vakantie
25 t/m 31 maart
2006


Barcelona

                       




De oude kathedraal van Barcelona, die natuurlijk tijdens ons bezoek in de steigers staat.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 


Een detail van een van de tientallen torenspitsen.

 

 

 

 

 


Sommige torens dragen latijnse spreuken, zoals hier het Hosanna in Excelcis

  24 maart  Op stap naar de Sagrada Familia

  laatst bijgewerkt: 09-02-2022 

Een bezoek aan Barcelona betekent automatisch ook een bezoek aan de Sagrada Familia: het meesterwerk van Gaudi. Een kerk die nooit af lijkt te zijn, hoewel er nu toch bordjes hangen met een affiche van de stand van zaken in 2020 (maar de laatste berichten spreken al over 2026): de feestelijke opening van de kerk.

Eerst gaan we echter weer door de historische binnenstad richting de kathedraal. Daar laat een sopraan de voorbijgangers meegenieten van haar zangtalent. Een heel klein vrouwtje, maar met een stem die grote klasse verraadt. Rond de kathedraal is een 'ommegang', een koele kloostergang waar vrome Barceloneta's een kaarsje opsteken en bidden bij een van de patroonheiligen, terwijl de hordes toeristen rustig doorgaan met fotograferen en filmen.

In het midden is een vijver: het domein van een stel ganzen die nog een erfenis zijn uit de tijd van de Romeinen (nee, zo oud zien ze er niet uit: ze hebben zich verjongd door hun nageslacht).

Het centrale plein: de Placa Catalunya

Op en rond de Placa Catalunya -dit blijkt toch ècht het centrale plein- leggen ook wij nog een paar mooie beelden vast en nestelen ons vervolgens op een bankje om 'mensen te kijken'. Altijd een heerlijke bezigheid. 

We gaan iets naar links, via de Ramblas de Catalunya, een straat waar je -zoals in deze stad gebruikelijk- links en rechts ogen tekort komt om al het schoons te bewonderen. De gehele middenstrook is beschikbaar voor wandelaars, die er dan ook driftig lopen te flaneren.

Zo komen we bij de nieuwe hoofdader van Barcelona, de Diagonal, langs de tempel van Pompei. Van daaraf steken we schuin de wijk door, want ook hier zijn  weer veel fraaie panden te bewonderen. We lopen eigenlijk al iets te ver naar het naorden, dus buigen we iets af, op weg naar het hoofddoel voor vandaag: de 

 

Uitspraak van Gaudi in een interview over zijn drijfveer:

''De mens kan in twee groepen worden verdeeld: mensen van woorden en mensen van daden. De eersten praten, de laatsten doen. Ik behoor tot de tweede groep. Ik heb niet het vermogen me adequaat uit te drukken. Ik zou niet in staat zijn om iemand mijn artistieke concepten uit te leggen. Ik heb ze niet geconcretiseerd. Ik heb nog nooit over ze kunnen nadenken. Ik heb al mijn tijd in mijn werk gestoken.''

 Korte geschiedenis                            (bron: Wikipedia)

Oorspronkelijk was op deze plaats de bouw van een klassiek-neogotische kerk gestart. Na een jaar, in 1883 werd Gaudí belast met de bouw (de crypte was toen al gebouwd). Hij veranderde de plannen en begon een kerk te bouwen in zijn eigen excentrieke stijl. Het gebouw zit vol christelijke symboliek. Zo verwijst de centrale toren met het grote kruis naar Christus.

De twaalf apostelen hebben ieder een eigen klokkenspel. Elke façade wil een moment van het leven van Christus vertonen (geboortefaçade, lijdensfaçade).


Dit was Gaudí's laatste werk: hij wijdde de laatste jaren van zijn leven uitsluitend aan de bouw en leefde al die tijd als een kluizenaar op de werf. Toen hij bij een ongeval onder een tram belandde, stierf hij en werd in 1926 begraven in de crypte van de kerk.

Tijdens de bouw stond Gaudí erop dat hij van alles op de hoogte gehouden werd. De ambachtslieden leidde hij zelf op, hij hield alle details in de gaten en bleef zijn ideeën steeds veranderen tot de stijl niet gotisch meer te noemen was.

Ook in het interieur waren zijn ideeën doordacht. Het koor was bezet met zeven kapellen die gegroepeerd waren rond de centrale kapel, gewijd aan de Hemelvaart van Maria. Aan de overkant van het hoofdschip zijn aan weerszijden van het hoofdportaal een biecht- en een doopkapel gemaakt.
De pilaren in het schip vormen een oerwoud van zuilen, omdat Gaudí in tegenstelling tot de bouwmeesters van de gotische kathedralen de drukkrachten van de constructie in het interieur wilde opvangen, zonder één enkele uitwendige steunbeer of luchtboog. Hij wilde de zuilen een nijging geven die correspondeerde met de erop inwerkende krachten, een techniek die hij al vaker succesvol had toegepast. De buitenkant is ´bekleed´ met een grandioze uitbeelding van de verlossing van de mensheid door Jezus. Om alles zo goed mogelijk en vanuit elke hoek te bedenken en te bestuderen maakte Gaudí vele maquettes van de tempel. Deze zijn deels te zien in enkele ruimtes van de crypte.

Als de bouw af is, zal de basiliek de grootste ter wereld zijn. De bovenkanten van de torens zijn waarschijnlijk geïnspireerd door het kubisme en de decoraties zijn waarschijnlijk door de stijl Art Nouveau geïnspireerd.
De oorspronkelijke lengte van de torens zou drie keer zo hoog worden als ze nu zijn. Bij het geboortegedeelte is veel decoratiewerk. Je ziet daar onder meer drie poorten: "Fe", "Esperanca" en "Caritat" (geloof, hoop en liefde) die de ingang vormen naar de vleugel van het Epistel van de kruisweg. Daarin komen in de vorm van beelden en reliëfs scènes voor uit het leven van Christus en uit de Mysteries van de Rozenkrans.

Feestelijke opening

De bouw van de ´verzoeningskerk´ wordt betaald door donaties. Mede hierdoor, omdat er zo weinig geld beschikbaar is, duurt de bouw extreem lang. Vanaf de jaren tachtig kan de bouw door de inkomsten uit het toerisme worden versneld.

De bouwers hebben medio juli 2006 de verwachting uitgesproken dat eind 2008 de overkapping van de centrale beuk klaar is. Verwacht wordt dat de gehele kerk rond 2025 af zal zijn. De feestelijke ingebruikname zou dan kunnen plaatsvinden op de honderdste sterfdag van Gaudí: 10 juni 2026.

Terug naar het appartement

Wij zoeken weer een mooie route terug richting de oude stad. Allereerst komen we langs een heel schilderachtig straatje: de Passeig de Fort.
We wandelen door naar de Passeig de Sant Joan: als je daar linksaf slaat kom je zó bij de Arc de Triomf. Daar duiken we weer echt de oude stad in, nemen onderweg nog even extra drank mee en wat ingrediënten voor het eten. De avond brengen we in gepaste rust door: wat lezend en gezellig de belevenissen van die dag nogeens doornemend.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Als we het politiebureau verlaten, zit er een groep van zo'n 12 mede-slachtoffers te wachten: het gilde was dus duidelijk actief!

  25 maart    Bezoek aan het Parc Guell

Vandaag even rustig aan door hoofdpijn. We gaan om half twaalf op stap, richting Parc Guell. Dat is een flinke tippel, die wederom door enkele nog onbekende straatjes van de Ciutat Vell -de Oude Stad- voert. We gaan nu bij de Placa Catalunya de linker straat in: de Rambla de Catalunya. Hier staan erg veel 'herenhuizen' -flats bijna- vaak in modernistische stijl uitgevoerd. De gebouwen hebben veel balkons, vaak versierd met hekjes in siersmeedwerk en fraaie beeldhouwwerkjes in de gevels. Het zijstraatje dat in de gids van Barcelona wordt genoemd, valt zwaar tegen. We lopen eraan voorbij en gaan even verder een broodjeswinkel binnen -die zijn hier gewoon ingericht op de ontvangst van veel gasten die aan tafeltjes hun lunch gebruiken- om de inwendige mens te versterken.

We vervolgen de tocht noordwaarts en komen terecht op de Gran de la Gracia, de grote straat naar het voormalige dorp Gracia. Links en rechts winkels, die zeer de moeite van het bekijken waard zijn. Dat geldt niet alleen het interieur, maar ook de buitenkant. Onderweg scoren we een kilo aardbeien: voor de lekkere trek en goed tegen de dorst.

Bij het Parc de Lesseps blijkt ook Barca mee te gaan in de stroomversnelling van tijd: er staan nog maar drie palmbomen op een vierkante meter gras. De rest is gesneuveld en verworden tot één grote bouwput. Zo te zien moeten hier twee wegverbindingen dwarsdoorheen worden aangelegd. Of ze er ooit na voltooiing dan weer een 'subtropisch park' bovenop zullen aanleggen, valt nog te bezien.

 
Volgens een informatiebordje is het nu nog 675 meter naar Parc Guell. Ze vergaten er alleen bij te schrijven dat de straat er naartoe een hellingspercentage van 5% heeft. Kuitenbijten dus. Als je vervolgens de hoek van de Carrer d'Olot omslaat, sta je plotseling oog-in-oog met de schepping van een genie. Zo mag je Gaudi namelijk wel noemen: wie dergelijke ontwerpen kan bedenken en ze ook nog weet uit te voeren, steekt met kop en schouders uit boven het klootjesvolk van architecten/bouwkundigen.

We betalen onze entree en beginnen meteen te fotograferen, want alles wat je hier ziet is de moeite waard om te worden vastgelegd als herinnering. We lopen de treden omhoog naar de Sala Hipostilla, de door zuilen geschraagde zaal. Deze was oorspronkelijk bedoeld als marktplaats. Er staan 86 zuilen, elk van 6.16 meter hoog, waarvan de buitenste schuin staan. Ook hier wordt duidelijk dat Gaudi, de man van het detail, aan het werk is geweest: sommige zuilen bevatten afvoerkanaaltjes voor het regenwater vanaf 'het dak', waar volgens de plannen spectaculaire culturele activiteiten zouden moeten plaatsvinden.

We vervolgen dan de route dwars door het park, waar de paden ons in stijgende lijn tot grotere hoogte brengen. Heel mooi zijn de uitzichten op de stad, die worden geflankeerd door Gaudi's ontwerpen.

 

prachtig voorbeeld van Gaudi's werk: kleurrijke hagedisWeliswaar had hier dus een soort villawijk moeten verrijzen, maar achteraf kun je rustig stellen dat het hier dan nooit zó druk zou zijn geworden met bezoekers als nu. Bovendien: de Barcelonezen koesteren deze groene plek in hun stad.

Steeds verder de trappen afdalend, gaan we een hoek om en dan staat Loes ineens oog-in-oog met een paar mannenbenen. Bij nadere inspectie blijken die vast te zitten aan de tijdelijke bewoner van het huis -buenos diaz, senor- die zich te ruste heeft gelegd op de golvende Gaudi-tuinmuur. Na van de schrik bekomen te zijn, nemen we een laatste hindernis -40 centimeter hoogteverschil die ons nog van het pad scheiden. Nu kunnen we tenminste weer 'gelijkvloers' het asfaltpad slingerend door de tuin volgen.
 

Een van de laatste gebouwen waar we langs lopen is het Casa Museu Gaudi: het huis waar de grote kunstenaar zelf woonde -met zijn vader en nicht- tot hij besloot nog dichter bij een ander levenswerk te gaan wonen: de Sagrada. De 'vrienden van Gaudi' kochten het huis en richtten het in als museum.

Het is er druk en buiten is het al warm, dus we besluiten naar de bus te gaan. De halte is twee straten verderop en we hoeven niet al te lang te wachten. Ik pak alvast wat kleingeld voor een kaartje, dat we even later bij de chauffeur kopen. Het is druk in de bus: we moeten staan en af en toe duwt er iemand tegen je aan. De kaartjesautomaat heeft bij een pakweg negenjarig Spaans knulletje geen zin om mee te werken. Ik wijs hem op de automaat aan mijn kant, maar hij draait zijn hoofd om. Moet je zelf maar weten. Pas later die middag komen we er achter waarom.

Bij de Ramblas stappen we uit en lopen door de gezellige straten richting ons tijdelijk onderkomen. We worden ineens verrast door muziek: er blijkt een optocht gaande met reuzenpoppen, een vuurspuwende draak en diverse muziekgroepen. We staan mooi bij de hoek van de straat waar ze uitkomen, dus alle tijd om alles op foto en video vast te leggen. Als een van de laatste onderdelen komt een groep 'piramidebouwers' langs, de zogenoemde castells. Precies op de kruising gaan ze hun kunsten vertonen: eerst een kring van jongeren die met het bovenlijf gebogen elkaar vasthouden en daar klimmen steeds weer kleinere groepjes bovenop. Die staan dan weer op de schouders van de laag eronder, tot de piramide compleet is: de bovenste knul staat met losse handen. Voor mij helaas met zijn gezicht naar de andere kant, maar evengoed is het indrukwekkend mee te maken.

een imposante menselijke toren van de castellsWe lopen door naar het naastgelegen plein, vóór de kathedraal. Het fototoestel geeft aan graag nieuwe energie te krijgen, dus gaat het tasje open en dan volgt de ontgoocheling: ik ben bestolen!
Dat is balen: portemonnee weg, dus ook het rijbewijs en alle pasjes. Gelukkig is het paspoort er -in een ander vakje- nog wel. We spreken een agent aan die ons verwijst naar het politiebureau op de Ramblas. We worden er netjes ontvangen -gelukkig geen wachtenden vóór ons- en in het Engels kunnen we ons verhaal kwijt. Alleen het blokkeren van de Visacard lukt niet: ze willen de naam van de bank die de kaart heeft verstrekt en de ANWB voldoet niet aan hun criteria. Het proces-verbaal wordt opgemaakt en een ervaring rijker ;-(( gaan we alsnog naar het appartement.

Ons enthousiasme over Barcelona is even danig bekoeld, maar we beseffen ook wel dat iedereen dit -waar dan ook- kan overkomen. Natuurlijk blijft het voorlopig onderwerp van gesprek, waarbij we langzaam ontdekken dat de zakkenrollerij niet bij het bekijken van de optocht heeft plaats gehad, maar in de bus. Logisch dat de stempelautomaat het buskaartje van het Spaanse knaapje niet accepteerde: dat was een afleidingsmanoeuvre. Op dat moment sloeg ''pa'' toe. En inderdaad, achteraf geredeneerd, na twee haltes waren ze de bus alweer uit. Met de buit.

Dankzij een telefoontje naar Geldrop -en een beter nummer via internet gevonden- kon de schoonzoon de kaarten wel blokkeren. Gelukkig was er van de Visa nog niets af.

Wat moe en met een onbevredigend gevoel, maar wel 'blij' dat we wisten hoe het was gekomen èn afgelopen, gingen we het bed in. zondag 26: naar de Mont Juïc