vrijdag 16 december

Detail van het mozaiek 'Travellers Walk' 

We krijgen veel respect voor al die mensen die een eeuw geleden huis en haard verlieten om hier onder primitieve omstandigheden een nieuw bestaan op te bouwen.

Darwin - Singapore

Deze dag staat in het teken van afscheid nemen. Allereerst moeten we zorgen dat alles weer zodanig in de tassen komt, dat we slechts één stuks handbagage hebben en de koffer niet te ver boven de 20 kilo uitkomt. Dat gaat lukken. We zeulen alles weer naar de receptie, waar het tijdelijk de bagagekamer ingaat. Eerst naar de kapper. Dat valt nog niet mee, want de barbier van onze keuze heeft drie knippende dames die het echter te druk hebben met schoonmaken en in afwachting van hun afspraakklanten niet tussendoor willen knippen. Kom om vier uur maar terug. Nee dus, want dan vliegen we al. Op naar de volgende, die maar een plekje voor één hoofd heeft en wij hebben er toch echt twee in de aanbieding. Drie keer is scheepsrecht: we moeten een kwartiertje wachten, maar dan worden bij Loes de punten bijgeknipt. Ik zit in de 'zaak ernaast' nog even van mijn koffie te genieten en besluit na tien minuutjes op de wachtstoel plaats te nemen. Wachten??? Niks ervan: meneer u bent aan de beurt! En ook bij mij duurt het krap tien minuten: de Australië-look is een feit. Slechts 50 dollar armer bedanken we de kapster voor haar werk en gaan op zoek naar een broodjeswinkel. Het wordt een soort kip-snackbar, maar het smaakt in ieder geval, ook als je niet zo'n kip-liefhebber bent. Het is verschrikkelijk warm: hemd en overhemd zijn doornat en we besluiten niet naar de Cully-Bay te lopen, maar richting de haven te gaan.

Daar komen we terecht bij de ''Travellers-Walk'': het pad dat emigranten naar Darwin in de periode tussen 1870 en 1940 steil omhoog moesten klimmen. Met al hun bagage! We krijgen opnieuw respect voor het doorzettingsvermogen van deze pioniers. Als eerbetoon aan hen is er een groot mozaiek gemaakt, waarin die klim is verbeeld. Ook oude -zwart-wit- f'oto's zijn in dit mozaiek opgenomen. Heel mooi, heel indrukwekkend. Vanaf Stokes Hill Wharf gingen de emigranten hier naar het Chinatown van Darwin (nu niets meer van terug te vinden) en vestigden zich dan in de stad of trokken verder naar de goudmijnen.

Terug door het Millenniumpark

We dalen af richting de haven en lopen dan via het Millenniumpark weer terug naar het hotel. De taxi wordt besteld en keurig rond één uur gaan we naar de luchthaven. Nou ja, je zou misschien beter kunnen zeggen: de landingsbanen, want er zijn maar vijf gates en alles is 'gelijkvloers' (maar instappen gebeurt wel netjes met een slurf 'op niveau'). We hebben goed ingepakt: de tas van Léon krijgt wel een 'heavy-sticker' voor zijn 23 kilo, maar Loes compenseert het totaal met slechts 17 kilo. Hier gaat de laptop weer in een apart bakje door de scan en dan zijn we klaar voor het laatste onderdeel: terugvliegen.

Het eerste traject voert naar Singapore, waar we bijna zes uur hebben om over te stappen. De luchthaven van deze wereldstad is begin 2005 verkozen tot beste luchthaven en dat is te merken. Alles ziet er piekfijn uit en we vermaken ons die uren best. Natuurlijk in de diverse winkels, maar ook in de rustkamer waar heerlijke bedden staan om eens lekker een uurtje een uiltje te knappen. Dat doe ik dan ook ;-))
Weinig op aan te merken, dus, alleen koffie zetten: daar hebben ze geen kaas van gegeten.

zaterdag 17 december

De terugvlucht lijkt eindeloos lang, omdat het buiten maar niet licht wil worden.

Singapore - Londen - Amsterdam - Houten

Om 00.10 uur moeten we startklaar zitten voor vlucht QF15 en inderdaad kiezen we ook nu weer op tijd het luchtruim. Na een uurtje krijgen we een maaltijd -wat een tijdstip- en dan gaan we slapen. We zitten bij het raam, dus geregeld moeten we onze mede-passagiere -die zich onder haar deken heeft verstopt- even vragen of we langs mogen naar het toilet. Tegen vijven is de slaap al aardig over, maar de lichten blijven voorlopig uit. Sterker nog: ook buiten blijft het donker, want we vliegen tegen de klok in. We doezelen af en toe nog wat weg en als het ten slotte al half twaalf 's morgens is, gaan er eindelijk wat lampen aan. De klok is inmiddels weer vijf uur terug gezet en buiten valt er nog steeds geen spoortje licht te bekennen.

Tussenlanding op Heathrow
We vliegen nu boven Duitsland -volgende keer toch maar een vlucht met een overstap in Frankfurt nemen- en daarna boven ons eigen Holland. Maar ja, we moeten door naar Engeland en pas boven Londen begint de dageraad voorzichtig zijn licht te verspreiden. We landen op Heathrow, waar we met de bus van terminal 4 naar terminal 1 gaan. Bagagekarretjes zijn weer niet te vinden, dus gaan we om beurten wat wandelen. Goede koffie is er gelukkig wel. Drie uur later -wachten duurt nu wel erg lang- mogen we door de douane, maar tot onze grote verbazing lopen we er zó langs, zonder enige controle. Nou ja, het scheelt weer uitpakken. Het laatste stukje met British Midlands valt ons tegen. De stoelen zitten voor geen meter en je moet zelf eten en drinken betalen. Als je voor zo'n maatschappij kiest, weet je het vooraf, maar wij zijn hier toevallig terecht gekomen. En dat terwijl we een totaalpakket hebben geboekt -en betaald- op basis van Qantas danwel British Airways-service (die op de heenweg wel goed was).

Wachten bij de bagage afhandeling

De bagage-afhandeling op Schiphol gaat ook al niet vlotjes: bijna drie kwartier na de landing begint de band pas te draaien. En dan... is het voorbij: Marcello wacht ons op en adviseert nog even met nadruk toch eerst warmere kleiding aan te trekken. De fleecejacks zitten voor het grijpen en dat blijkt nodig: terwijl we die aandoen sneeuwt het buiten licht. Bij een temperatuur van zes graden en dat zijn er toch dertig minder dan we de laatste dagen gewend waren. Naar de parkeergarage, een toch wel vertrouwd ritje -rechts rijden!- met de Zafira. Een uurtje later kunnen we voor het eerst in zes weken de kater weer lekker knuffelen.

Australië: een mooi werelddeel waar we volop hebben genoten, 8.000 kilometer hebben afgelegd met auto, camper, 4wheeldrive en trein: een gastvrij land om zeker nog eens terug te komen. Als we dat mogen beleven.