Vrijdag 30 mei
gereden 85 km
We legen vandaag het traject af :
van Moustajon via Luchon naar de Pyreneeëncols:
Col de Peyresourde, de Col d'Aspin en de Espladet naar Bagneres-de-Bigorre.
|
Om tien over tien rijden we het campingterrein af en
direct het parkeerterrein van de InterMarché op. Die grenzen namelijk
aan elkaar en dat is prettig boodschappen doen ;-)). Diverse voorraad is
opgegaan en moet nodig worden aangevuld en daarin slagen we hier
uiteraard prima. Gelukkig hebben ze hier weer een paar aparte biertjes
en ook de keus in regionale wijn is goed.
Na zo'n drie kwartier
rijden we naar Luchon: dat hadden we gisteren nog niet bekeken, dus daar
lopen we een poosje rond. Niet echt een stadje om warm voor te lopen,
maar we kunnen wel een paar leuke foto's maken van mannen die de
stoeltjeslift repareren en via een katrol aan de kabel naar beneden
suizen.
|
Net buiten Luchon
begint de D68 naar de eerst Col voor vandaag: de Peyresourde. Een
machtig mooie rit, door kleine gehuchten als St. Avertin, Billière en
Garin. Stuk voor stuk leuk om te zien, maar voor je goed en wel kijkt,
ben je er al weer doorheen. Natuurlijk zijn we inmiddels al driftig aan
het stijgen, want we moeten naar 1569 meter. Al je weer een
haarspeldbocht door bent, zie je -in dit geval links van je- alweer de
volgende witte wegmarkeringspalen steil naast je omhoog lopen: daar moeten
we dus ook heen. Het stadje Luchon en de dorpjes waar we net doorheen
reden, worden kleiner en kleiner als je naar de andere kant kijkt.
Wederom dus en heel mooie tocht. |
Vanzelfsprekend stoppen
we, samen met twee Duitse motorrijders, op de top om van het uizicht te
genieten. Dan begint de afdaling: rustig aan zoveel mogelijk in z'n
twee, om de derde versnelling te sparen. Zo stevenen we af op het dorp Arreau. Loes herinnert zich dat Co & Tiny hier ook door moeten zijn
gegaan; sterker nog: als we het sms-je nog even opzoeken blijkt dat ze
vanaf een camping net onder dit dorp vanmorgen in de richting Spanje
zijn vertrokken. Die hebben we dus op een uurtje na gemist. Jammer, maar helaas. Het is overigens een heel mooi
dorp en we stoppen er twee keer om wat plaatjes te schieten.
|
Het volgende traject leidt weer
bergopwaarts, deze keer naar de Col d'Aspin. Die steekt 1489 meter boven
de zeespiegel uit -maar we hoeven niet helemaal op nul te beginnen- en
er is maar een manier om via de weg die hoogte te bereiken: met
haarspeld-bochten. |
Rondom ons staan weer
koeien en flink wat kalfjes. Maar wij hebben eerst meer aandacht voor de
vergezichten. Schitterend mooi. We hadden onderweg al weer meer
bewondering gekregen voor die jongens die jaarlijks deze toppen fietsend
bedwingen, maar als je nu naar beneden kijkt en ziet hoe de weg zich
slingerend tegen de hellingen kronkelt, dan is het echt: Chapeau! |
|
Driftig draaien we ons Rad van Avontuur steeds in de juiste stand -ik
ben erg gelukkig met de knop op het stuurwiel- en zo bereiken we, met
steeds adembenemend mooie doorkijkjes, de top. Daar staat en heel
koppel aan campers, motorrijders en ook twee fietsers. Die hebben minder
geluk: bij een van hen ligt het wiel eruit en dat is hij opnieuw aan het
spaken. Twee andere collega's komen boven, spreken een kort bemoedigend
woord, trekken hun lichte windjack aan en storten zich dan via dezelfde
weg terug van de berg af het dal in. |
Even later komt er een
kudde geitjes aangewandeld: duidelijk een bok met een aantal dames en
nageslacht. Toeristen: ja, die hebben meestal wel een baguette bij zich!
Dat klopt. Nadat wij vanmorgen de vogeltjes wat oud stokbrood hadden
gegeven, was er nog een aardige homp over. De geitjes zijn er blij mee en
het kost moeite te voorkomen dat ze de poten tegen je opzetten. Op zich
niet zo'n probleem, maar de camera bungelt nog om de nek. Ze zijn meteen
niet meer weg te slaan (dat doe ik dus ook maar niet ;-))
Loes legt alles vast
met de filmcamera en dan wordt mijn 'taak' overgenomen door een andere
toerist, wiens vrouw ook al met het toestel in de aanslag staat. Het
halve stokbroodje gaat er rap door, maar smaakt naar meer. Dat vindt ook
die ene geit die op de picknickplek van het stel nog zo'n halve baguette
heeft ontwaard. Net te laat heeft de toerist dat door en hij moet alle
zeilen bijzetten het broodje uit de geitenbek te redden. Inmiddels heeft
ook een van de koeien door dat er hier gratis bedeling is, dus ook die
hapt heerlijk mee. Juist als er nog een paar komen, begint het flink te
regenen en zie je iedereen de auto's en campers invluchten. De koeien
verklaren zich solidair en steken alle konten een kant uit.
|
Wij maken onze lunch af en gaan dan eveneens richting het dal,
naar Ste Marie-de-Campan. Daar staat een bordje dat je er kaas
rechtstreeks van de boerderij kunt kopen, maar ondanks ons bellen bij
het 'winkeltje' is er geen leven te bespeuren. Een volgende keer beter.
In het even verderop gelegen dorpje Campan stoppen we nog even: het ligt
er, langs het riviertje- leuk bij. |
|
We volgen nog steeds de D935 via
Rimoula, Galade, St. Roch en Campan naar Beaudéan, voor vandaag het
laatste stukje van de Route des Cols.
We zij nu weer helemaal in het dal
en daar ligt Bagnères-de Bigorre, een thermenstadje waar ze een
supermodern complex hebben. Met zwembad, stoombaden, en sauna (maar wel
badkleding verplicht). Omdat we toch door het centrum komen, halen we
even een stadsplattegrond.
We melden ons al om half vier op camping Le
Monloo, 1 km vóór het stadje. Het is er rustig, dus een plek is snel
gevonden, al moeten we ook hier letten op de conditie van de grond: door
de vele regen is het goed zoeken naar een geschikte plaats.. |
We beginnen echter met
het noodzakelijke: "het lozen van het afvalwater". Niet altijd gaat dat
even makkelijk, omdat de put niet in alle gevallen op de meest geschikte
plek ligt, maar op deze camping is dat goed geregeld.
Vandaag geniet ik van
een 'bière Tradition d'Alsace' (blonde), en die zal wel speciaal voor
Super-U zijn gebrouwen, want veel meer aanduiding staat er niet op het
etiket, behalve dan: Les Saveurs (voor de kenners onder ons: een Kenner.
Op de dop staat eveneens Les Saveurs met daaronder de U van Super-U. Pur
Malt 6,1 %. Er zit zelfs geen rug-etiket op, dus geen nadere info over
de brouwerij.
De lucht trekt weer wat
dicht en het spettert, maar dan komt al snel de zon nog anderhalf uur
terug. Stoel naar buiten en in de ruststand. Of het de vermoeidheid van
de dag is, of toch het bier, ik trek me even terug achter de luiken.
Loes
treft zoals gewoonlijk voorbereidingen voor het avondmaal. Uiteraard
wordt dat ook vandaag weer bereid met de Cadac. Dat werkt prima: gasfles
aansluiten, aansteken en -met als extra bescherming het anti-aanbakfolie-
de ingrediënten erop en dan maar zorgen dat alles lekker gaart. We doen
niet formeel: in plaats van eten aan tafel mag het op de camping ook met
bordje-op-schoot. |
Zaterdag 31mei
gereden 54 km
Het af te leggen traject voert vandaag van:
van Bagnères-deBigorre
naar Estaing
We sluiten de meimaand af met een mooie rit, heel
toepasselijk in de richting van Lourdes. Daar gaan we nog even niet naar
toe, maar moeten die route wel volgen om bij het zuidelijk daarvan
gelegen Estaing te komen.
Een alternatieve route zou via
de Col de Tourmalet zijn en dan een schitterend stukje Gorge de Luz,
maar dat durf ik met deze versnellingsbak niet aan. Bovendien zegt de
Michelin dat het stuk direct na de Col gevaarlijk en moeilijk is,
dus dat risico gaan we niet nemen.
Ook onderweg is nog goed te
zien dat het de laatste dagen stevig heeft geregend. Zoals hier, waar
het water in een doorgaans rustig beekje stevig kolkt. Levert in ieder
geval mooie plaatjes op.
|
Allereerst gaan we naar
het centrum van Bagnère: het blijkt vandaag marktdag te zijn en dat
voegt natuurlijk meteen wat extra activiteit toe aan het stadse leven.
Er is een leuk centrum, waarbij we moeten opletten op inpandige balkons.
Dat valt nog niet mee: alles wat we zien is uitgebouwd en dat type kenen
we natuurlijk wel.
Bij een van de marktkramen schaffen we een
cassettebandje aan -ja, dat kennen ze hier nog- van een plaatselijk
mannenkoor. Erg benieuwd wat dat is: het zijn de Montagnards van Tarbes.
We wandelen verder door het pittoreske centrum en schieten weer heel wat
plaatjes. De markthallen hier stammen nog uit 1930 en zij n in de
oorspronkelijke staat behouden.
Het ziet er heel leuk uit en binnen is
het een en al bedrijvigheid. Groenten, fruit, kaas, wijn, zuivel... je
noemt het maar: hier kun je het kopen. Loes wordt vandaag klant bij en
van de kaasboertjes en schaft een geitenkaasje aan, een .. en een..
Er vlak naast zit een
wat oudere vrouw met eieren en aronskelken -die combinatie zouden we
zelf nooit hebben bedacht- en Loes hanteert de video als ik bij haar zes
eieren koop. Ze is helemaal gelukkig en vertelt me dat ik de eieren net
zo kan eten als ik zelf graag wil: gebakken of gekookt, het kan
allemaal. |
We lopen weer terug over de markt
en ontmoeten dar een aanstaande bruid, die kennelijk haar
vrijgezellenfeestje heeft. Ze is uitgedost als vogeltje en komt me
vragen of ik een toffee van haar wil kopen. Natuurlijk wel. Als dank
voeren de dames de vogeltjesdans op.
|
Bij de plaatselijke
bakker scoren we een 'gedraaid brood met vier punten'. Geen idee hoe het
heet, maar later zal blijken dat het goed smaakt. We besluiten de
rondgang me een kop koffie bij Zanzibar, en lekker authentiek Frans café.
We moeten nu eerst
richting Lourdes rijden en dan zakken we af in zuidelijke richting
naar Argeles-Gazost. Vanaf daar volgen we een klein stukje D 918 en dan
gaan we fel zuidwaarts via een nog kleinere weg (D 103) naar het Lac
d'Estaing. De weg wordt steeds smaller -je zult hier maar een brede
caravan of camper als tegenligger op je pad vinden- en we moeten ook nog
een eenstrooksbruggetje over. Net als we beginnen te denken: het is hier
van God en alleman verlaten, zien we rechts de camping. Verderop de weg
zien we een drukte van belang... later zal blijken dat dit een grote
schaapskudde is met daarachter toeristen, die de beesten als traditie
voor het eerst weer begeleiden naar hun malse bergweide na de
winterrust. |
Dit is in één woord een geweldige
-viersterren- camping. Op de eerste plaats al de ontvangst: heel
persoonlijk -iedereen stelt zich meteen voor- je wordt rondgeleid en
samen met de dienstdoende receptie-medewerker -het is één grote
familie- ga je een plekje uitzoeken. Die zijn ruim, hoewel er weinig
haag-afscheidingen tussen staan. Wel is er een grote hoeveelheid
struiken, die het geheel gezellig groen aanzien geven.
De camperplekken zijn prima aangelegd: de camper zelf blijft op het
asfalt staan, ernaast heb je een grasstrook om te zitten. Overigens valt
het op dat er totaal maar vier camperplekken zijn op een totale
capaciteit van zo'n honderd plaatsen.
Het is een camping van de groep
Les Castels en we horen 's avonds van andere gasten dat dat onder meer
garant staat voor kwaliteit. |
De sanitaire voorzieningen blijken echt
eerste klas: alle kranen met regelbare temperatuur, een apart babybad,
een wastafel voor de kinderen op aangepaste hoogte en alle douches met
volledig regel- en verstelbare douchekoppen en kranen. De camping is
genomineerd voor ''Camping van 2008'' en wij zullen er zeker onze stem
op uitbrengen.
We hebben ons voor de
barbecue aangemeld: die begint rond zeven uur, als iedereen terug is van
het boven brengen van de schaapskudde. |
|
Alle gasten
verzamelen zich in het hoofdgebouw: dat bestaat uit twee
verdiepingen en zowel beneden als boven zit het flink vol. Omdat de
boven-etage als een soort vide is gebouwd, heb je weliswaar niet
direct zicht op het zangduo, maar je hoort ze wel.
|
Een geweldig leuke
avond met heel veel sfeer. Het zangduo dat ze hebben ingehuurd heeft
werkelijk stemmen die klinken als een klok. ze weten de zaal onder de
indruk te krijgen van hun tweestemmig gezongen liederen, maar krijgen
alle gasten ook mee met diverse internationaal welbekende nummers.
Ik doe zelf nog een poging Cowboy Jimmy ten tonele te voeren, maar een
aanwezige Engelsman die vooral zichzelf graag hoort, helpt deze poging
om zeep door een standaard-Engelse tekst te lallen.
Na de barbeque zitten
we in de buzz nog gezellig wat na te praten en te genieten en dan is het
al snel weer tijd het bedje op te bouwen. |
Zondag 1 juni
gereden: 44 km
gewandeld 2 uur;
gestegen: 300 meter.
We zijn niet vroeg op vandaag: om kwart over negen pas
gaat de schuifdeur weer open en komen we tevoorschijn. Onze buren
starten dan net de camper, om -zoals later blijkt- zo'n zelfde wandeling
te gaan maken als wij.
|
Tegen twaalven gaan we
richting Arrens, waar we de weg volgen naar de Barrage de Tech. Op een
aantal plekken een weg die behoorlijk smal is. Er zijn gelukkig niet
veel tegenliggers, maar zodra je er een tegenkomt, is het passen en
meten.
We
rijden eerst, zo is ook het 'camping-advies', het meer voorbij, maar we
zien het huis van het meer, waar je ook kunt parkeren, niet en gaan dan
toch terug om de buzz bij het meer te zetten.
Daar nemen we eerst een
broodje, trekken de bergschoenen aan en gaan dan even voor half drie op
stap. Een ander stel van onze camping is er ook en had wat moeite
het juiste begin van het pad te vinden. Dat laten we hen nog even op de
kaart zien en zij lopen dan iets voor ons uit.
We
hebben gekozen voor een route die eerst in de richting van het meer van
Poulyen gaat, maar bij de splitsing houden wij rechts aan. We willen dan
zo een rondje maken, met als laatste stuk het pad waar veel marmotten
moeten zitten. |
Hoewel dat tweede pad staat
aangekondigd als 'wandeling niveau 1', gaat dit eerste stuk zeker door
voor een 'niveau 2'. Gelukkig zijn we wel wat gewend en doet ons dit
sterk denken aan de trekking in Nepal. We hebben vele mooie doorkijkjes,
onder andere ook op het meer. Stukje bij beetje gaan we omhoog; als we
later op de kaart kijken hoeveel, dan blijkt het toch 302 meter te zijn!
|
Na een half uur hebben
we de splitsing bereikt. We schatten in dat we dan zo rond half vier bij
de aansluiting op de route terug zullen zijn. Het stel voor ons loopt
ook nog steeds door: we vangen heel even een glimp van hen op als we op
een grote open vlakte zijn. Overigens: hoe we ook speuren, we kunnen nog
geen marmot ontdekken, hoewel we wel steeds het fluitende geluid horen
dat ze produceren. |
Plotseling houden de blauwe stippen op, die we steeds als
padmarkering hebben gezien. We twijfelen, maar lopen toch nog een stukje
door. Na een smal sterk bebladerd paadje komen we weer op een open vlakte
en daar zien we het andere stel ons tegemoet lopen. Ook zij waren de
blauwe stippen kwijt, hebben hier rondgekeken of ze een aansluiting naar
het tweede pad konden vinden, maar en vrij brede bergstroom belemmert dat. Ze gaan dus maar dezelfde weg terug.
|
|
Wij blijven hier
nog even rondkijken, maken een foto van de -helaas vuile- sneeuw die
hier ligt en van de gentianen, de helleborussen, de euphorbia en de
akelei die hier in het wild groeien. Ook enkele groepjes paddenstoelen
worden vereeuwigd. Dan keren ook wij op onze schreden terug. Dat gaat
uiteraard veel sneller dan naar boven: nu hebben we twintig minuten
nodig tot de splitsing en maar een kwartiertje tot het meer, waarvoor we
heen ruim een uur kwijt waren. Maar ja: we hoeven dan ook geen foto's
meer te maken en ook dat spaart tijd. |
Gelukkig staat de
Heppiebuzz nog trouw te wachten. Niet dat we bang zijn dat hij in zijn
eentje op avontuur is gegaan, maar we hoorden vanmorgen nog een verhaal
over een van onze neven, die in Spanje door en ploegje 'gas-spuiters'
zou zijn overvallen en van dure spullen uit de camper is beroofd.
Wij
kiezen ook naar de camping voor dezelfde route: er is wel een kortere,
maar die heeft nogal wat bochtenwerk en er wordt gewaar-schuwd voor
slipgevaar. Vooral omdat we letterlijk de bui al zien hangen -pikzwart
boven het meer- kiezen we
ook nu voor veilig. Bij terugkomst blijkt -on-danks de nu toch echt
vallende regen- de was aan het rek op de camping aardig gedroogd. Voor
het erger wordt, kunnen we alles redelijk droog binnenhalen.
De rest van de avond
vermaken we ons met de gebruikelijke activiteiten, maar moeten bij het
bezoek aan het sanitairgebouw wel door de plassen ploeteren. |
Maandag 2 juni
campingdag
Het begint veelbelovend: de zon komt door en we kunnen zo
rond negen uur buiten ontbijten.
We worden zelfs overmoedig: de korte broek gaat aan, de rugleuning
achterover en dan zitten we wel vijf hele minuten in de zon. Dan
schuiven er steeds meer wolken voor.
We doen even later nog een nieuwe poging, maar het
lijkt definitief afgelopen. terwijl toch ook de campingbeheerder ons had
gezegd dat we zeker wel kunnen wandelen vandaag, maar dat er vanmiddag
regen komt. |
Dat laatste heeft ze
-zo blijkt- helemaal bij het rechte eind. alleen komt het allemaal wat
eerder. Af en toe lijken er periodes bij te zitten waarin het wat minder
heftig is, maar de hoeveelheid regen neemt toe naarmate ook de dag
vordert. Even de camping oplopen, bijvoorbeeld om de was uit de droger
te halen -op het rek lukt natuurlijk sowieso niet- vraagt wel om
parapludekking.
Het is wel weer goed
voor het verslag: dat kan flink worden bijgewerkt en de foto's kunnen op
het juiste formaat worden overgezet en ingevoegd. Vandaag dus maar
andersom: eerst het verslag typen en dat ook op de usb-stick bewaren en
dan aan het eind van de middag als mail versturen.
We weten nog niet
helemaal wat we morgen gaan doen: eigenlijk willen we met 'Le petit
train' -het hoogste treintje van Europa- naar 2000 meter. Daar ligt een
groot stuwmeer van Artouste. Je vertrekt met de kabelbaan vanuit
Fabrèges -maar dat is zo'n 80 kilometer hier vandaan- en daarmee stijg je
van 1250 naar 1900 meter. Dat is fors, dus! Daarna vertrekt het treintje
-elk uur- en neemt je in drie kwartier mee naar 2000 meter. Om je heen
zie je de marmotten (zeggen ze) en boven je vliegen de gieren (zolang
die het niet op ons hebben gemunt, gaat dat goed). Het lijkt ons nogal
gedoe om vervolgens die 80 km weer terug te rijden naar Estaing, dus
waarschijnlijk kiezen we ervoor een camping daar in de buurt te zoeken.
We kunnen dan de volgende dag doorrijden naar Lourdes (daar gaan we nu
toch echt voor het mooiere weer bidden ;-)) |
Nadat ik dit heb getypt
en de kaart er nog eens heb bij gepakt, doemt het volgende probleem op:
er is eigenlijk maar een manier om bij het startpunt van het treintje te
komen; via de Col d'Aubisque. Maar die is nu juist door de hevige
regenval en de laaghangende bewolking al drie dagen gesloten. Met al het water van vandaag erbij, is
de kans dat die morgen wel open is, zo goed als nihil. Helaas: we gaan
een alternatief plan bedenken. |
Voorlopig ga ik maar naar de receptie om even te
internetten. Na een half uurtje is alle
privé- en zakelijke post gelezen en het al opgestelde mailtje naar de
thuisblijvers verzonden. |
Het is nog niet echt
droog, maar de regen is nu overgegaan in spetterende nattigheid.
Hopelijk wordt het vandaag dan toch ook nog een keer droog. Bijkomend
voordeel is wel: we hebben nu
minder last van de vliegen.
|