We verlaten Penticton en zitten alweer gauw op de goede snelweg die ons vanaf dit punt westwaarts richting Vancouver voert. We bereiken nu eerst het gebied van Keremeos, waar drie grote bergen strijden om het hoogste punt. Je ziet hier de Apex, de Snowy -inderdaad: met sneeuw op zijn top- en de Kobau. In het dorp zelf staan nog veel oude houten gebouwen, daterend uit het begin 1900. We parkeren meteen aan het begin van de hoofdstraat en gaan dan verder lopend op verkenning. Al snel komen we een leuk twee-dehandswinkeltje tegen, waar we natuurlijk ook binnen even rondneuzen.

Na een rondje door deze inderdaad gezellige winkelstraat, gaat Loes naar het Infocentre voor een paar folders en haal ik de camper op om onze route te vervolgen. Nog voor we het dorp uit zijn, stuiten we op een ander leuk tafereeltje: pompoenen. Links en rechts van de weg zijn met oude tractoren en oude auto's mooie en vooral aandacht-trekkende pompoen-bergjes gemaakt.

Het is er dan ook een drukte van belang, want de Canadezen gebruiken de pompoenen in allerlei gerechten.

We plakken het luik vast met ductape

Net voorbij het dorp slaat het noodlot toe. We  horen een sterke windruis en stoppen de camper. Het dakluikje, dat een paar dagen eerder al aan één kant loshing, blijkt nu aan beide zijden geen verbinding meer met het uitzethaakje te hebben. Slechts aan de scharnierzijde zit het nog vast en klapt dus omhoog zodra je rijdt en de cabine-luchtstroom zich een uitweg zoekt. We keren en gaan proberen bij het infocentre te bellen.

De technische dienst van Canadream hoort het verhaal aan en adviseert het luik van binnenuit vast te plakken met tape. Leuk gezegd: we nemen weliswaar veel mee op vakantie, maar geen 'Patrick-tape'. De meneer van het infocentre wijst ons de weg naar de hardware-store en daar hebben ze een rol ducktape. Met moeite slagen we erin het tape langs de ventilator te prutsen en zo de rand van het luikje vast te zetten, maar het eindresultaat stemt niet tevreden. Dit moet echt van buitenaf: daar heb je meer houvast.  

We worden doorverwezen naar een autobanden-bedrijf, waar ze ook een montagelift hebben. Het schiet nog niet erg op: de monteur is even lunchen. Maar we krijgen een trapje en dan kan ik precies bij het dak.

Ik zet nu het luikje vast aan de tv-antenne: die gebruiken we toch niet en nu zit het wel beter vast. We vervolgen onze route, maar houden het luikje wel geregeld in de gaten.

Hedley is nog in de ban van de goudkoorts

In het dorp Hedley zijn ze nog helemaal in de ban van de goudkoorts. In 1898 werd hier voor het eerst goud gevonden en daarna werd ook ook koper en zilver gemijnd. Nog steeds kun je een pannetje huren en je geluk beproeven in een van de twee rivieren, maar de ervaring leert dat mensen die hier op forel komen vissen vaker 'beet' hebben. Er zijn plannen om een deel van de mijnen te restaureren voor bezoekers, want ook hier hebben ze ontdekt dat niet alleen mijnwerkers maar ook toeristen geld in het laatje brengen. Je kunt je er al over de exploitatie van de mijnen laten informeren in het museum.

Het stadje Princeton biedt ook mogelijkheden voor 'goldpanning', maar wie er kolonistenkleding of -uitrusting wil kopen, kan hier eveneens terecht.

De whikey jacks eten broodkruimels uit de hand

Een twintigtal kilometers verderop komen we bij Manning Park. Helaas zijn we te laat met het bekijken van onze reisinformatie: we rijden er straal aan voorbij. Als we waren gestopt, zouden namelijk de whiskey jacks broodkruimels uit onze hand zijn komen eten! Jammer.

Een plek waar we wel stoppen, is het Hope Slide viewpoint. In januari 1956 is hier 46 miljoen kubieke meter rots, aarde en sneeuw naar beneden komen zetten.

De hele zijkant van de berg stortte in en bedolf onder meer de vroegere weg. Vier mensen zijn hierbij omgekomen, waarvan ze er twee nooit hebben terug gevonden.

Als je boven bij het uitkijkpunt staat, is dit inderdaad een heel indrukwekkend gezicht. De nieuwe weg ligt nu een stuk hoger en delen van dé 'rommel' worden nu door een firma hergebruikt: de brokstukken dienen als fundering bij onder meer wegenbouw.

We vervolgen onze weg nu voor de laatste twee stukjes van vandaag: eerst naar Hope. Het stadje  zelf ligt op de kruising van de highways 1, 3, 5 en 7. Hier komen ook drie rivieren bij elkaar: de Fraser, de Coquilhalla en de Skagit. Vanouds dus een zeer geliefd punt voor mensen om zich er te vestigen (hoewel natuurlijk de mens zelf uiteindelijk voor de highways heeft gezorgd ;-))
De stad ligt ook aan de zuidkant van de Fraser Canyon, dus van hieruit worden veel uitstapjes gemaakt.

We draaien het stadje in en zetten de camper bij het infocentre in de hoofdstraat. We nemen wat folders mee, maar steken ook de straat over: hier heb je een mooi uitzicht over Fraser river.

Het valt nog niet mee camping Cottonwood Meadows te vinden

We halen de camper weer op en volgen de route via highway 7, die noordelijk van de veel drukkere highway  1 loopt, naar Chilli-wack. Het is inderdaad heel stil -we komen nauwelijks ander verkeer tegen- en net voorbij Agasiz gaan we de rivier over. We slaan meteen rechtsaf, maar uit informatie bij een buurtbewoner blijkt dat iets te voorbarig te zijn geweest. We moeten nog even rechtdoor en dan een ''klein stukje'' highway 1 nemen. Het blijkt nog een flinke afstand, maar hier staat gelukkig wel Chilliwack aangegeven. 

We draaien nu over de snelweg heen, en zijn blij dat we niet rechtsaf hoeven: daar staat het helemaal vast. Wij mogen naar links en rijden dan aan de overzijde van de snelweg een klein stukje terug om camping ''Cottonwood Meadows RV Country Club''. Het inschrijven gaat vlotjes, het is al niet zo druk meer en we mogen op een plek redelijk dicht bij in- en uitgang staan. Bovendien: de keurig verzorgde toilet- en douchegroep zit recht tegenover ons.