Halls Gap - Naracoorte

dinsdag 28 november

Wimmera Highway richting Limestone Coast

gereden: 243 km.

Dit is het gebied van de uitgestrekte graanvelden. Waar je ook kijkt: het ziet geel.

Fruit mag wederom
niet worden ingevoerd.

We maken kennis met het fenomeen natuurcamping. Geen beheerdersgebouw, alleen -keurige- toilet- en douchevoorzieningen.

Halls Gap - Horsham - Natimuk - Edenhope - Apsley - Naracoorte

We laten de Grampians achter ons, maar doen eerst nog even de Mackenzie Falls aan. Het eerste deel van de route is al meteen spectaculair: veel klimmen en totaal onoverzichtelijke (haarspeld)bochten. Af en toe dus maar een mep op de claxon om tegenliggers -we ontmoeten er over twintig kilometer zegge en schrijve één- te waarschuwen dat we er aan komen (tenslotte hebben wij als stijgend verkeer voorrang ;-))

Bij de waterval kiezen we vandaag de makkelijke route: een geasfalteerd pad dat je recht tegenover de waterval brengt. Bij het uitkijkplatform kun je dan foto's maken. Waarschijnlijk niet zo spectaculair als de wandeling naar de basis, maar het scheelt wel veel tijd (een kwartiertje tegenover twee uur). Je blijkt inderdaad op een flinke afstand van de Falls te staan, die bekend staan als de hoogste van de wereld.

Dan gaan we iets noordelijker naar Horsham, vlak bij het Desert National Park. Zoals de naam al doet vermoeden vind je hier geen palmbomen, maar zandvlaktes met de mallee, de stugge eucalyptusstruik die in droge, onvruchtbare woestijnen kan overleven. Dit is toch wel iets heel anders dan het struikje bij ons achter in de tuin! Er is in Horsham een fraaie botanische tuin langs de oever van de Wimmera River. Vlakbij ligt een berggebied, geliefd bij mensen die zich met de berggeit verwant voelen, maar tot die groep horen wij niet. Wij rijden dus door over de B 130 (Wimmera Highway) en komen nu door een gebied met enorm uitgestrekte graanvelden en we zien zo af en toe ook de beloofde schaapskuddes. Ook hier wordt de stelling nogmaals bevestigd: Australië is een land vol afwisseling. We gaan door richting Edenhope, een stadje dat niet zo heel veel voorstelt. Er staan wel borden dat dit het oudste stadje is in dit gebied: 'gesticht in 1849'.

Via Apsley naderen we nu de grens met South Australia en ook hier weer borden dat je over 100 meter een fruit-afvalton tegenkomt: je mag geen appels of mandarijnen (foei) invoeren, ook niet als je die net gisteren
-80 kilometer eerder- hebt gekocht.

We rijden nu naar Naracoorte, een aardige plaats met redelijk wat oude gebouwen. Een gezellig centrum en een 'beroemde bezienswaardigheid': de Naracoorte Caves. Dit zijn druipsteengrotten die op de Wereld Erfgoederenlijst staan, vooral omdat er zoveel fossielen te vinden zijn. Deze liggen in het National Park, waar we deze nacht gaan doorbrengen. Een weg langs het park, een afslag, vijftig meter asfalt en dan een 'pleintje' rond een boom: we zijn er. Wel een toiletgebouw -overigens met toiletten en douches die frisser en schoner zijn dan we soms de afgelopen weken tegenkwamen (hoewel Australische voorzieningen met kop en schouders boven die van Nederland of bijvoorbeeld Frankrijk uitsteken)- en palen voor de stroom, maar verder totaal geen voorzieningen. Zelfs geen lantaarns langs het pad: dit is natuurkamperen. Ook de wijze van betalen is apart: pak een envelop uit het kastje, vul je gegevens in duplo in en plaats één deel achter je voorruit, stop het geld in de envelop en laat alles in de gleuf glijden.

Geen buren, alleen natuur. Wel handig, omdat we morgenochtend vroeg (half tien) de eerste rondleiding door de grotten krijgen. Anders moesten we nog elf kilometer rijden vanaf de Big-4-camping (en van die grootsheid van dit bedrijf houden wij niet).

Naracoorte - Meningie

woensdag 30 november

Princess Highway langs de Limestone kust

gereden: 264 km.

De grotten van Naracoorte zijn wereldwijd bekend. Ze dienden onder meer als onderwerp van de geschiedenis van het ontstaan van de wereld in de tv-serie van David Attenborough.

Larry the Lobster ziet je al van verre aakomen.

De vliegen en vooral muggen maken ons het leven zuur.

Naracoorte - Lucindale - Reedy Creek - Kingston S.E. - Cantara - Salt Creek - Woods Well - Meningie

Voor ons doen 'vroeg' op: om kwart over negen moeten de kaartjes worden gekocht bij het infokantoor. Gelukkig speelt de tijdzone-grens in ons voordeel: in South Australia en het Northern Territory is het een half uur vroeger dan gisteren in Victoria.

We bezoeken eerst als opwarmertje de Alexandra Cave, waar je met 25 niet te steile treden naar beneden afdaalt.

De grotten van limestone zijn spectaculair: de gangen voldoende breed en de kamers ruim en redelijk hoog. Geen last dus. Barbara leidt ons rond en doet heel enthousiast haar verhaal. Ze voert ons mee in de sprookjeswereld van stalactieten en stalagmieten. Ze wekt onze bewondering voor de pioniers die hier als eersten hun gangen, niet hoger dan veertig tot vijftig centimeter hebben gegraven. Op weg naar iets waarvan ze -door de lichte luchtstroom- het bestaan niet kenden doch slechts konden vermoeden. Ze laat ons inderdaad twee beelden zien die we niet meer zullen vergeten, maar die helaas met de camera niet vast te leggen waren. Als eerste een heel fijn spel van stalactieten die zich in het kleine plasje water eronder weerspiegelden als in een groot diep meer. Het tweede ...??

Daarna doen we de Victoria Fossil Cave, waarvoor je dus echt de bergschoenen aan moet hebben. Je gaat 30 treden naar beneden -die nu wel steil zijn- en dan kronkelen de gangen zich over een lengte van 250 meter door verschillende 'kamers', om uiteindelijk te leiden naar de fossielen-ruimte. Gids is deze keer Catherine,een jong meisje waar de betrokkenheid bij het ontstaan van leven op aarde vanaf straalt, maar ze komt nog wat onervaren over. Bij de fossielen neemt ze ruim de tijd om te laten zien hoe de opgravingen hier in zijn werk gaan: met een tandartsen-peuter-naald en een stofborsteltje. De weg terug voert door een smalle, kronkelende gang van 150 meter om weer bovengronds uit te komen. Een excursie die veel indruk heeft gemaakt en zeker de moeite waard was.

Het traject voor vandaag voert ons naar Meningie, maar voor we daar zijn gaan we eerst weer naar de Limestone-kust: Kingston SE. Natuurlijk schieten we een plaatje van die enorme grote rode kreeft, bij het bezoekerscentrum. Zijn troetelnaam is 'Larry, the Big Lobster' en inderdaad: hoewel indrukwekkend groot ziet hij er niet agressief uit. Aan de overkant is een antiekhandel en de eigenaar woont zelf ook in een antieke cottage, die een sfeervol plaatje oplevert. We pikken hier de Princess Highway maar weer eens op, die nu langs de kust noordwaarts voert, langs het Coorong National Park. Bij Meningie buigt hij weer wat naar het binnenland, maar met zo'n 264 km onder de wielen vinden wij het wel weer mooi. We gaan op zoek naar het Lake Albert Caravan Park, een camping met sites aan het water. Makkelijk te vinden: je slaat één keer linksaf, rijdt honderd meter en je bent er. Wie er ook zijn: de vliegen, maar vooral heel veel zwarte steekmuggen. We proberen nog even buiten te zitten en de over het meer zwevende pelikanen vast te leggen, maar gaan al gauw naar binnen. Rond half negen breekt een onweer los, met mooie bliksemschichten. De regen zit verderop, dus gaat Loes even naar buiten om dit natuurgeweld te bekijken. Als ze een praatje maakt met de -Nederlandse- buurvrouw van twee plekken verder, wordt ze haast opgevroten en ze komt krabbend en steunend binnen. De firma Jaico doet eer goede zaken met de beetbalsem. 

Meningie - Hahndorf 

donderdag 1 december

Princess Highway - South Eastern Fwy

gereden: 138 km.

In Tailem Bend vinden we een alleraardigst spoormuseum, ook weer geheel door vrijwilligers gerund. De spoorwegen hadden het station al met het maaiveld gelijk willen maken, maar zij redden het van een roemloze ondergang. Waar hebben we dat verhaal meer gehoord?

The Murrays

Meningie - Ashville - Tailem Bend - Murray Bridge - Hahndorf

Vandaag staat een rustige route op het programma: we moeten tenslotte een beetje afkicken van het camperrijden. De wekker zetten we niet, maar desondanks zijn we op de 'gewone' tijd wakker. We rijden zelfs een kwartiertje eerder dan gebruikelijk en gaan op weg naar Tailem Bend. Het infocentrum blijkt in het oude stationsgebouw te zitten, waar tevens een Railway Museum is gevestigd.

De spoorlijn zelf wordt namelijk nog wel gebuikt, maar sinds 1996 stopt hier geen trein meer. De spoorwegmaatschappij wilde het gebouw platgooien, maar vrijwilligers hebben dit kunnen voorkomen en het deze nieuwe functie gegeven. De vrouw van een van de machinisten -gepensioneerd begin jaren '90- is nu een van de mensen die inlichtingen verstrekt en het museum beheert. We nemen een kijkje, onder andere bij het wissel- en seinenblok dat meteen herinneringen oproept aan een vergelijkbar bedieningssysteem zoals dat tot de jaren '80 in Bodegraven functioneerde. We schrijven een vriendelijk woord in het gastenboek en rijden dan door naar het Old Pioneer Village.

Ook dit is een particulier initiatief, waar veel oude gebouwen, huizen en schuren zijn verzameld die destijds door de pioniers in Australië werden bewoond en gebruikt.

Een vergelijkbare opzet met het Gippsland Heritage Park in Moe, maar hier is het veel rommeliger en onverzorgder. Dat heeft te maken met het gebrek aan geld èn vrijwilligers die de boel willen opknappen. Het entreegebouw  is het oude stationsgebouw van Murray Bridge en verderop op het terrein staan nog een stel hele oude treinwagons.

De verschillende gebouwtjes zijn zeker een bezoek waard en ook hier ervaar je goed hoe de omstandigheden moeten zijn geweest van de mensen die tussen 1850 en 1950 een bestaan in Australië probeerden op te bouwen. Aan het eind van de rondgang krijgen we een kopje koffie en willen we zes Australië-kalenders voor de kinderen aanschaffen. Helaas: ze heeft geen voorraad en dus nemen we er maar twee. Voor we weggaan, raken we nog even aan de praat met eigenaar Peter Squires, die vertelt veel Nederlandse gasten te krijgen. Daarmee heeft hij meer op dan met bijvoorbeeld Japanners of Amerikanen, want die zijn niet geïnteresseerd in geschiedenis.

 Een lekker Duits biertje van de tap: dat kan in Hahndorf, onder de rook van Adelaide.

's Avonds vallen we plotseling in een Nederlandstalig radioprogramma van Ten Five IBY-Radio.

We vervolgen de route nu via de oude Princess Highway -die veel gezelliger en rustiger is dan haar nieuwe zusje met  vier rijbanen- richting de Murray River, waaraan dit gebied zijn naam ontleent en die bekend staat om de mogelijkheid er met een oude radarboot boottochtje op te maken. We stoppen bij Murray Bridge, een aardig stadje waar we wat rondneuzen en de andere kalenders scoren. Dan gaan we op weg naar de stopplaats voor vandaag: het gezellig Duits aandoende dorp Hahndorf.

Hier vestigden zich rond 1839 Duitse lutheranen, die in hun vaderland werden vervolgd. De Duitse sfeer wordt hier versterkt door de vakwerkhuizen en het is dan ook een heel vreemde gewaarwording na alles wat we de afgelopen weken hebben gezien, om deze bouwstijl hier te kunnen bewonderen. De stad is een belangrijk toeristisch centrum, vooral ook omdat de Adelaiders (heten die zo??) hier graag komen. De woning van schilder Hans Heysen is nu een museum. De winkels zijn bijna allemaal het bezoeken waard, zoals de 'bootmaker' waar je rondloopt tussen werkelijk honderden riemen, leren en suède hoeden en leren vesten. Even verderop zit een giftshop met de veelzeggende naam 'The owl barn'. We vinden er een heel mooie raamdecoratie met twee uiltjes, een uil als broche en een pluchen professor Uil. Bovendien koopt Loes er een t-shirt met een aboriginal-tekening van drie kangoeroes. We drinken van de tap een echt Duits biertje en kopen in de winkel ernaast nog zes van die flesjes met Münchener Kindel Weiszenhefe om de smaak niet te vergeten.

Nog geen kilometer verderop ligt het Hahndorf Caravan Resort: een park tegen de helling met even schuine plekken waar we gelukkig een redelijk rechte stek vinden. Als we net buiten zitten -er zijn vrijwel geen vliegen- begint het te waaien. We gaan de camper in: net op tijd voor een regenbui die de eerstkomende vier uur aanhoudt.

Als zo rond kwart over negen de radio weer ballenmuziek geeft, zoekt Loes een andere zender en schalt Imca Marina door de camper met Vino, vino. Het blijkt een Nederlands uurtje van een lokaal radiostation -Radio Ten Five IBY- waarbij ook de presentator -met accent, okay- de aankondigingen in onze moerstaal doet. Daarmee vullen ze wekelijks zes uur, zo blijkt in de loop van de uitzending. Deze wordt verzorgd vanuit de studio uit Gouger Street: de plek waar wij morgennacht slapen! Zelfs de Nederlandse ambassadeur komt nog even in het programma, om uit te leggen hoe de betrekkingen tussen Nederland en Australië de afgelopen jaren zijn aangehaald. Dit naar aanleiding van de 'landing' van de Duijfken in 1606 aan de Australische kust. In totaal zijn er dertig Nederlandse schepen in die eeuw aangemeerd en dat wordt in 2006 met veel festiviteiten en tentoonstellingen herdacht in het kader van 400 jaar vriendschapsband Nederland - Australië.

We krijgen vervolgens zelfs een recent uitgebreid weersverslag te horen over het laatste weekend van november in Holland: sneeuwstormen met als resultaat een laag van 25 cm in Winterwijk. Mogen we blij zijn dat we hier zitten??

Afsluitend genieten we nog een kwartiertje van ''Sinterklaas'' met diverse liedjes, sketches en sfeerimpressies. Met als toppunt de 'Snieklaas'-conference van Toon. We zijn weer helemaal gelukkig ;-))

Hahndorf - Adelaide

vrijdag 2 december

South Eastern Fastway

gereden: 33 km.

De eigenares van giftshop 'The Owl Barn' is geboortig van Millingen aan de Rijn.

Internet-berichten hadden ons al gerustgesteld: de vestiging van KEA-campers in Adelaide is makkelijker bereikbaar dan die in Sydney.

Adelaide info:

In 1836 zette de chef-landmeter William Light uit Groot Brittannië voet aan wal bij Adelaide. De stad is genoemd naar de vrouw van koning Willem IV. Er kwamen ook kolonisten uit andere delen van Europa waaronder de Duitse Lutheranen die de wijnproductie in het gebied hebben opgezet. De eerste welvaart uit deze kolonie kwam voort uit de wijnhandel en vondsten uit de kopermijnen bij Adelaide in 1844.

Hahndorf- Adelaide

Geen Sinterklaas spelen op school: da's na 23 jaar best een rare gewaarwording. Zeker omdat het hier warm en prachtig mooi weer is. De afstand voor vandaag stelt niets voor: het is nog maar 25 kilometer naar Adelaide.

Deze ochtend begint met grote schoonmaak. We hoeven ons weliswaar niet te bekommeren om de buitenkant, maar van binnen moet alles er piekfijn uitzien. Anders zijn we de borg kwijt en voor dat geld willen we wel even poetsen. Dus wordt de cassette geleegd, het spoelwater bijgevuld evenals de  watertank en gaan we alles uit de kastjes en onder de banken vandaan, weer in twee tassen en twee rugzakken stoppen. Jemig: wat heeft een mens een zooi, zeker als je voor kinderen en kleinkinderen ook nog eens souvenirs meeneemt. Onder het motto: "ach.. een kleinigheid..", maar die wegen wel èn ze nemen plaats in. Maar vooruit: we hebben twee tassen extra en de boodschappen gaan voorlopig apart in de groene -milieuvriendelijke- tas die hier in vrijwel elke super verkrijgbaar is. Alles bij elkaar zijn we anderhalf uur bezig, maar dan kunnen we ook met een gerust hart op stap.

Eerst even terug naar de giftshop in Hahndorf, want er is toch besloten dat de drieling-uil een kerstcadeautje voor Loes wordt. Als de dame in de winkel belangstellend vraagt waar de uilen naar toe gaan, reageert ze in onvervalst Hollands: ''Dat dacht ik al te horen''. Ze blijkt namelijk zelf geboortig van Millingen aan de Rijn, en veertig jaar geleden met haar Gerard naar Australië te zijn vertrokken. Allereerst in diverse winkels gewerkt, tot ze hier een eigen zaak kon beginnen. Ze is nu 75 en heeft juist de zaak per 1 januari verkocht, waarbij ze 'om in de running te blijven en het contact met klanten niet te missen' nog twee dagen per week de zaak blijft draaien. Een alleraardigst gesprek, waarna wij weer opstappen en richting Adelaide gaan. Dat is nog maar een goed half uur rijden en we gaan eerst naar het hotel in Gouger Street (Directors Suites). Een heel makkelijke weg om te vinden en we worden er snel ingecheckt. Dan gaan we op zoek naar KEA en ook dat is een makkie: straat uit, heel even richting Glenelg (waar we de tank voor het laatst met diesel vullen) en dan South Road uitrijden tot je bij Melrose Park bent en dan: jawel, KEA campers. Alles is in orde -gelukkig heeft ze de koelkast niet geopend, anders zou ze van de knoflook-lucht zijn flauwgevallen (er was namelijk een potje feta omgevallen)- en we stappen aan de overkant van de straat op de bus. Die stopt in de Grote Straat (zouden er hier Hollanders zitten?) en dat is één straat verder dan ons hotel.

We lunchen nog even op onze kamer -waar we weer flink de ruimte hebben- en dan gaan we de middag gebruiken om nader kennis te maken met Adelaide. Volgens veel Aussies die we onderweg hebben gesproken is het alleszins de moeite waard. Het is een stad die erg veel te bieden heeft en wij zijn er maar kort. We lopen de straat uit, dan vier straten naar links en we zijn bij het beginpunt van de tram naar Glenelg. Die nemen we morgen pas, maar twee zeer enthousiaste vrijwilligers willen ons er vast alles over vertellen en op de foto zetten. Helaas: niet ver genoeg ingedrukt: dat moet morgen opnieuw.

We lopen naar King William Street en maken dan -volgens de gekregen folder- een rondwandeling van zo'n drie uur door het stadscentrum. Alles lekker compact bij elkaar en inderdaad: een gezellig groene stad. We nemen een kijkje bij de City Arcade, een Victoriaanse passage tussen Rundle Mall en Grenfel Street. Deze haalt het echter niet bij de Victoria Passage uit Sydney.

We lopen door gezellige winkelstraten en komen ook terecht bij de botanische tuin. Het is nog steeds heerlijk zonnig weer, dus maken we een flinke natuurwandeling, om vervolgens bij het ziekenhuis voorlangs terecht te komen bij een van de meest prachtige bloemen die hier gewoon in de natuur groeien: de Agapanthus. We leggen een schitterend exemplaar op de gevoelige plaat vast.

Even verderop staat een mooie fontein en daar wordt Loes gekiekt.

Onderweg zien we veel markante Australische koppen: die gaan op de film om straks in een compilatie te worden ''samengevoegd''.

We hoeven nu niet meer zelf ons potje te koken, dus dat laten we vanavond de Vietnamees doen. Voor ons beiden overigens voor het eerst dat we die nationale dis proeven -lijkt wel wat op de Thai- maar erg lekker.