laatst bijgewerkt: 08-08-2018

naar overzicht reispagina's

naar overzicht reispagina's

terug naar de eerste week: Vancouver Island  naar de eerste dag van week 2: ferry Nanaimo - Horseshoe Bay e door naar Whistler  we zijn nog onderweg... even geduld aub naar de eerste wek Toronto  begin tweede week Toronto: Pioneer Village 

week 1

stoomtrein Waterloo - St. Jacob en de Oktoberfest-parade  struinen door Toronto

 

dinsdag 9 oktober: terug naar Toronto

REISVERSLAG

Canada

Het ontbijt is weer voortreffelijk en daarna pakken we de laatste spulletjes bij elkaar. We nemen 's morgens op hartelijke wijze afscheid van het gastvrije echtpaar dat deze B&B runt.

Vanzelfsprekend laten we ook nog even een vriendelijk woord achter in hun gastenboek, want de Sunbridge Crescent B&B is ons erg goed bevallen. De service was goed en de home-made lekkernijen bij het ontbijt zijn onovertroffen. Gelukkig wisten we vanmorgen wat ons ongeveer te wachten stond, dus we deden voorzichtig aan. Wil je in je vakantie niet aankomen, dan moet je hier zeker niet boeken.

Herfstkleur in Guelph

We zoeken weer een aardige binnendoor-route en die voert ons eigenlijk vrij rechtstreeks richting Guelph. Dit schijnt een zeer geliefd stadje te zijn, vanwege de mooie ligging en de lage criminaliteit. In ieder geval hebben ze hier een heel mooie boom in de 'najaars-kleur' staan.

We hebben nu weg nummer 7 te pakken en die vervolgen we naar Acton. We komen dwars door Georgetown en dan zijn we zomaar ineens -nou ja, wel flink wat kilometers, maar dat weet je in Canada- in Brampton. je hebt hier een heel groot openlucht-waterpretpark, waarvan we nu echter weinig meekrijgen. In de wintermaanden zijn namelijk alle water-elementen gesloten: er blijft dus weinig over.

Groot pretpark van filmstudio Paramount

We rijden dus nu boven het vliegveld langs en herkennen dan alweer snel de route naar de wijk in Toronto waar we verblijven. Eerst echter doorkruisen we Vaughan, en dan blijkt achteraf maar weer dat we weinig weet hebben van wat er allemaal te doen is: hier komen jaarlijks meer dan drieduizend mensen naar het park van filmmaatschappij Paramount, dat hier een groot pretpark neerzette. Dat is dus 'om de hoek' waar we zitten, alleen: dat moet je dan wel weten. Ook hier is een grote wildwaterkloof en er zijn zestig (!) achtbanen. Wij houden de auto maar gewoon op de weg: dat is soms al lastig genoeg ;-))

Het laatste stukje gaat via de 401 en dan zien we ineens een tuincentrum. Even vragen of ze hier nog die leuke verkleurende sterren hebben die Margareth in haar tuin heeft staan. Helaas....

We komen ook nu weer langs het winkelcentrum waar we steeds de boodschappen haalden, dus ook dat vereren we nu met een bezoek, want de koelkast is natuurlijk aardig leeg.


Het is wel weer een lekker gevoel om terug ''thuis'' te zijn.

De rest van de middag en avond brengen we in alle rust door. Loes gaat beginnen met de voorbereidingen voor het eten en ik loop naar het nabijgelegen winkelcentrum om de schaar in mijn kapsel te laten zetten. Helaas kan ik de door Loes aanbevolen kapper niet vinden en ik kom terecht bij een kapsalon waar ze vooral snel hun geld willen verdienen, zonder veel acht te slaan op het model. Het wordt dus erg kort. Loes is dan ook erg verbaasd als ze me terugziet.

  woensdag 10 oktober: struinen door Toronto

Stadswandeling door Toronto

We gaan wederom met de bus en de metro naar het centrum. We weten nu hoe het moet en er zijn geen meldingen van bommen of andere reisbelemmerende akkefietjes. We kiezen nu voor het echte centrum, dat wil zeggen dat we eerst een een kijkje gaan nemen bij het oude stadhuis. Dat hebben ze gelukkig laten staan, maar het was te krap om er alle ambtenaren in te huisvesten. Dus er is pal naast een hyper modern gebouw verschenen, dat alom wordt geroemd. Wie foto's ziet van het centrum, zal daarbij ook altijd een afbeelding van dit nieuwe stadhuis zien.

Het oude stadhuis is inderdaad imponerend mooi. Het is gebouwd in neo-romaanse stijl en opende zijn deuren in 1899, nadat er tien jaar lang aan gebouwd was. Het monumentale gebouw, dat iets wegheeft van een kasteel, had tien keer zo veel gekost als het geraamde bedrag. De architect van dit prachtige gebouw was Edward James Lennox, die later nog het Casa Loma ontworpen heeft. Een van de opvallendste elementen is de 103 meter hoge klokkentoren.3-D weergave in Google: klik op de link

Het nieuwe stadhuis is in feite een kolos, maar oogt niet zo. de twee hoge vleugels zijn in een gebogen vorm rond de grote 'paddenstoel' gezet, waarin zich .. bevindt. Ook de omgeving is aantrekkelijk vormgegeven. Er is een vijver voor, met een fontein en er staan twee bogen, die als het ware automatisch je blijk naar het stadhuis trekken. Een fraai staaltje architectuur.

Rond het oude en nieuwe stadhuis

[photogallery/photo00032391/real.htm]

We lopen nu verder richting de haven. ook daar zien we nog een paar aardige voorbeelden van oude en nieuwe architectuur. We zien echter eerst een bierpub -The Portland Beerhouse- waar ze naar eigen zeggen zo'n 36 verschillende soorten op tap hebben. Dat lijkt niet te versmaden, maar het is nog vroeg op de dag. Toch besluiten we er naar binnen te gaan. Het valt niet mee om uit de overweldigende hoeveelheid een keuze te maken. Loes is wat sneller klaar met haar wijntje.


Het is er niet druk, maar dat valt gezien het vroege uur ook nog niet te verwachten. Wij vinden het in  ieder geval een leuke onderbreking van onze tocht door hartje stad. We nemen er ruim de tijd voor en blikken alvast terug op alles wat we tot nu toe hebben gezien en meegemaakt. Nog maar drie dagen, dan is het feest toch echt over.

De keuze is ruim: er staan ook nog 100 bieren op de kaart.

Ik begin met La Maudite, een 8% biertje uit Quebec. Dit is het eerste sterke bier dat ze in Amerika brouwen: met een kleur die wordt omschreven als ''mahogany' en ook het eerste bier dat moet rijpen voor het op smaak is: ten minste vijf jaar op de plank. Je proeft een lichte koriander en... het drinkt heerlijk weg. Oppassen dus, maar we gaan natuurlijk nog wel voor een ander smaakje...

 

Dat wordt een Robust, op de kaart omschreven als 'a rich, warming malty beer'. Helaas ben ik vergeten daar meer info over te noteren; sterker nog: het biertje is ook op ingernet niet terug te vinden.

 

Ter afsluiting neem ik een Wee Heavy: een 6,5% bier van Belhaven. Alsof ze hem in een mand met divers fruit hebben gelegd, met een vleugje caramel in de smaak... Heerlijk! Het is een klassiek Schots zwaar biertje, gebrouwen in Dunbar.

 

Canada heeft overigens een rijke brouw-historie en dat blijkt ook wel uit het feit dat ze hier in Toronto half augustus een bierfestival houden.

 

Met het betalen blijkt duidelijk dat het hier om een bierhuis gaat: de prijs van de biertjes is weliswaar niet goedkoop -maar het zijn vaak geïmporteerde speciaalbieren, dus dat is logisch- maar voor een glas wijn vragen ze omgerekend € 7,50. Dat is nog eens een winstmarge!

 

[photogallery/photo00014604/real.htm]
 

Toronto kent veel bouwstijlen

We zorgen dat we met een rustige wandeling even van de schrik bekomen en lopen eerst langs een kerk met mooie gebrandschilderde ramen en dan langs een leuk, werkelijk fraai aangelegd stadsparkje. Dat vinden blijkbaar ook diverse kantoormensen, die de banken in beslag nemen om de lunchtrommeltjes te legen. We schieten nog even een plaatje van de tram en van een van die hele mooie, grote brandweerwagens die ze hier hebben.

Het is niet alleen een leuke stadswandeling, maar je ziet ook veel verschillende bouwstijlen. Wat dat betreft kunnen we rustig stellen dat Toronto een heel leuke, afwisselende stad is.

Het laatste deel van onze wandeling voert naar het havengebied. Vanaf hier heb je weer een ander uitzicht op de CNN-tower. maar ook enkele schepen zijn zeker de moeite van het bekijken waard. Een van de andere publiekstrekkers is het Rogers Centre: een groots theater waarvan al vermeld staat dat een voorstelling hier net zo veel elektriciteit verbruikt als de verlichting van heel Prins Edwards-eilanden. Daar zal André Rieu ook op een pijnlijke wijze achterkomen. Op het moment dat hij daar wil optreden, slaan alle stoppen door en moeten er extra aggregaten van het nabijgelegen vliegveldje worden gehaald om toch nog een voorstelling van de maestro mogelijk te maken. Het vliegverkeer ligt echter op dat moment wel stil: er is geen stroom meer voor de verlichting van de landingsbanen.

We slenteren langs het havenfront, over Queens Quay, een promenade omzoomd door café's en restaurants. Hier treden ook vaak straatartiesten op, maar blijkbaar is het daar even het seizoen niet voor: wij zien er niet één.

[photogallery/photo00013303/real.htm]

 

We nemen de tram naar metro-station Spadina en dan gaan we voor de laatste keer richting York (de wijk). Het laatste stukje -althans, dat lijkt het op de kaart, maar je zult het maar moeten lopen ;-)) met de bus tot het winkelcentrum en drie straten lopen.

 donderdag 11 oktober: een bezoek aan Casa Loma


 

Casa Loma is een populaire bezienswaardigheid

We gaan vandaag een bezoek brengen aan het Casa Loma: één van de populairste bezienswaardigheden van Toronto. Het hoorde toe aan Sir Henry Pellatt, die in het begin van de 20ste eeuw steenrijk geworden was door de winning van energie uit de waterkracht van de Niagara Falls. In 1911 besloot hij een kasteel te bouwen en riep hij de hulp in van architect Edward James Lennow, die ook de oude City Hall van Toronto ontwierp. In totaal heeft het bouwwerk maar liefst 3,5 miljoen dollar gekost, wat in die tijd erg veel was. Het kasteel kent een mengelmoes aan bouwstijlen. Bij het landgoed hoort een Franse tuin van meer dan 20 km². Publiekstrekkers zijn onder meer de grote zaal en de serre met de prachtige glas-in-loodkoepel.

Als eerste gaan we echter proberen het huis te vinden. We weten nu inmiddels wel hoe we in het centrum moeten komen, maar we moeten nog op een bus overstappen.

Dat is op zich best te doen, alleen moet je wel precies weten waar je er uit moet. En daar ging het dus mis. We hadden netjes een routekaartje met de haltes, maar degene die wij moesten hebben, misten we blijkbaar. Uitstappen dus, aan de overkant de bus terug nemen en toen maar gevraagd ons te waarschuwen bij de juiste halte.

Heerlijke koffie bij Starbucks

Daarmee waren we nog niet vlak bij Casa Loma, maar we wilden ook nog even een stukje lopen om de Toronto-sfeer op te snuiven. Bovendien konden we nu bij Starbucks een lekker kopje koffie nemen. Dat is namelijk niet zomaar koffie: maar met heel speciale smaakjes, zoals een wintercoffee of een coffee-caramel.
Heerlijk genieten...

 

Het kostte drie jaar, 3,5 miljoen dollar en gaf werk aan 300 bouwvakkers om dit gebouw neer te zetten. Maar zeker met de mooie tuin eromheen -twee vierkante kilometer (!)- heb je dan ook wat.

We kunnen hier het kasteel zelf doorkruisen met een audio-toer. Beneden bij de balie krijg je een -redelijk forse- cassetterecorder mee. Dopjes in je oor en op stap via een route die je zelf bepaalt.

Dus geen last van drukte: dan loop je gewoon naar een stiller plekje en toetst het nummer in dat staat aangegeven. Al rondwandelend krijg je een heel goede indruk hoe het leven aan het begin van de 20e eeuw moet zijn geweest. Al moeteen we daarbij natuurlijk wel opmerken: voor mensen met geld. De gewone arbeider zal zeker geen badkamer met warm en koud stromend water hebben gehad. Sterker nog: deze luxe badkamer heeft een douchekop van liefst 18 inch, bedoeld om het lichaam van sir Henry -blijkbaar mocht zijn vrouw niet in deze kuip zitten- in ◙n keer met water te overladen.

Er is ook nog een hele collectie militaire wapens en onderscheidingen over het regiment waarin sir Henry heeft gediend -hij schopte het tot generaal-majoor- en er is een tentoonstelling van quilts. Deze zijn bestemd voor een veiling voor het goede doel. Veel quilt zijn gemaakt door mensen met kanker of opgedragen aan kankerpatiënten. Je raadt het al: ook de opbrengst gaat naar de bestrijding van kanker.

[photogallery/photo00003902/real.htm]
 

Ondergronds is Casa Loma met het koetshuis verbonden, door een 800 meter lange tunnel. De stallen zijn enorm groot: er stonden nogal wat paarden vroeger, niet alleen om gezadeld te berijden maar ook om de verschillende koetsen te trekken. Want waarom zou je het er bij ◙isn houden, als je zoveel geld hebt?

Toch heeft ook dat nog problemen opgeleverd: we mogen het dan anno 2008 hebben over de kredietcrisis: in die tijd hebben ze dat ook meegemaakt. Gevolg: sir Henry raakte berooid door de beurscrach en moest zijn hele hebben en houen verkopen. Net op het nippertje heeft de stad Toronto zich over dit eigendom ontfermd, hoewel er redelijk veel van de inventaris al in andere handen terecht was gekomen. Dat hebben ze gelukkig weer stukje bij beetje bijeen kunnen vergaren. Nu is Casa Loma een uniek 'document' van vervlogen tijden.

Als we weer buiten zijn en voor de stallen langs lopen, zit er op straat een chipmunk die wel even voor ons wil poseren.

Voor ons wordt het nu tijd terug te wandelen richting metro. We komen daarbij door de Chinese wijk, die echter niet zo veel aanleiding geeft om er een aardig plaatje van te schieten. Voor de laatste keer kiezen we Navenby Street als eindbestemming.

afscheidsdag van Toronto; terug naar huis