De vakantie loop ten einde

We zijn even over achten op. Als het ochtendritueel van wassen en scheren is afgehandeld, gaan alle attributen alvast in de toilettassen. Het ontbijt bestaat uit de laatste restanten yoghurt met muesli en geroosterd brood. We drinken vervolgens een kop koffie en dan gaan de handen uit de mouwen: huishoudelijke arbeid! Loes gaat zwabberen en ik onderneem een speurtocht naar het aan/uit-knopje van de stofzuiger. Juist als ik het wil opgeven -ook Loes krijgt de motor niet aan de praat- zie ik onderaan een lange strip. Daar op drukken en.... geweldig: de borstelrol begint meteen te snorren. Alle kleden en kleedjes -en het zijn er nogal wat- krijgen een beurt. Van onder tot boven verdwijnen alle pluizen in het binnenste van de stofzuigerzak.

Net op tijd rennen we naar buiten om al het huisvuil neer te zetten, want ze komen er al aan met de ophaalwagen. De laatste restanten laten we over aan de buurman: die wil onze taak volgende week wel verder voltooien, want Margareth zit nog een poosje bij haar vriendin in Engeland.

Loes heeft intussen alle kastjes, randjes en plankjes stofvrij gemaakt en haalt een natte doek over de keukenvloer. Badkamer en toilet zien er ook alweer spic-en-span uit en we gaan de koffer verder inpakken.

De laatste was is klaar, zodat we ook het bed weer fris kunnen opmaken. Bovendien -en dat is het fijne van huizenruil- hoeft bij thuiskomst niet meteen de wasmachien op volle toeren te draaien. Alles kan zó schoon de kast in.

Tijd voor nog een kopje koffie en dan gaan we de lege flessen wegbrengen en de auto voltanken. Zo gaat de ochtend voorbij en zijn we toe aan een kliekjes-lunch. Er zijn nog een paar worstjes over, wat rijst met bonen en Loes ontfermt zich over de laatste sla met tomaat.

Het is even over één als we klaar zijn. Ik check nog even de vertrektijd op internet en noteer de naam van het taxibedrijf waar we voor drie uur een auto hebben gereserveerd. Loes geniet buiten nog even van de laatste straaltjes Canadese zon en maakt alweer een nieuwe puzzel. Zelf heb ik vanmorgen de pagina's van het reisverslag op internet nog even aan een kritische blik onderworpen en fouten genoteerd.

Aangezien het toch nog bijna twee uur duurt voor de taxi voorrijdt, is het nu mooi tijd om dan nu maar vast een aantal fouten op de site te herstellen. Om half drie ruimen we de laatste zaken op: de tuinstoeltjes gaan weer op hun oorspronkelijke plek, de laatste restjes afval in de bak, de laptop in de tas en dan begint het wachten.

We gaan naar luchthaven Pierson

Net als ik om vijf over drie beneden ben om het taxibedrijf te bellen, geeft Loes een seintje dat de wagen voor staat. De Indiase chauffeur blijkt in dit buurtje te hebben gewoond, dus hij wist het snel te vinden. We sluiten af en stappen in, met nog een laatste blik achterom, naar het huis dat drie weken langs ons onderkomen was. We gaan op weg naar Pierson, de Torontese luchthaven. Dat gaat vlot: in twintig minuten staan we voor de terminal en willen $ 24,- afrekenen. Volgens de chauffeur zijn de kosten voor deze rit echter 34 dollar, een tarief dat volgens hem al een jaar geldt. Ik zeg nog dat op hun eigen website twee dagen geleden toch duidelijk 24 dollar stond aangegeven, na het intypen van de postcode, maar het mag niet baten. OK, dan maar 34 dollars (het tarief dat ook zou gelden van de airport naar de stad).

Loes gaat vast in de bagagerij staan, terwijl ik -met enige hulp- het zelf inchecken nogmaals onder de knie probeer te krijgen. Dat wil eerst niet helemaal lukken: als je namelijk op het scherm Air Canada kiest, hoef je bij het referentienummer de lettercode AC niet meer over te nemen. Logisch natuurlijk, maar je moet het weleven weten ;-))

De inname van de bagage gaat niet erg vlot: er zijn maar drie transportbanden te gebruiken. Gelukkig hebben we de tijd, dus we wachten geduldig tot we aan de beurt zijn. Het inchecken verloopt verder goed en dan gaan we op zoek naar de douane-ingang. Ook dat verloopt allemaal volgens het boekje en even later staan we in de vertrekhal. Van Hieruit heb je een aardig zicht op de vliegtuigen die klaar staan en al snel zien we er ook een van Air Canada. Het is toch wel weer leuk om te zien dat de terugreis nu aanstaande is, ondanks het feit dat dit ook het einde van de ze heerlijke vakantie betekent.

Keurig op tijd staan we in de rij om ook het laatste stukje voorbereiding van de thuisreis aan te vangen: de instap. Dat verloopt prima en we zoeken de vliegtuigstoelen op: rij M. stoel 68.

Het vertrekuur komt nu heel dichtbij: we stijgen op, kijken nog even om naar de steeds kleiner wordende vliegtuigen op de platforms en dan is het definitief gedaan: See you again, Canada!

De groene vlaktes onder ons worden kleiner en kleiner en al spoedig zitten we boven de wolken: we gaan snelheid maken!

Intussen uiteraard weer het hele riedeltje over veiligheid aan boord en dan geven we ons over aan een wederom heel lange vlucht naar Londen.

Als 'afscheidsplaatje' nog een keer wat sfeerbeelden van de stad waar we drie weken vertoefden.

Laten we het maar niet opnieuw over Heathrow hebben: het blijft een luchthaven waar we maar moeilijk aan kunnen wennen. We zijn dan ook blij dat we het laatset stukje naar Holland kunnen afleggen, waar zoon Marcello en de twee kleinkinderen ons opwachten. Ik rij zelf naar huis, om maar meteen weer te wennen aan het Hollandse, rechtse verkeer. Onderweg vertelt Marcello honderduit over hun belevenissen met Margareth, die vooral ook vond dat Houten maar heel nauwe straatjes heeft.

Dat klopt, gezien vanuit Canadese ogen: de ruimte daar is niet te vergelijken met die van Nederland. We kijken er met veel voldoening op terug.

Canada 2007: see you again !

met speciale dank aan: Esther Teeuwkens, Arjan & Jackie Gelling en Frank & Renae Gelling.