Triomf:
de plek waar mijn liefde voor marsmuziek begon

 

  • Platencollectie

  • Marsmuziek geschiedenis

Het muziekkorps van Oman, bij een optreden in Zeist.

 

(www.musicoman.com)

Foto: Bureau Moustache ©2001

Het is 197?? en alledrie onze kinderen zijn lid van Show- & Drumfanfare Triomf in Bodegraven. De oudste, Marcello, is tamboer. Zijn jongere broer Maurice speelt trompet en zus Mary-Ann is minirette. Het muziekkorps verzorgt geregeld optredens en er worden begeleiders gevraagd. Bij zo'n optreden valt er namelijk weleens een trommelstok, is het fijn als de uniformen even worden gecontroleerd of alles netjes zit en moet ervoor worden gezorgd dat het corps veilig door het verkeer wordt geloodst.

Voor mij voldoende reden om me aan te melden. Er is een ''hoofd begeleiding'' en die werkt me netjes in, zodat ik weet wat er allemaal moet gebeuren.
Al snel mag ik mee met het eerstvolgende optreden. Met z'n drieën zorgen we ervoor dat alles goed verloopt.

Dat gaat zo een poosje door: ik heb plezier in het regelen van de begeleiding bij een optreden en alles daaromheen en bovendien geniet ik van marsmuziek als genre. Dat alles vraagt behoorlijk wat inzet, want steeds moet je tijd vrij maken om met een optreden mee te gaan. Groot voordeel natuurlijk dat de drie kinderen meegaan, maar op zo'n moment moet ik hun moeder Ans -en dus mijn vrouw- thuis achterlaten.

 
 

Dat is goed te doen, maar de vraag die ik krijg om als begeleider mee te gaan naar het Carnavalsoptreden in Nice -een week lang- is andere koek. De achtergrond van die vraag is mijn kennis van de Franse taal: ik zou goed als tolk kunnen optreden.

Dochter Mary-Ann gaat echter niet mee: alleen de majorettes -en de band natuurlijk- gaan naar Nice en de minirettes blijven thuis. Gelukkig kunnen we ondersteuning thuis regelen en kan ook voor mij het grote avontuur beginnen.

Zie voor het verslag: 

Na deze overweldigende ervaring staat ook mijn bijnaam vast: ik ga bij de fanfare verder door het leven als "Meneer van Heumen". Vooral te danken aan de majorettes -in het bijzonder het duo Sandra Versluijs en José Vink- die, als ze stonden opgesteld om te gaan vertrekken met het korps, luidkeels riepen: "Meneer Van Heumen, we zijn er klaar voor..." Die kreet was afkomstig uit een televisieprogramma in die tijd.

 
 

Naast de begeleiding wil ik eigenlijk ook wel aan de slag met een instrument. Niet zozeer om dan meteen mee te gaan als bandlid -tenslotte is de regel dat je ongeveer een jaar opleiding moet hebben gehad voor je zover bent- maar meer om wekelijks een moment te hebben om actief met een groep mee te oefenen. Ik besluit te kiezen voor een marimba. Een instrument dat ze binnen het korps nog niet hebben: de lyra komt als ''staande variant'' nog het meest in de buurt.

Het zal echter anders lopen.

We krijgen namelijk de vraag om deel te nemen aan het Bloemencorso Aalsmeer - Amsterdam. Geen probleem natuurlijk, maar het blijkt dat we voor die dag geen bekkenist hebben en dat willen ze toch wel graag. Dus polst het 'hoofd kleding' mij of ik die dag de bekkens ter hand wil nemen. Tegensputteren, op de regels wijzen (opleiding ;-(( het helpt niet: als onderwijzer kan ik muziekles geven, heb 'dus' maat- en ritmegevoel en of ik maar zaterdag vroeg aanwezig wil zijn om een uniform te passen.

 

Dat hoeft niet zo heel moeilijk te zijn: we hebben die dag het show-uniform aan. Dat bestaat uit een witte spijkerbroek, een zwart blousonjack en een witte cowboyhoed. Het hoeft dus niet 'precies-passend' te zijn.

Die zaterdag beleef ik dus mijn vuurdoop als muzikant, kom ik bovendien -ook nog eens zeer prominent- op tv als ik voor het koninklijk paleis op de Dam langsparadeer. Juist dat onderdeel van de parade wordt namelijk uitgezonden en door  Dick Passchier van commentaar voorzien.

Mijn liefde voor -mars-muziek is definitief ontwaakt. Ik ga verder als bekkenist, later als grote-tromslager en zal eindigen als tambour-maître.

 

Op de volgende pagina's geef ik graag een overzicht van de geschiedenis van Show- & drumfanfare Triomf.