Op weg van Sermathang naar Tarkechyang (2743m)

We lopen naar Tarkeghyan op 2750 meter. Al snel gaat het pad steeds verder omlaag en komt dan door een echt Sherpadorp: Malemchigaon (2530m). Hier zie je prachtige lodges and mooie oude en vooral artistieke Gompa's.

We dalen opnieuw -je vraagt je af hoe we op 2750 meter zullen komen- en vervolgens doorkruisen we Malenchi Khola via een brug op 1890 meter hoogte. Zo, dat is een stevige!!

En jawel hoor: wat in het vat zit, verzuurt niet: we krijgen nu een lange klim voor de kiezen naar de andere kant van de vallei, richting Tarke Gyang. Dat ligt op 2620m hoogte. Dit is het grootste dorp van de Helambu.

Voetje v 

Dat

foto

tarkegyan... waar we de middag weer doorbrengen met luieren in de zon, theedrinken, genieten van de omgeving en een beetje slenteren door het dorpje.

Reizen en
ontdekken

Helambu-trekking

 deel 1: Kathmandu - Melamchi - Kakami - Sermatang - Tarkechyang

Inspanning en emoties

Negen dagen trekking door de Khatmandu-vallei

De nu volgende negen dagen zijn  ingeruimd voor een prachtige trekking door de Kathmandu-vallei: de Helambu-trekking. Deze lopen we "tegen-de-klok-in". Het is een rustig traject, waar niet elke reisorganisatie voor kiest, dus er is weinig drukte van andere groepen. We vertrekken met een busje naar het startpunt en zijn dan toch best wel gespannen over wat ons allemaal te wachten staat.

Loes is best goed getraind met haar eerdere reizen naar bijvoorbeeld Nieuw-Zeeland, maar ik ben nooit verder gekomen dan wandelen door Parijs. Dat wordt dus heftig, vooral omdat we al in de reisbeschrijving hadden gelezen. dat vooral de eerste dag erg pittig is. 

De trekking is zodanig opgezet dat we dagelijks tussen de vier en zes uur lopen. Dat lijkt misschien niet zo heel veel, maar we moeten natuurlijk wel flink stijgen. Het startpunt ligt op 1200 meter hoogte en uiteindelijk zullen we de 3700 bereiken. Op dat punt kun je er op de 'vrije dag' nog 100 bovenop doen, maar dan wandel je echt boven de sneeuwgrens.

De bagage wordt gedragen door Nepalezen: voor elke twee deelnemers is er een drager en daarnaast is er een 'chef' die in principe zelf niet draagt, maar in geval van nood bagage kan overnemen. Wij dragen alleen een dagrugzak: met zo'n vijf kilo aan gewicht, waar de dragers ruim twintig kilo zeulen. We mogen overigens ons eigen tempo aanhouden: de drager loopt met je mee en houdt jouw tempo aan en spreekt je waar nodig -en dat zal af en toe zeker het geval blijken- moed in. De overnachtingen zijn in kleine lodges, beheerd door particulieren.

Overzicht Helambu-trekking

            van Kathmandu per bus naar de start:
dag 1:     van Melamchi naar Kakani

dag 2      Kakani -  Sermathang

dag 3      Sermathang - Tarkechyang

dag 4      Tarkechyang  - Melamchigaon

dag 5      Melamchigaon - Tharepati

dag 6      Tharepati - Kutumsang

dag 7      Kutumsang - Chisapani

dag 8      Chisapani - Nagarkot

dag 9      Nagarkot - Bhaktapur

van daaruit gaan we terug naar Kathmandu, dat met Bhaktapur een tweelingstad vormt.

We staan vroeg op vandaag, want we moeten ervoor zorgen dat we samen één tas hebben die de drager kan meenemen en de spullen die we direct nodig hebben in onze dagrugzak zit. Die hadden we nog niet, dus die hebben we deze week in Kathmandu gekocht: zelfde model, maar dan een gele en een oranje voorzijde.

De rest van de bagage blijft achter in de kelder van het hotel.

We gaan met een busje vier uur rijden- naar Melamchi Bazar, waar we overnachten en dan de volgende ochtend echt de bergen in gaan.
Maar: onderweg lopwn we het op: een lekke band.

De bus uit, dus en wachten tot de chauffeur het probleem heeft verholpen.

 
Hij heeft het gered: het reservewiel zit er op en we mogen verder

Het laatste stuk is nog best pittig, maar we genieten nu al van de omgeving. De vallei is blijkbaar goed vochtig, want de heuvels zijn mooi groen.

We overnachten vlakbij een school, waar onze gids een bezoek heeft geregeld. Zij laten ons meegenieten van hun zang- en danskunsten.

Natuurlijk kunnen wij ons niet onbetuigd laten: een van de groepsleden heeft het geniale idee om 'hoofd-schouders-knie-en-teen" te doen. Vanzelfsprekend leidt dat tot grote hilariteit, met name ook bij een van onze dragers.

Op weg van Melamchi naar Kakani

De hoogte in Kakani is nog alleszins acceptabel: 2070m.

We hebben vandaag een pittige dag voor de boeg. We starten op 1200 meter en moeten meteen al duizend meter stijgen. Daar moet ik maar niet teveel aan denken, anders wordt het helemaal niks.

De ochtend valt nog wel mee; de start is redelijk rustig, hoewel we wel meteen een hangbrug over moeten: niet bepaald een van mijn favoriete bezigheden.

Vroeg in de middag moeten we er dus echt aan geloven: pittig stijgen en dat is nog maar zachtjes uitgedrukt. Het pad is op diverse punten erg smal en onvermijdelijk ligt er -nu weer links, dan weer rechts- een steeds dieper wordende afgrond naast. Maar, dat moet gezegd: wel erg mooi. Als ik maar zo veel mogelijk in de verte kijk.

Ik kies mijn route zorgvuldig en Loes blijft heel klief achter me, alsof ze me een steuntje in de rug wil geven.

Wat stond er ook alweer in de advertentie? Samen leuke dingen doen. De vraag is: vind ik dit leuk? Toch wel, want het is een echt schitterende natuur.

Voetje voor voetje, want zo gaat het af en toe echt, vorderen we gestaag. Een deel van de groep loopt al een redelijk stuk vooruit, maar de meesten zitten nog bij ons in de buurt. Af en toe gaat er eens een stelletje langs, dat dan wat verderop weer zit uit te rusten, zodat wij hen weer bijhalen en soms passeren. Als we op een gegeven moment een bocht om zijn, kunnen we naar de plek kijken waar we vandaan komen: dan blijkt dat we al indrukwekkend hoog zitten. 

Dat is ook wel te merken, want ik loop te zweten als een otter en moet geregeld met mijn handdoekje mijn gezicht droogwrijven. Wie kwam er ook al weer op het idee naar Nepal te gaan en daar een trekking te doen? (Voor degenen die het antwoord niet weten: samen bedachten we Nepal, maar de folders doorlezend heb ik zelf aangegeven toch ook de berg op te willen ;-))

Af en toe denk ik echt: dit red ik niet! Gelukkig zijn er dan anderen om me weer moed in te spreken, onder het mom van: wij doen dit ook niet dagelijks en hebben het ook zwaar. Dat is sommigen inderdaad aan te zien. Daar put ik dan maar weer moed uit.

Alles bij elkaar lopen we ruim vier uur en dan is -godzijdank- het eindpunt in zicht. Nou ja, voor vandaag dan, morgen moeten we weer vrolijk verder. We zitten nu in Kakani.

Het guesthouse waar we vandaag overnachten is eenvoudig. Gelukkig kunnen we eerst even bijkomen van alle inspanningen, want we zijn voor ons gevoel toch redelijk vroeg op het eindpunt: vlak voor vieren. Een biertje gaat er dus prima in. We krijgen een prima maaltijd en daarna valt er weinig te beleven. Alles is hier al snel donker en gezien de stevige dag van morgen, gaan we best vroeg plat.

We gaan wassen en tandenpoetsen in de 'sanitairruimte'. Dat is overigens een groot woord: het zijn wat primitieve wasbakken waar je water uit een fles gebruikt 'als kraan'.

Op weg van Kakani
naar Sermathang (2620m)

Het is vandaag een korte etappe, waarschijnlijk ook om de vermoeidheid niet al te hoog te laten oplopen. We zijn al voor twaalven in Sermathang.
’s Middags gaan we op bezoek bij twee kloosters. Een vriendelijke monnik komt de deur openen zodat we ook binnen kunnen kijken. Omdat het ’s avonds behoorlijk afkoelt eten we binnen: een echt Tibetaans huisje, waar midden in de woonkamer/keuken op hout wordt gekookt. Voor het eerst eten we Dal Bhat: rijst met een paar sliertjes groente (een soort paksoi) en met een linzenpapje. Eenvoudig maar erg lekker.

Vroeg i

Voetje v 

Dat

Het g