dinsdag 2 oktober: met de dubbeldekker langs alle bezienswaardigheden van Niagara

Het bed is in het gastenboek vele malen geroemd en dat kunnen we onderschrijven. Het matras is zo'n veertig (!!)centimeter dik en heeft een extra zachte bovenlaag. Daaroverheen ligt een flink dikke molton en ook het onderlaken heeft een molton-tussenstuk. Je ligt dus heel zacht, zonder dat je erg wegzakt.
Ook het ontbijt is heerlijk. Fran heeft zelf scones gebakken en Don maakt een soort wentelteefjes met gebakken ei -en op verzoek bacon erbij- met gesmolten kaas. Heerlijk, maar niet voor de lijn.

Als we dit allemaal naar binnen hebben gewerkt, gaan we op stap naar de watervallen. We hebben nog niet precies een idee welke excursies we allemaal zullen doen, maar we beginnen alvast wat foto's te nemen. We zien nu pas dat op de weg langs de rivier een leuk parkje ligt. De linker waterval -de Amerikaanse- is overigens veel rustiger dan de Canadese: de horseshoe. Daar hangt en heel gordijn van waterdruppels boven.

Iets verderop staat een dubbeldekker. Volgens het informatiebord kun je je op een comfortabele manier langs de belang-rijkste beziens-waardigheden laten vervoeren en krijg je dan ook nog een rondrit door de stad.

De dubbeldekker laat je een mooie omgeving zien

Dat lijkt ons wel wat. We kopen een kaartje, moeten nog even twintig minuten wachten op de volgende bus, en gaan dus alvast nog maar een paar foto's maken.

Onderaan de voet van de Amerikaanse waterval zien we de 'Maid of the mist' varen, met alle passagiers in blauw plastic gehuld. Een tochtje dat ook in ons pakket zit.

Even voor twaalf stappen we de dubbeldekker in. We gaan bovenin zitten, dan hebben we een mooi uitzicht. We rijden eerst door het oude centrum van Niagara, dat een troosteloze, desolate aanblik biedt. Alle toeristische activiteiten concentreren zich tegenwoordig op Clifton Hill, de straat die naar de vallen leidt. Daardoor trokken alle bedrijven weg uit het oorspronkelijk centrum. Gelukkig zijn er nu wel plannen om dit weer nieuw leven in te blazen.

De Spanish cable car: wat een belevenis

Als eerste bezoeken we de Spanish Cable Car, op de plek waar de rivier een haakse bocht maakt. Daardoor ontstond hier een woeste draaikolk, die vanuit dit hangende bakje -ontworpen door een Spanjaard- goed te zien is.

Hier blijkt meteen het voordeel van de dubbeldekker-boeking: er staan nog wat andere mensen te wachten, maar wij mogen eerst. Men weet wanneer we aankomen en dat zijn voor zo'n attractie vaste inkomsten.

Je krijgt een andere kijk op de Niagara watervallen

Van hieruit zie je de watervallen verderop in de rivier uit een heel ander perspectief. Je hebt echter niet veel tijd om iets vast te leggen en bovendien is het nogal ver weg. Dat geldt natuurlijk niet voor het kolkende water onder ons. Op de 'heenweg' staan we aan de linkerkant in het bakje, maar als we aan de overkant zijn gekomen, draaien we met z'n allen met de klok mee, tot we rechts staan en direct op de waterval uitkijken.

Eenmaal weer terug in de bus zijn de Botanische Tuinen ons volgende doel.

Op een gebied van 40 hectare liggen deze schitterend onderhouden tuinen, verdeeld over diverse zones. Zo is er een rozentuin met 2.000 variëteiten. Helaas is het bloeiseizoen zo goed als voorbij, dus kunnen we weinig van deze kleurenpracht zien. De vlinderkas die ze hier hebben, is bijzonder populair, maar wij hebben helaas geen tijd daar een bezoekje aan te brengen.

We stappen we even uit om de bloemklok dichterbij te bekijken. Dit jaar staat hij er 10 jaar en daarom is het ontwerp aangepast. Wij vinden het echter jammer dat er bijvoorbeeld geen cijfers op zitten. Er is een overzichtsbord waarop eerdere ontwerpen staan en enkele daarvan spreken ons veel meer aan dan deze jubileum-uitgave.

Het water valt vlak naast je 55m omlaag

We rijden weer terug naar de watervallen en gaan eerst een kijkje nemen achter de Horseshoe-val, de Canadese dus. Dat valt zwaar tegen. We krijgen een gele poncho mee en dalen met een lift naar lagere regionen. Dan loop je een tunnel in en aan het eind sta je achter het neerstortende water. Meer zie je niet. Gelukkig valt er op het platform naast de val meer te beleven. Hier valt het water 55 meter naar beneden en je staat er redelijk dicht naast. We hebben speciaal uit Holland een onderwatercamera mee en darmee proberen we in deze waternevel wat vast te leggen. Het water overbrugt hier het hoogteverschil tussen Lake Erie en Lake Ontario.

De kracht van het vallende water was hier vroeger veel heviger, maar tegenwoordig wordt een groot deel van het water omgeleid naar de waterkrachtcentrales die hier zijn gebouwd. Voordeel daarvan is wel -naast natuurlijk de witte stroom die dit oplevert- dat de erosie hier sterk is afgenomen. Waar voorheen nog jaarlijks een meter van de klif verdween, is dit nu terug gebracht tot dertig centimeter per jaar.

Maid of the Mist: een spectaculaire tocht

Als we teruglopen, zijn we verplicht via de souvenirwinkel te gaan. Die heeft echter twee in- en uitgangen en dat hebben we niet meteen door. Het kost dus even moeite de bus weer terug te vinden. Het lukt en we gaan op weg voor het laatste korte ritje: naar het vertrekpunt van de Maid of the Mist. Deze keer krijgen we blauwe poncho's, die nog langer zijn, en dan sluiten we in lange rijen aan op de loopplank. Per keer kunnen er zo'n drie tot vierhonderd bezoekers mee op de boot.

Dit is inderdaad een spectaculaire tocht. Je vaart tot vlak onderaan de voet van de Horseshoeval en dan ben je helemaal omgeven door een dichte waternevel. Veel mensen gebruiken toch hun gewone camera, maar wij zijn blij dat we een waterdicht alternatief hebben. Scheelt straks ook nog eens reparatiekosten.

Na al dit watergeweld gaan we terug naar het droge Gretna Green, waar we de rest van de middag doorbrengen. Rond etenstijd wandelen we de inmiddels al vertrouwde route naar het centrum. Vrijwel aan het begin zit een Indiaas restaurant en daar strijken we neer. Een hele goeie tent, waar het smakelijk eten is en ook de sfeer prima bevalt.

Na afloop gaan we nog een keer door de toeristische Clifton Hill richting het Bed & Breakfast. De laatste uren van de avond brengen we lezend, schrijvend en puzzelend door.

laatst bijgewerkt: 18-12-2018

maandag 1 oktober: naar Niagara Falls via Niagara on the Lake

Canada

De Niagara watervallen:
daar kun je niet omheen

De Niagara-watervallen liggen op ruim 180 kilometer van Toronto en we hebben geen zin op één dag heen en weer te rijden. Dus zoeken we via internet een bed & breakfast voor twee nachten. We vinden Gretna Green, gelegen aan de River Road, dus langs de Niagara.

De tassen zijn zondagavond al gepakt en dus kunnen we maandagochtend op tijd wegrijden. Hoofd- en snelwegen zijn sowieso al niet onze keuze, maar zeker niet als op een maandagochtend iedereen weer naar zijn werk wil of goederen bij de klant gaat afleveren. We gaan dus binnendoor, dan zien we bovendien veel meer van de natuur.

woensdag 3 oktober:

terug via Hamilton naar Toronto

We genieten eerst nog een keer van het heerlijke ontbijt met zelfgebakken scones. Vandaag hebben we er ook een muffin bij. De koffers staan al aardig gepakt en we leggen ze daarom maar meteen in de achterbak. We hebben niets extra's gebruikt, dus we zijn snel klaar met het afrekenen en zeggen onze gastheer gedag. We nemen wederom een binnendoor route. We nemen de '20' -via Thorold en Fonthill en dan bij Bismarck iets meer noordwaarts. Als we in de buurt van de stad Hamilton komen, besluiten we toch deze stad een kort bezoekje te brengen. je nader de stad vanaf hoogte, dus je hebt een goed zicht op de skyline.

We rijden de stad in en hebben even wat moeite een goed plekje te vinden om te stoppen. We zijn toe aan koffie, dus parkeren we bij een coffeeshop annex cafetaria (nee, niet de 'Hollandse' variant). Je mag daar alleen staan als je een van de winkels met een bezoekje vereerd en dat blijken ze goed in de gaten te houden. Op de stoep zit een mannetje dat dienst doet als 'parkeerwacht'. Uiteraard heeft hij op ons niets aan te merken.

Na de koffie bellen we naar Den Haag, om even te kijken hoe het met moeder gaat. Daarna vervolgen we onze weg richting de botanische tuinen van Hamilton. Die liggen redelijk langs de snelweg en we hebben ze daarom snel gevonden. Eerst moeten we even zoeken naar het juiste startpunt voor een wandeling, maar uiteindelijk vinden we hem toch. Al snel komen we erachter dat een botanische tuin in Canada erg ruim en natuurlijk van opzet is. De wandeling die we maken gaat door en mooi ruig natuurgebied.

We genieten van de ruige natuur

Vanzelfsprekend valt er weinig meer aan bloeiende planten te ontdekken, maar het wandelen op zich is erg prettig. Je hebt hier totaal geen idee dat je in een gecultiveerde tuin loopt, zoals wij die kennen: het is gewoon ruige natuur.

Er zitten hier veel kleine vogeltjes, die we op de gevoelige plaat proberen vast te leggen.

Ze zijn echter supersnel. Totdat Loes rustig op een bankje gaat zitten en er een gezellig op bezoek komt.

Het slangetje dat we tegenkomen blijft -nadat hij zijn toevlucht zocht buiten het pad- wel rustiger zitten voor een foto.

We gaan terug naar de auto en vervolgen onze route richting Dundas en Waterdown, om zo via highway 5 weer richting Toronto te komen. Via de ''1'' gaan we naar Loville en dan slaan we weer oostwaarts af, zodat we een beetje aan de bovenkant van Toronto binnenkomen. Dan zitten we goed voor de wijk waar ons tijdelijk onderkomen staat.

We hebben daar alle tijd voor, dus we doen het rustig aan. In de loop van de middag zijn we weer bij Navenby Crescent, waar we ons weer installeren. Ook deze keer weer heerlijk buiten: het kan nog steeds!

We zijn weer een ervaring rijker en uiteraard wordt daarvan 's avonds verhaald in het reisverslag. Het is erg leuk -maar ook inspannend- om dat steeds op de computer bij te houden.

's Avonds regelen we per internet de reservering van een B&B voor ons bezoek aan Kitchener. Ideaal!

De Steeles Avenue vormt de bovengrens van groot-Toronto en voert kilometers lang in -de door ons gewenste- westelijke richting. We volgen daarna grotendeels highway 7, waarbij we met een grote boog westelijk om Hamilton heengaan. Frank had ons namelijk al gewaarschuwd niet dóór die stad te gaan, omdat dat een bezoeking is.

Onderweg proberen we een beeld te krijgen van de herfstkleuren, maar dat blijkt nog niet erg mee te vallen. Er zijn hier weinig bomen met rood blad en als ze er zijn, dan is het een eenling of er is al veel blad gevallen.

Even voorbij Ancaster vinden we het hoog tijd voor de lunch. De oprit naar de Netherlands Reformed Congregation is afgesloten, dus dat vinden we er een mooi plekje voor. We rijden vervolgens in zuid-oostelijke richting, waarbij we in grote lijnen de zuidoever van Lake Ontario volgen.

Niagara on the Lake: aardig stadje

Ons eerste doel is namelijk Niagara on the Lake, dat een alleraardigst stadje moet zijn. Om dat goed te kunnen bekijken, parkeren we de auto, halen een plattegrond op bij het VVV en gaan eerst wat drinken op de veranda bij Henri VIII.

Daarna wandelen we door de straten, waarbij direct opvalt dat er over dit stadje geen woord teveel is gezegd: het is mooi, historisch en gezellig.

Ook dit is een van die stadjes waar je met een koets een ritje kunt maken, want ze zijn erg op toeristen ingesteld. Toch is het ook weer niet overdreven druk: gewoon gezellig.

We lopen nog even richting het meer -Lake Ontario- waar je Fort George kunt zien liggen: als een vooruitgeschoven verdedigingspost bij de toegang naar de Niagara River.
Terug in de hoofdstraat -Queen Street- bekijken we de grote diversiteit aan winkeltjes, waar we bij enkele ervan ook even binnen rondkijken.

Zo komen we bij een kerstwinkeltje terecht, waar ze een enorme verscheidenheid aan kerstversieringen hebben. Dus vraag ik ook nog even naar een fietsje voor in de boom: helaas, de enige die ze hadden, is verkocht.

De route naar het stadje Niagara -bij de watervallen- is nu niet zo heel lang meer. Al vrij snel zien we de afslag -die we op de heenweg al hadden opgemerkt- via de 100 in zuidelijke richting. Loes heeft bij de Info in Niagara-on-the-Lake een mooi gedetailleerd plattegrondje meegenomen, dus zien we precies dat we nog één keer linksaf en een keer rechts moeten om op de River Road terecht te komen. We hebben vervolgens Gretna Green vrij snel gevonden en draaien achter het parkeerterrein op.

We overnachten in Gretna Green

De ontvangst is in het toch al smalle gangetje, waar net een ander stel gasten onder de trap het registratie-formuliertje staat in te vullen. De gastvrouw -een dametje dat er wat verlopen uitziet en wiens haar de laatste dagen geen bezoek van een kam of borstel heeft gehad- vraagt onze namen. Ze kan ons niet in het boek vinden. Juist als we willen uitleggen dat we van hen wel een bevestiging hebben gehad, ontdekt ze haar fout: ze kijkt bij 1 september in plaats van 1 oktober. Als wij aan de beurt zijn om het formulier in te vullen, moeten we ons allemaal even krap maken om langs elkaar heen te schuiven.
We krijgen de kamersleutel, maar ze kan niet met ons mee naar boven om de kamer te laten zien. Haar linkerpols zit namelijk in een gipsspalk: het hondje trok bij het oversteken te hard en ze is gevallen.

Geeft niet: we vinden onze bruidssuite wel. Zo stond de geboekte kamer namelijk omschreven: met een kingsize bed en geliefd bij pasgetrouwde stellen om er hun bruidsdagen door te brengen.
Nieuwsgierig openen we voorzichtig onze deur. Jazeker: het is een heel groot bed, maar daardoor blijft er weinig ruimte in de rest van de kamer over, want die is niet zo groot. Er liggen negen grotere en kleinere kussens op het bed en... het moet gezegd... de sprei is op een artistieke manier op het bed gelegd.

De bruidssuite?

Achter het bed zit een restant van het tuinhek tegen de muur, maar wel toepasselijk wit geschilderd. Verder staat er een redelijk gammel tafeltje met twee harde, houten stoeltjes. Er hangt een tv en dat is het. Meer plek voor bijvoorbeeld een lekkere luie stoel of een bankje is er ook niet. De badkamer bevat precies alle benodigdheden en ook daarmee is alles gezegd. Wat nog wel opvalt is de slechte onderhoudsstaat van het schilderwerk. Ook dat verwacht je in een 'bruidssuite' anders. Op het tafeltje staan twee wijnglazen, maar een flesje welkomstwijn kon er evenmin af.

We hadden ook nog wel een foto willen maken van de rest van de kamer, maar dan hadden we een groothoeklens moeten hebben op alles er op te krijgen.

Als we ons een beetje hebben geïnstalleerd, lopen we naar het centrum om er wat te gaan eten. In het gastenboek hebben we gelezen dat 'The Keg' aanbevelenswaard is, dus die zoeken we op. Dat blijkt een flink eind lopen te zijn, bovendien hangt er geen menukaart buiten, ziet het er erg chique uit en trekt het ons absoluut niet.

We lopen terug en komen uiteindelijk terecht bij Montana's: ook een keten, maar met geweldige maaltijden. Ik krijg er spareribs, klaargemaakt op een manier zoals ik die nooit eerder heb mogen genieten. Ook de kip van Loes valt goed in de smaak en de bediening door Carol is gezellig, vlot en goed.

Opvallend is dat we later enkele vernietigende recensies over dit restaurant lezen, maar wij scharen ons bij het groepje dat eveneens positief is. Het wordt wel duidelijk dat blijkbaar veel van de serveerster afhang. Wij hadden een HELE GOEIE!

De straat tussen de watervallen en Queen Street, waar de restaurants zitten, is avonds middelpunt van vertier.

Het is hier 's avonds één bonte kermis. Sinds de Falls zijn ontdekt als toeristische bron van inkomsten, heeft zich al het 'vertier' hier geconcentreerd. Dat had wel tot gevolg dat de oude stad er nu verlaten bijligt: tientallen winkelpanden, restaurants en hotels staan er leeg.

Wij verbazen ons alleen maar en gaan terug richting Gretna Green. De weg lijkt gelukkig korter dan vanavond heen.