Rondreis met de camper

Deze dag hadden we vooraf als 'rustdag' ingepland, maar wisten al dat we naar de Mont Saint Michel zouden fietsen.

Niet voor niets hebben we juist deze camping gekozen: het is maar 3,5 kilometer. Bovendien meldt de beheerder dat als je even ''achterom'' gaat, er een vrijliggend fietspad is. Ideaal!

We hebben vooraf kaartjes gekocht op de camping -scheelt een eventuele rij- voor een bezoekje aan de abdij.

Bezoek aan de Mont Saint Michel

Dit wordt de dag van de Mont Saint Michel. We hebben deze bestemming natuurlijk heel bewust uitgekozen, omdat enerzijds Loes na twintig jaar met eigen ogen wil zien hoe het hier is veranderd: geen zee meer om het eiland maar zandvlaktes. Anderzijds ben ik er nog nooit geweest en dit wil ik natuurlijk nu zelf ook wel eens zien.

De route er naar toe is heel simpel vanaf onze camping even links en direct rechts: na 100 meter kom je bij een fietspad en dat voert je -lekker rustig en veilig- na 4,5 km tot aan de voet van de berg.

In een brede bocht van het Kanaal verheft zich aan de Bretonse grens van Normandië een 78 meter hoge granieten rots met een omvang van 900 meter op de grond. De lange geschiedenis van deze Mont Saint-Michel zou teruggaan tot 708, het jaar dat Aubert, bisschop van Avranches, bovenop de Mont Tombe een heiligdom liet bouwen ter ere van de verschijning van de aartsengel Michaël. Dat groeide al snel uit tot een groot bedevaartsoort. Daarom werd er ook een klooster gebouwd. In de 10de eeuw vestigen Benedictijnen zich in deze abdij en werd aan de voet van de rots een dorp gebouwd.

De Mont Saint Michel is echter ook een militaire vesting, die tijdens de Honderdjarige Oorlog onneembaar blijkt te zijn. Na de ontbinding van de religieuze gemeenschap tijdens de Franse revolutie wordt de abdij tot 1863 als gevangenis gebruikt. De abdij wordt in 1874 tot historisch monument verklaard en grondig gerestaureerd. Sinds 1979 staat Mont Saint Michel op de lijst van het werelderfgoed van de UNESCO.

Ter ere van de aartsengel trekken de pelgrims -vaak op weg naar Santiago de Compastelo- al eeuwenlang, deels met het brengen van zware offers en onder grote gevaren, over de de Mont omgevende wadden hier naar toe. Pas in 1879 werd een hoge dijk aangelegd die tegenwoordig jaarlijks circa een half miljoen toeristen en pelgrims een makkelijke en veilige weg naar de Mont biedt.

De Mont Saint Michel
is ook een verdedigingswerk

Deze huizen hadden van oorsprong onder andere 'militaire functies', zoals het gebouw van de Hoofdwacht der burgers, dat dateert uit de 16e eeuw en nu het VVV-bureau is. Daar schaffen we een boekje over de geschiedenis van deze berg aan. We lopen de enige straat door die je hier hebt, met diverse poorten die vroeger al dan niet toegang gaven aan gewenste gasten of juist de ongewenste moesten buiten houden. Voordeel van deze plek was natuurlijk ook het water dat het eiland omringde -en alleen bij eb droogviel- maar dat zich tegenwoordig heeft terug getrokken onder meer door aangelegde dijken. Daardoor verzandde het hele terrein rond de Mont Saint Michel. Toch is er -twee keer per maand- nog een indrukwekkend spel van eb en vloed tijdens de 'grote getijden', uiteraard afhankelijk van de maanstand.

Bovenop de berg is een eerste heiligdom gebouwd van het type 'grot', maar later zijn hier kapellen gebouwd, die dan weer dienst deden als ondersteuning voor de veel grotere kathedraal. Die kapellen zijn nu de cryptes. Het hele complex is overigens meer dan een kerk: het is een groot kloostercomplex met alles wat er bij zo'n abdij hoort.

We lopen de trappen naar de abdij op en moeten dan wel het rondje naar de kassa's doen, maar kunnen vervolgens meteen door om alle interessante onderdelen te gaan bewonderen.

Fietsen naar Le Beauvoir

We lopen weer terug naar de dijk en fietsen richting Beauvoir. De Super-marché die we hebben gezien -staat ook op de gevel- blijkt een zaak met regionale producten en vooral cadeaus te zijn. Helaas, geen vers brood of andere verswaar.

We maken nu een fietstocht in oostelijke richting via de D275 naar La Rive, Le Rivage, Bas-Courtils en Courtils en krijgen vanaf deze kant weer een heel ander zicht op de Mont Saint Michel. We zijn niet de enigen: enkele fotografen staat hier gewapend met statief en 'dubbele camera's foto's te maken en uiteraard ook hier een buslading japanners die allemaal met de berg op de achtergrond op de foto moeten. Voordeel van deze plek is dat je een kudde schapen op de voorgrond hebt en weer wat verderop grazende koeien. Benieuwd wat het resultaat wordt.

Eenmaal buiten zien we al snel een paar bankjes in een haag en dat lijkt ons een mooie plek om te lunchen.

In Courtils stoppen we even om wat te drinken en rijden dan verder naar het zuiden: Meigne, Servon en Tanis. We missen in eerste instantie een weg naar rechts, maar weten dat met een paar extra kuitenbijter-kilometers te herstellen.

Na Bree gaan we weer noordwaarts via Le Pas terug naar de camping in Beauvoir. Het is nog redelijk goed weer en we kunnen dus nog een poosje buiten zitten. Leve de vakantie!

We vinden dat we vanavond maar uit eten moeten gaan. We hebben in het 'centrum' een paar restaurants gezien. De keuze valt op ´Le Beauvoir'.

We hebben er heel lekker gegeten, naar ons idee typisch Frans /misschien wel typisch Bretons.

dinsdag 8 juni...  naar Saint Jouan

Op weg naar Cancale

We gaan op  weg naar Saint Jouan-des- Guerets, maar doen eerst even Cancale aan. Op weg daar naar toe zien we wat mensen aan de kant staan met fototoestellen. Even kijken wat ze vereeuwigen: ja, dat is de moeite waard. Een prachtige boerderij in -zeg ik dan maar met een 'kennersblik'- typisch Bretonse stijl. Daar maken we dus ook even een paar plaatjes van.

Als we verder rijden in de richting Cancale, zie ik tot mijn grote schrik dat het hoog tijd wordt om de tank te vullen. Gelukkig kun je dat aan Germaine doorgeven en haar vragen het dichtstbijzijnde tankstation op te zoeken en de route er naar toe uit te stippelen. Moet natuurlijk wel een beetje 'Hollands geprijsd' zijn, dat wil zeggen: laag tarief, maar dus duidelijk niet zoals thuis. Het eerste station blijkt helemaal niet meert te bestaan, maar twee kilometer verder gaat het wel lukken: voor 1.352 kunnen we hem volgooien.

Als we de richting Cancale weer oppakken, begint het te regenen. Ruitenwissers aan, maar die blijken meer oog voor elkaar te hebben dan voor het schoonvegen van de ruit. In een innige omstrengeling blijven ze in verticale stand staan: blijkbaar houden ze erg van elkaar. Wij kunnen dat niet echt waarderen: ik haal ze uit elkaar, maar ze weten niet van opgeven. 

In Cancale wandelen we een rondje over het Douanierspad

We laten het even voor wat het is. Het regent niet heel erg hard en als we in Cancale zijn, wordt het zelfs alweer droger. We doen een rondje, onder andere over het Douanierspad. Dat is hier speciaal aangelegd om te zorgen dat de grenswachten vanaf 'grote hoogte' de eventuele aanvoer van smokkelwaar met kleine bootjes in de gaten kunnen houden en onder controle kunnen houden.

Vanaf deze plek kun je heel goed de oesterbanken zien: in grote delen van Bretagne is de teelt van ''huitres'' alom aanwezig. 

Prachtige wandeling
bij Pointe du Grouin

Noordelijk van Cancale ligt een mooi uitzichtspunt: de Pointe du Grouin. Bovendien krijg je daarna een prachtige route langs de kust, als je richting Saint Malo gaat. Het is weer droog, dus de ruitenwissers kunnen nog wel even wachten.

Het is simpel parkeren: er is een stukje waar bussen kunnen staan -we schatten in: twee- maar er staan vier campers. Die van ons kan er dus wel bij, hoewel: als ik netjes wacht omdat er een weg gaat, schiet er een personenauto achter. Dus zet ik de buzz er gewoon voor. 

Het is maar een klein stukje lopen naar de punt en er valt 'onderweg' al veel te zien, onder andere de oesterbanken waadoor deze regio bekend is. Het is hier indrukwekkend mooi.

Zelfs hier hadden we op een camping kunnen staan:
de Municipal du Grouin. Een van de folders die we hier ontdekten, zegt het al: er zullen maar weinig campings zijn met zo'n overdonderend uitzicht als hier bij Pointe du Grouin.

Met gerepareerde ruitenwissers naar camping Le P'tit Bois

Gezien het tijdstip en het feit dat we nog steeds met innig verliefde ruitenwissers rijden, gaan we daar eerst iets aan doen en laten we ene bezoekje aan de stad nog even achterwege.

We vinden een Renault-garage en dat blijkt een heeeele grote te zijn: ze hebben hier zo'n 20 bruggen en op de werkvloer loopt zeker vijftig man rond om alles wat kapot is, weer hersteld te krijgen. Daarnaast zitten/lopen er pakweg twintig witte boorden rond om alles aan te sturen.

Gelukkig blijkt ons probleem simpel te herstellen: het ligt aan een loszittende moer. Kwestie van even voelen onder de motorkap, dan de moer bovenop vastdraaien, nieuwe zekering erin zodat de wissers ook weer in de ruststand gaan en klaar is Corneille (Kees), een monteur van kennelijk weinig woorden, want met ons wisselt hij er geen en ook naar zijn chef toe is het spaarzaam. Hij overhandigt de reparatiebon, die wij tegen en vergoeding van 17 euro 22 mogen voldoen. Zo kunnen we onze rondreis Bretagne weer veilig vervolgen.

Na dit schitterende stukje natuur blijven we  met de Heppiebuzz de kust volgen. Eerst langs Rothéneuf en dan richting Saint Malo.

Het is nu nog een klein stukje naar Saint Jouan: een paar kilometer, even langs een supermarkt die wij nog niet kennen -Cora- en dan nog twee minuten naar camping Le P'tit Bois in Saint Malo.

Als we eenmaal zijn geïnstalleerd, blijken de hier ruim aanwezige vogeltjes ons al snel als nieuwe gasten te komen bestoken met bedelgedrag. In een ooghoek had ik al even een vink of musje zien aankomen: het blijkt inderdaad een redelijk brutaal vinkje te zijn.

Welaan: wij hebben nog wel een stukje brood. Prompt komt de hele familie op bezoek, inclusief merels, een lijster en een paar mussen. Heel gezellig!

Meer wetenswaardigheden over deze Regio met Karakter?
Ga naar Regio Bretagne.nl