laatste bijgewerkt: 15-12-2018 

Alice Springs 

zondag 11 december

Bo-Jangles blijft trekken: we nemen er 's morgens eerst een kop koffie en 's avonds zitten we er aan het diner.

Wandelen naar centrum van Alice Springs

Het is precies drie kwartier lopen van de Heavitree Gap naar het centrum van Alice. We moesten dit wel uitproberen, want in het weekend gaat er geen shuttle vanaf ons hotel. Als eerste gaan we weer naar Bo-Jangles, want na een rustige ochtend bijkomen van de vijfdaagse trek is het inmiddels borreltijd. Er is live-muziek en het is er een stuk drukker dan de vorige keer. Na een lekker biertje en glaasje Merlot lopen we naar de Todd Mall, maar het is ook hier duidelijk rustdag: er is bijna niets open. Gelukkig wel internet bij de backpackers: die zijn immers altijd wel actief. Het thuisfront wordt weer bijgepraat en wij vernemen het laatste Hollandse nieuws. Er zijn hier ook folders te verkrijgen over bezienswaardigheden en vooral boekingsmogelijkheden voor Kakadu. We nemen ze mee, met de belofte ze goed door te lezen voor we een keuze maken (en vervolgens niet hier boeken, helaas). We bellen met broer Ben (hij sliep nog, maar is nu wakker) om hem sterkte te wensen met de gal-operatie van morgen. Die blijkt vanwege de komende kerstdrukte uitgesteld tot januari.

We drinken koffie bij Sagafredo -sterk maar lekker- en gaan dan weer terug naar Bo: het is etenstijd. Daar is het nu een drukte van belang. Het gitaarduo krijgt versterking van een zangeres in de stijl van Nancy Sinatra. Het eerste nummer dat we horen gaat dan ook over de 'Boots are made for walking...'.

Voor het diner gaan we weer naar de restaurantzaal achterin: daar horen we toch de muziek, maar het is er wat minder luidruchtig en makkelijker een gesprek te voeren. We genieten weer van de kangaroe filet, in Dyana saus. 

De terugtocht naar Heavitree leggen we deze keer per taxi af: dat scheelt een hoop reistijd en bovendien: het is toch donker.
Bij het resort zitten kinderen bij de bergwand, waar ze met voedsel de kangaroes naar beneden weten te krijgen. Die laten zich in het licht van de schijnwerpers goed bekijken.

The Ghan

maandag 12 december

Een wel zeer originele manier om te laten zien dat je hier tweede-handsgoederen kunt aanschaffen.

Op het perron staat een eerbetoon aan de vervoerders per kamelen-karavaan.

Alice Springs - Tennant Creek - (Darwin)

De laatste dag in Alice Springs. Deze keer kunnen we wel met de shuttle mee naar Aurora in het centrum. We zetten daar de koffers bij de receptie. Beetje rommelig, want ze zijn groots aan het verbouwen.

Op bezoek bij de Flying Doctors

Met slechts ons dagrugzakje op wandelen we naar het centrum van de Flying Doctors. We krijgen een rondleiding, waarbij we kunnen plaatsnemen op een soort tribune bij het verbindingscentrum. De gids legt uit hoe belangrijk het werk van de vliegende doktoren en zusters is: door de grote afstanden kunnen de patiënten niet zo maar even naar een huisartsenpraktijk.

In het bijbehorende museum kun je de geschiedenis in een notendop volgen.

Rond kwart voor drie zijn we terug bij Aurora en... blijkt onze bagage er niet meer te staan. Ze hebben ondanks de verbouwing toch een bagage-ruimte en daar heeft de manager de spullen vanwege de veiligheid in laten zetten. Tsja, dat was vanmorgen onze bedoeling ook, maar volgens de receptioniste ging dat niet. In ieder geval staat alles er veilig en wel op ons te wachten en we vragen een taxi voor ons te bellen. Onze achternaam? Van Zijl, maar hoe dat uiteindelijk bij de taxichauffeur is overgekomen... klinkt als, maar lijkt er niet op ;-)) Met de vaststelling dat wij degenen zijn die naar het station willen, besluit hij toch alles maar in et laden. Een ritje van niks (nou ja, toch nog $ 7.90) maar je zult het moeten lopen/sjouwen.

De Ghan staat voor ons klaar

Gelukkig: de Ghan staat al klaar. Dat kan natuurlijk ook niet anders, want voor deze trein is het een tussenstop van vier uur. Alles is aangevuld, we hebben weer rijtuig R (''you've carrige R'', zegt de laadmeester in onvervalst en bijna niet te volgen Australisch Engels, maar met het aanwijzen op het plaatje gaat er een lampje branden) en dus lopen we naar de aangewezen wagon. Niet zo vol deze keer, hoewel de briefjes met 'gereserveerde plaatsen' achteraf voor niemand blijken te zijn. Deze keer zitten we wat meer in het midden van het rijtuig. Het tijdschema klopt nog steeds en zo gaan we het laatste deel van ons treinavontuur tegemoet. In een landschap dat duidelijk minder afwisselend is dan op het eerste traject: we zien boompjes en boompjes en boompjes -niet hoger dan drie meter met een aardig kale stam- in een landschap met wat rode grond en lage groenbegroeiing. En plat...: geen heuvel te bekennen. De zonsondergang is mooi rood, maar laat zich door de snelheid niet fatsoenlijk in een scherpe foto vastleggen. Het filmprogramma vermeldt voor deze rit de vertoning van ''Just you'', een film over een dierenhater die puppies 'grootbrengt' onder twijfelachtige omstandigheden, louter voor de verkoop. Zijn zoon -en later ook zijn vrouw- keren zich tegen hem, begaan als ze zijn met het dierenleed. Kortom, een tranentrekker voor de hele familie. Daarna -het is inmiddels 22.15u en deze keer zonder klokverzetten- gaat onverbiddelijk het licht uit. Drie kwartier later rijdt dan ook een donkere trein het station van Tennant Creek binnen, om eventuele passagiers op te pikken. Voor onze wagon zijn die er niet: de briefjes gereserveerd blijken nutteloos, hoewel de lege plaatsen een uitstekende gelegenheid voor ons bieden om ieder op een bank apart languit van onze nachtrust te genieten.

Treinreis met excursie 

dinsdag 13 december

De tocht per boot door Katherine Gorge vormt een welkome afwisseling van de treinreis.

Via Katherine naar Darwin

Om half zes is de slaap over. Het begint al wat licht te worden en ik stel vast dat de nacht veel rustiger is verlopen dan bij de eerste reis. Als Loes een uur later weer bij de mensen is, deelt ze die mening: redelijk goed kunnen slapen en lang niet zo moe. We genieten van onze meegenomen yoghurt en brood -heftig: met knoflookboter- en daarna gaan we in de restauratiewagen thee/koffie met een fruitcoupe halen.

Een treinreis in Australië is zeker niet vergelijkbaar met een Europese tegenhanger: waar wij proberen zo snel mogelijk van A naar B te komen, nemen ze hier de tijd.

Wij kiezen een boottocht over de Katherine River

Bij Katherine staat de trein gewoon vier uur stil. Je kunt er dan in blijven zitten, maar er worden als alternatief excursies aangeboden door de treinmaatschappij, zodat je de tijd ook op een aangename manier kunt doorbrengen. Wij kiezen voor een boottocht over de Katherine-rivier.

Een bus brengt het hele gezelschap naar de plek van de afvaart. Rangers bemannen daar de boten en geven uitleg over de natuur. We varen tussen hoge rotswanden door: dertien vrijwel haaks op elkaar liggende ravijnen die miljoenen jaren geleden door de rivier uit het zandsteenplateau zijn gesleten. Vanaf de wanden zien we mooie watervallen die zich meters naar beneden storten.

Krap twee uur later zitten we weer in de bus en gaan we terug naar de Ghan. Die is weer helemaal 'opgefrist' en we kunnen aan boord. Het laatste stuk gaat in een rustig tempo noordwaarts: de havenstad Darwin, waar vanouds veel emigranten aankomen, zodat de stad een smeltkroes is van culturen.

Veel kunnen we nog niet van Darwin meemaken, want de trein is om 16.30u gearriveerd en we moesten daarna nog op zoek naar het Palms City Resort aan The Esplanade 64.

Aangezien de spoorlijn pas tussen 2002 en 2004 is aangelegd, was er blijkbaar geen ruimte om het stadscentrum in te gaan -of waren er andere overwegingen?- en dus ligt het station zo'n tien kilometer en even zovele dollars -per persoon- voor de shuttle vanaf het stadshart.

Per shuttle naar Het Palms City Resort

Ook nu zijn we weer de laatsten die bij het hotel worden afgezet, maar deze keer zitten we wel hartje stad, aan de boulevard die hier dus Esplanade heet en langs het Bicentennial Park loopt. Er zijn dan ook mooie uitzichten op zee. Eerst gaan we echter naar de kamer: een appartementje op de begane grond, vlak bij het zwembad en dat alles omgeven door de bomen die de hotelnaam al aangeven: Palms City Resort.

We gaan de stad verkennen en die blijkt zowel historische als moderne elementen te bevatten.

Darwin is vooral ook een gezellige stad: kleinschalig van opzet en toch heel afwisselend.

We gaan er eens rustig voor zitten -bij O'Rorkes- en laten ons bier en wijn goed smaken. Dan lopen we nog een stukje, tot de magen aangeven wel gevuld te willen worden. Op een van de hoeken van de straat achter ons hebben we een gezellige Ierse pub/restaurant gezien en daar willen we dus wat drinken en eten. Helaas, de bediening blijkt veel minder vriendelijk dan de terrasgasten en de prijzen zijn dat ook al niet. We geven aan het bij het drankje te laten en dan is het gelijk helemaal over: we moeten het tafeltje verlaten en naar binnen verhuizen als een andere -etende- gast daar om vraagt en de gezichten gaan meteen op onweer (maar op storm stonden ze toch al ;-((

Dus gaan we op zoek naar wat anders, maar in Darwin blijken ze niet veel keus te hebben. Of je betaalt flink, of je komt bij de pizzaman terecht. We zoeken een fatsoenlijke uit (Salvatore, de naam belooft al veel) en een kwartier later genieten we van een Salvatore special en garlic prawns. De rest van de avond, het is al snel laat, wordt er nog wat gelezen, tv gekeken en het reisverslag bijgewerkt.

Kakadu National Park

woensdag 14 december

Arnhem Highway

Darwin - Humpty Doo - Ubirr Rock - Kakadu (Jabiru)

We moeten vroeg op pad om bij Thrifty de auto op te halen. De rit van hier uit via de Arnhem Highway is zo'n 260 kilometer, dus we willen zoveel mogelijk tijd in Kakadu over houden. Even over acht vragen bij onze receptiebalie om de shuttlebus te bestellen -zoals de receptioniste gisteren voorstelde- maar deze collega verzint een nog betere oplossing: hij belt Thrifty en vraagt of we de auto ook 'om de hoek' kunnen ophalen. Er blijkt namelijk twee straten verder een boekingskantoortje te zitten en het is geen probleem de auto daarheen te brengen in de tijd dat ik er te voet naar toe ga. Loes blijft even achter als bewaker van onze bagage. Met tien minuuutjes is alles geregeld, maar de auto is niet gebracht. Er staat namelijk een 4Wheeldrive klaar: of we dat niet erg vinden. Nee, wij niet, wellicht komt die ons nog goed van pas. Ik kijk nog even bedenkelijk vanwege de bediening, maar dat hoeft volgens de verhuurder geen probleem te zijn: het is een automaat.

Per huurauto naar Kakadu NP

We lopen naar de vrijwel nieuwe auto, noteren een kleine beschadiging op de achterklep en dan kan ik starten. Van de weeromstuit vergeet ik te vragen of we nog een kaart of andere route-info krijgen. Loes wordt opgehaald -en natuurlijk de spullen- we gaan nog even langs bij het toeristenbureau voor info en dan via de Stuart Highway naar de Arnhem Highway. Juist voorbij die afslag zit Humpty Doo shoppingcentre en dat is een mooie stop om wat voedsel en drank in te slaan. We vervolgen de route richting Kakadu en dan zien we bij de Adelaide River een 'springende krokodil', symbool voor de cruise die vanaf daar kan worden gemaakt. Wij stoppen voor een foto en een bak koffie, de dame achter de balie hevig teleurstellend dat zelfs wij niet zijn gekomen -en niemand anders blijkbaar evenmin- om met haar boot een cruise te maken.

We rijden verder richting Kakadu en nemen nog even een kijkje bij de Bark Hutt Inn, waar we wat aboriginal kunstwerkjes bekijken en de gebruikelijke souvenirs. Het laatste deel van het traject voert naar de afslag Ubirr Rock, waar veel oude aboriginal kunst te bekijken is. Gelukkig is de weg niet door de regen afgesloten, maar moeten we wel twee keer door een 'floodway', waarbij het water flink omhoog spat.

Een keurig gemarkeerde wandelingnaar de outlook over de Wetlands

De overige 25 kilometer is alles droog en tegen half drie starten we de wandeling. Keurig gemarkeerd, dus we kunnen alles zelf vinden. Bij de tekeningen staan bordjes met uitleg, bijvoorbeeld over de vlees- en vissoorten die de aboriginals voor hun menu gebruikten en ter informatie voor hun kinderen en kleinkinderen op de rotsen schilderden. Iets verderop mogen we weer klimmen, naar een mooie look-out. Inderdaad: je kijkt hier over de wetlands, ziet in de verte Arnhemland liggen en de rotsformaties van en rond Ubirr Rock. Deze aboriginal art-site bevat de oudste schilderingen van aboriginal kunst: ze worden op meer dan 20.000 jaar geschat. Een rondgang die totaal een kilometer lang is.

De gehele wandeling voltooien lukt vandaag niet, want ze zijn bezig met herstelwerkzaamheden. Ook hier slaat de regen geregeld toe en lopen de wandelpaden onder: nu worden er dus overkluizingen gemaakt in de paden op die plekken waar de natuur graag zijn water wil afvoeren. Jammer vinden we het niet echt, want ook nu is het er bloedje heet en vooral vochtig, zodat het zweet aan alle kanten net zo hard stroomt als de regengeultjes.

We gaan weer terug naar de Arnhem Highway, waarbij Léon met de auto drie keer heen en weer mag door de floodway, om dat fenomeen met de camera vast te leggen. Geen bezwaar, spatten maar. Twaalf kilometer verder ligt Jabiru, het eindpunt voor vandaag. Een heel groot bord vertelt ons dat we het Crocodile Holiday Inn hotel -inderdaad in de vorm van een hele grote krokodil gebouwd- midden in het stadscentrum vinden. Het minieme bordje even verderop dat hier de ingang is, zien we glad over het hoofd en dus rijden we heel Jabiru in de rondte om weer op dezelfde plek terug te komen. Nieuwe poging en nu zien we de auto-parkeer-ingang aan de achterzijde wel. We melden ons en krijgen de sleutel van kamer 117, net 'voor de rechter-achterpoot'. Mooie kamer met twee dubbelbedden -kunnen we kiezen- en uitzicht via de schuifdeuren op de tropische binnentuin.

Voor het eten gaan we naar het winkelcentrum, waar de supermarktchef al met de sleutel in de deur staat omdat het voor vandaag genoeg is. Er zit ook een soort cafetaria, waar ze maaltijden serveren. Meer keus is er niet, dus gaan we voor de Beef stirred fry met rijst/patat -we zullen eerlijk delen- en dat smaakt voortreffelijk. Lijkt erg op Thais en zo zien de eigenaren er ook wel uit. Op de terugweg lopen we langs de hotelbalie om de boottocht voor morgen te boeken: varen over de Yellow River Billabong. Wordt in allerlei brochures geroemd en dat willen we dus meemaken. Bovendien: de Jim Jim Falls zijn gesloten, dus die kunnen we niet bezoeken, noch die weg terug nemen richting Darwin: dan moeten we namelijk een stuk dwars door de floodway van de rivier en die staat op dit moment te hoog. Zelfs voor een 4wheel-drive. Vroeg op, dat wel, want we moeten er om 8 uur zijn en nog 70 kilometer rijden!

terug naar Darwin

donderdag 15 december

De Yellow River biedt ongekend veel natuurschoon: zowel vogels als planten en natuurlijk: de krokodil.

Jabiru - Cooinda - Yellow River - Jabiru - Darwin

De wekker gaat om kwart over zes, want we moeten uiterlijk een uur later rijden. Gelukkig valt er niet veel in te pakken of klaar te zetten en de Hyundai trekt wel. De afslag bij Cooinda leidt naar de Yellow River, waar we inderdaad veel te vroeg aankomen. Maar ja, dat stond op ons briefje: om acht uur aanwezig zijn voor de vaart van half negen. Michael -de schipper en 'water-ranger' moet nog andere gasten ophalen, dus adviseert hij ons over de boardwalk te lopen. Die steekt ver in de wetlands, zodat we alvast vogels kunnen zien. Op de terugweg naar de boot maken we ook nog kennis met Pluto, de 'huiskrokodil' van dit gebied. Om half negen is de boot halfvol, dus iedereen heeft een plekje aan de buitenkant om mooie platjes te kunnen schieten. We steken van wal en genieten vervolgens anderhalf uur lang van het leven op, langs en in het water. Met diverse vogels, zoals de familie Jabiru die hier een nest heeft gebouwd.

Langs de waterkant staan velden vol met waterlelies, die hun bloemenpracht voor ons tentoonspreiden. De pelikaan laat zich van zijn beste kant zien en ook de .. -die met uitgespreide vleugels nadroogt van zijn voedselvlucht- laat zich ongestoord benaderen. De kingfishers zijn het dar vandaag niet mee eens: de roodborst-variant laat zich weliswaar precies één keer zien, maar zijn kleinere neefje met de witte borst -doorgaans goed voor tientallen foto's per dag- vertoont zich niet.

Wel zien we een aantal krokodillen, waaraan deze rivier -we varen inmiddels op de South Alligator River- zijn naam ontleent. Die alligator blijkt namelijk een vergissing van de eerste Amerikaanse onderzoeker die hier ooit kwam en de rivier een naam gaf: in Amerika zijn ze alligators gewend en deze beesten leken er -uit de verte- wel op. Hij bleek ook erg creatief: je hebt nu de East Alligator, de South Alligator en de West Alligator River ;-(( Samen vormen ze het watergebied van de Jim Jim Falls.

Hoe het ook zij: verschillende krokodillen liggen rustig in het water, dobberen een beetje voort en duiken dan weer eens onder als we iets te dichtbij komen. Een ligt er met opengesperde bek op de kant, lekker te genieten van de zon. Zijn neef lat zich wel heel makkelijk van nabij vastleggen:

Als we volgestopt zijn met allerlei wetenswaardigheden over dit gebied en vooral over de bewoners ervan, keren we terug naar de steiger, bedanken Michael voor zijn deskundige uitleg en gaan de auto in, op weg terug richting Jabiru. We hebben nu de gelegenheid even te stoppen bij het Bowali Visitors centre, inderdaad de moeite waard door zijn ruime en open opzet om er rond te kijken. Het is namelijk niet alleen een plek waar je de gebruikelijke toeristische folders kunt krijgen, maar het laat heel veel zien over de natuur van Kakadu.

We draaien de Arnhem Highway weer op en beginnen aan ons laatste traject per auto door Australië. We hebben nu niet veel tijd nodig om onderweg te stoppen, maar zetten de auto nog wel weer even onder dezelfde schaduwboom bij Bark Hutt Inn als op de heenweg: tijd voor de lunch. Deze keer stoppen we wel bij de termietenheuvels, die soms tot zes meter hoog kunnen zijn. Dan komt Darwin alweer in zicht: we tanken vol, brengen de bagage naar het hotel en leveren de auto in. Alles in orde, terug naar de kamer en dan op zoek naar de Bunkers Bistro. Blijkt een beetje verscholen te zitten achter een trap-opgang in Cavanagh Street, maar we beleven hier wel een nieuwe ervaring. Het is namelijk het restaurant van de RSL-Club: de Returned Services League. Vergelijkbaar met de Lions en de Rotary, maar dan van mannen die zijn terug gekeerd uit het leger na de vervulling van hun dienst, doorgaans in het buitenland. Nee, je kunt niet zomaar aan een tafeltje gaan zitten: er moet eerst een formulier worden ingevuld om lid te worden van deze Social Club. Gastlid, dat wel, maar dan mag je ook -voor bespottelijk lage prijzen- dineren.

Tegen de klok van acht -wij drinken nog net het laatste uit ons glaasje- gaat het bistro-gedeelte dicht en kun je alleen nog maar met de ouwe-jongens-onder-elkaar aan de bar een drankje krijgen. Wij gaan weer terug naar Palms Citty, maar nemen onderweg nog wel een ijsje (keuze uit 20 smaken!).