Een gezellige èn interessante vakantie met caravan en fiets naar de invasiestranden
en de streek van de camembert.

12 t/m 30 juni 2003 / dag 17-18

Dag 17  Loo - Roumare

Bij ons vertrek om kwart voor tien stuiten we op een probleem: we kunnen niet betalen. De campingeigenaar is voor zaken naar Caen. Dus vragen we aan een van de andere gasten wat het tarief is (€ 10 p/n) en geven hem dertig euro, met het verzoek deze te overhandigen.

We rijden eerst naar Livarot, zoals we al hadden gezien weer een kaasdorp.

Dan door naar Orbec, om via Bernay bij de derde Normandische brug te komen: de Pont Bretonne. We hebben ze nu alledrie gehad.

De hele streek is bekend om de Livarot-kaas.

Het volgende dorp is Duclair en ook daar noemen ze zich graag ''Ville Fleurie''. En het moet gezegd: de Fransen doen erg hun best om al die dorpjes er gezellig te laten uitzien.

De weg loopt hier op zo'n twintig meter afstand parallel aan de Seine en ineens zien we achter de huizen een grote mast langsglijden. We besluiten te stoppen en parkeren auto-met-caravan op een parkeerterrein van de plaatselijke Intermarché en wandelen naar de kade.

Al snel komt er een plekje op een bankje aan de 'boulevard' vrij en genieten we van de voorbijtrekkende zeilers. We zitten vlakbij het VVV: niet voor toeristische info, maar ze hebben hier ook een toilet. Daar maakt Léon dankbaar gebruik van.

Als Loes daarna ook even op het gemak wil gaan zitten, blijken ze middagpauze te hebben. Er zit dus niets anders op dan ophouden en over een uur terugkomen. Wij besteden de tussentijd dan maar aan het nuttigen van de lunch.

Na ruim een uur en een paar zeilboten verder, rijden we richting Roumare. Net als we de auto in het dorpscentrum even bij een bushalte zijn gestopt, komt er en alleraardigste mevrouw op ons af. Ze vraagt ons of we wellicht op zoek zijn naar de camping. Alsof ze gedachten kan lezen! Rechtdoor-voorbij de kerk, eerste afslag links, maar voorzichtig: het is daar erg smal. Ze adviseert om dan eerst maar even te kijken of er plaats is.

De camping zelf stelt niet zoveel voor: het terrein bood oorspronkelijk plaats aan 15 vaste plekken en nog 15 doorgangsplekken. Er is echter dit voorjaar een stuk bijgekocht: nog kaal, met alleen de aansluitpalen voor nog eens zestig liefhebbers. Daar horen wij ook bij. We kunnen hier dus terecht, met uitzicht op driftig herkauwende Franse koeien. Zo te zien niet van het ras Roumare, want dat bestaat ook.

De haagplantjes die dienen als afscheiding van de staanplaatsen zijn duidelijk aan hun eerste, droge jaar bezig. We kiezen een vak halverwege, en al snel komen er nog twee Nederlandse stellen te staan die de Armada in Rouen als doel hebben. Geheel rustig is het hier niet: links loopt een snelweg: nu horen we er weinig van, maar de wind moet niet draaien!
Vanwege de kale bedoening hier besluiten we toch maar de voortent op te zetten, zodat we nog twee avonden met een beetje privacy 'buiten' kunnen zitten. Na het eten -voortreffelijk- lezen we nog wat, bekijken de nieuwe folders en bestuderen we de kaart.

We hebben het plan om zondag zo rond een uur of half elf 288 km verder te rijden: naar het Belgische Oudenaerde. Daarmee brengen we de laatste etappe voor maandag -altijd druk met vrachtverkeer- terug tot zo'n 250 kilometer.