruimte voor veel groen, met speelwerktuigen, fitnesstoestellen en een opvallend kunstwerk.

Terug in de tram gaan we de andere kant op: richting de Royal Arcade. Een mooie passage, maar deze haalt het niet bij het exemplaar uit Sydney. Wat we er wel scoren is een setje babushka's. Er is namelijk een speciaal winkeltje waar ze naast wat kerstgroepen heel veel soorten van deze Russische poppetjes hebben, in alle maten en soorten.

Weer buiten ontdekken we een fietsje van draad, dat we meenemen voor de vitrinekast.
Omdat de video nog steeds problemen geeft, besluiten we in de plaatselijke fotowinkel -zeg maar: warenhuis- een nieuwe schoonmaakcassette te kopen. Wie weet helpt het.

Terugwandelend door het centrum zien we iets dat Marcello -en schoonvader Hans- zeker zal aanspreken: een Heineken-tram.

Aan het eind van de middag halen we nog even Midden-Amerikaanse herinneringen op. Het is namelijk etenstijd en we ontdekken op de hoek van Bourke Street en Ruissell Street een Mexicaans restaurant.

Dus komt er Mexicaanse huiswijn op tafel en als biertje natuurlijk Dos Equis. vanzelfsprekend volgt er een heerlijk maal, compleet met onze 'thuis-verwennerij': guacemolesaus. We wandelen terug naar het station, waar we redelijk snel een verbinding hebben naar het Lilydale-station.

Melbourne

woensdag 23 november

gereden: 134 km.

Melbourne knapt zijn havengebied op, zodat er nu tussen de vele nieuwe kantoorgebouwen ook veel groen te vinden is.

Melbourne en omgeving - Newport - Geelong

In de vroege ochtend kijken we eerst nog maar eens naar de video. Nogmaals de schoonmaakcassette er door, maar dan blijkt er op bandje drie helemaal niets te staan. BALEN! Deze dag nemen we de camper, die we in de buurt van de Treasure Garden willen parkeren. Overigens zien we nu goed hoe ver we van het centrum van de stad af zitten: 40 kilometer, zoiets dus als vanuit Houten naar Amsterdam. Net als met de trein hebben we ook met de camper een uur werk, gelukkig rijdt alles wel goed door. De straten rond het park kennen allemaal parkeermeters, of je zet de auto in een parkeergarage, maar dan mag je weer niet hoger zijn dan twee meter. Helaas: KEA-campers kun je niet inklappen. Dus besluiten we door te rijden naar de Docklands, het commercie-gebied waar nog veel wordt gebouwd. We zien dan ooken. Er is bij Dock 5 ook een officieel terrein, waar de eigenaar van het stadion kan bepa een 'parkeerterrein' dat bouwgrond is, maar de ingang is niet te ontdekklen dat je parkeergeld moet betalen. Dat lezen we bij het controlehuisje aan de ingang, maar nergens staat wáár je dat dan moet doen. Aan de bonnetjes die binnen liggen is te zien dat het je 9 dollar gaat kosten. We nemen de gok en pakken weer de City Circle, nadat Loes opnieuw het havengebied op film heeft vastgelegd (denkt ze ;-((

Bij de pas geopende Captains Bar is het ruk van de kantoormensen die er komen lunchen. Wij sluiten ons aan voor een snelle hap, maar dat blijkt zo ongeveer een complete maaltijd te zijn. Met lekkere jus d'orange.. 

We wandelen het Treasurepark door en lopen de aansluitende Rose Gardens in. Een geliefde plek bij veel Melburnians: het is aan het eind van de lunchtijd en ze zitten met veel groepjes wat te lezen, te praten of eten een boterhammetje. Sommigen willen graag wat extra bruin worden -dat lukt met dit weer vast wel- anderen zoeken de schaduwplekjes uit. We willen even gaan kijken in het Conservatory: de plek waar plantjes groeien?? gekweekt worden?? De deur staat open, maar bij binnenkomst horen we dat ze vandaag zijn gesloten. Er is namelijk een hele ploeg Jan-Henken bezig een soort modeltuin met paadjes en bruggetjes te voorzien van nieuwe planten.

Dus lopen we verder langs ... -het in 1885 gebouwde onderkomen voor de hoofdtuinman -dat heeft Jan-Henk nog niet voor elkaar gekregen- en gaan dan de beide fonteinen verwachtingsvol bekijken. Ze zijn aardig en daarmee is alles gezegd. Conclusie: we vinden het jammer dat we ons vanochtend door de buren hebben laten ompraten: deze tuinen zouden mooier zijn dan de Botanische tuinen waar zij ook waren geweest. Zo heeft ieder zijn smaak.

Langs de kathedraal van St. Patrick -Presbyteriaans en erg groot, mooi ook- lopen we naar de halte van de City Circle om ons terig te laten brengen naar de camper. Die staat er nog spic-en-span bij, we kunnen zo wegrijden en hebben vandaag dus gratis gestaan.

De route naar de Princess Highway is makkelijk te vinden en net over de grote brug slaan we linksaf richting Williamstown. Een historisch stadje, maar met overal parkeermeters en we zijn al weer te ver van het centrum om dan nog foto's te maken. Dus komen wij de Esplanade, waar je zó de grote containerschepen van redelijk korte afstand de haven van Melbourne, op de achtergrond, ziet binnenvaren. Er verschijnt wederom een melding dat we de schoonmaakcassette moeten gebruiken. Wat blijkt: er staat dus ondanks de gelukte controle-opname van vanochtend wéér helemaal niets op het filmpje. We zijn bang dat dit betekent: EINDE video-opnames.

Langs de kust slingerend raken we in Seaholm en daar worden de boodschappen gedaan.

We zitten nu in de buurt van de Bellarine Peninsula Railway, alweer een 16 kilometer lang traject waarop nog met stoomlocomotieven wordt gereden. Het is vandaag echter woensdag en we hebben -helaas- geen tijd om tot zondag te wachten.

Al met al zijn we vandaag veel tijd kwijt geraakt in Melbourne, dus pakken we nu toch weer de M1 om op tijd bij de camping in Geelong te zijn. Dat lukt: vijf over zes zijn we ingecheckt bij het Riverglen Holiday Park en krijgen een mooi plekje aan de rand, net naast de tennisbaan van de buurman.

We wachten even af tot ze in Holland de lunch op hebben en dan gaan we bellen met het Haagje. Uiteraard is moeders blij haar zoon na ruim twee weken weer eens te horen: het door Ben uitgeprinte internet-verslag is ook leuk maar dit is beter. Alles gaat daar goed, maar de thermometer komt niet erg boven de vijf graden uit.

Dat lijkt ons behoorlijk koud ;-))

maandag 21 november

Gippsland
gereden: 197 km.

In het Gippsland Heritage Park heeft de tijd stilgestaan.

Nu we al in Moe zitten, kunnen we wat makkelijker de tijd nemen voor een bezoek aan Gippsland Heritage Park. Hier heeft de tijd echt stilgestaan: de gebouwen ademen de sfeer van de pioneers die hier kwamen, zeg zo tussen 1840 en 1930. De vergelijking met het Arnhems Openlucht Museum ligt voor de hand, met als enige verschil dat alles hier alleen uit de streek komt -voor gebouwen uit heel Australië zouden ze aan een terrein als heel Gelderland misschien net genoeg hebben. We beginnen met een paar koetsen en dan wandelen we zó het schoolgebouw van Sunny Creek binnen. De meester zit blijkbaar achterin, geen handige opstelling als je de kinderen in de gaten wilt houden en tegen hun ruggen aankijkt. We slaan de landkaart van Australië om, want de aardrijkskundeles begint zo ;-)) Er staat ook een alleraardigst kerkje, uit Moe nog wel, dat echter van binnen erg somber is. Natuurlijk ontbreken het Police Station en het Fire Station niet, evenmin als de General Store. Een goed beeld van de gezondheidszorg in die tijd krijg je in de woning van de dokter, die praktijk aan huis had. Je zal op zo'n onderzoekstafel terechtkomen! Aan de overkant staat een fraai voorbeeld van een oude garage, met binnen een paar schitterende oldsmobielen, waar prachtige benzinepompen voor staan

We vetrekken aan het begin van de middag richting Warragul, waar we de snelweg weer af willen. Via een wat rustiger route willen we via Drouin parallel rijden tot aan Nar Nar Goon, maar het lukt niet de juiste weg te vinden. Dus doen we een rondje van de zaak - wel een mooie weg trouwens- via Brandy Creek - Robinhood - Longwary. Dan krijgen we de C433 te pakken en rijden we verder via Pakenham naar Beaconfield. We besluiten nog niet te stoppen voor de overnachting, want we vonden een alternatief 'aan de voet van 'het Dandenong Range Park'. Dat blijkt een 'Australische omschrijving' te zijn, maar dat wisten we toen nog niet. Loes wil namelijk graag een stukje natuur, met mogelijk een wandeling. We missen de afslag Emerald, komen dan toch die richting uit, gaan door naar Belgrave, waar 'Puffin Billy' moet starten, maar missen ook die -de stoomtrein rijdt overigens alleen op zondag- komen dan langs de ingang van het Dandenongs Park. Na een kleine omzwerving - en zo'n twaalf kilometer verder, bereiken we dan toch het Pine Hill Caravan Park in Lilydale. Teruglopen naar het National Park om de wandeling te beginnen doe je dus niet zomaar, maar de Australiërs noemen dit 'om de hoek'. Van hieruit kun je met de bus -die voor de deur stopt- naar het station van Lilydale en dan in een keer door naar het centraal station van Melbourne.