Je kunt veel vooraf aan een vakantie regelen, maar het weer blijft onvoor-spelbaar. Dat ervaren we ook in de Pyreneeën. Na hevige onweersbuien trekken we dinsdag toch wat meer noord-west-waarts.

Wandelen in de Pyreneeën en een bezoek aan de cols

week 3, deel 2:
23 t/m 29 mei 2008
Brives-Charensac - Perpignan - Espira-le-Conflent

Maandag 26 mei       gefietst 25 km

Een kort uitstapje:
van Espira naar Prades en terug.

Het heeft gisteren al de hele dag geregend, maar de voorspellingen voor vandaag zijn iets minder slecht. Morgen, dan wordt het weer slechter ;-)) De ochtend wil nog niet zo vlotten: afwisselend een regenbuitje, maar allengs knapt het wat meer op.

Kort na de lunch stappen we daarom op de fiets: het is nu volledig droog en zonnig warm. Schouders, armen en gezicht insmeren -zo heftig is het inmiddels al!- en dan gaan we bij de campingwinkel vragen of ze een klein kaartje van de directe omgeving hebben.

We hadden ook een van de bladen uit de info-map mogen halen, zo vertelt Harry, maar hij heeft ook een kaartje. Ons voornemen om -rechtsaf- naar Ille-sur-Tet te gaan raadt hij af: weliswaar kunnen we het brandweermuseum bezoeken, maar er is daar geen winkel voor de boodschappen. Dan kunnen we beter naar Prades, 5 kilometer verderop links.

Leuke route is via het dorp Eus.

De route naar de N-weg is te doen: die gaat vrijwel alleen naar beneden maar dat belooft dus wat voor als we aan het eind van de middag terugkomen.  Op de N116 zelf rijdt het goed -weliswaar met langsstuivende auto's, maar de meeste wijken netjes-met-knipperlicht uit- maar ook wel bergop. Als er een bordje rechtsaf naar Eus wijst, twijfelen we. Hier? Dat lijkt en wel heel klein pad. Maar ja, het bord... Dus duiken we -nu omlaag- het paadje op dat al snel smaller en smaller wordt en bij een woning ophoudt. Terug dus. Nieuwe poging. Iets verderop weer een weggetje naar rechts. Oké, dan zal het hier zijn. Dit duurt wat langer voor het ophoudt -in zware zanderige klei die tussen je wiel en het spatbord gaat zitten, zodat je geen meter meer vooruit komt. Stokje pakken, prut er tussenuit wroeten en maar weer lopen bergop, want fietsen is al helemaal niet te doen. Wel zien we in de verte het dorp schitterend tegen de berghelling liggen, maar ja: er komen ?? Dat is vers 2.

Het wordt dus vandaag geen Eus: we fietsen wel door naar Prades. Dat gaat, langzaam, maar goed. Het centre-ville is netjes aangegeven en we stallen de fietsen bij de sous-prefecture. Het laatste stukje lopen we het centrum in. De mevrouw bij het toeristenbureau heeft het erg druk met een klant en kan van alles niet vinden -haar behulpzame collega ook al niet- maar wij zien gelukkig de stadsplattegrondjes op de balie liggen. We zijn zo vrij er een mee te nemen. Au revoir.

Prades is een redelijk oud, klein dorp dat bekend staat om zijn roze marmer. Daar zijn onder andere veel trottoirs mee belegd. De kerk, gewijd aan St. Pierre, staat bekend om zijn grootste barokke altaar van Frankrijk, in 1699 gemaakt door de Catalaanse beeldhouwer Sunyer. Ook hier weer de bekende smeedijzeren klokkentoren in zuidgotische stijl. Helaas voor ons blijkt de kerk alleen vanaf 1 juli zonder afspraak te bezoeken.

Op de terugweg gaan we even binnen bij de Weldom (vergelijkbaar met onze Welkoop), maar vinden er niet het matje dat we voor de schuifdeur van de camper willen leggen om het vuil een beetje buiten te houden. Bij de winkel ernaast -de Intermarché- gaan we de boodschappen aanvullen en tot onze verrassing scoren we hier wel een plastic fel groen matje. We zijn weer helemaal heppie.

Voor ons doen erg vroeg, half elf, liggen we in bed: we zijn het gewoon zat.

Dinsdag 27 mei       gewandeld 8 km

Tussen de buien door van:
Espira-le-Conflent naar ?? en terug.

Het heeft vanaf drie uur vannacht stevig geonweerd. We hebben nog even voor de zekerheid gecontroleerd of alles wat dicht moest zijn, dat ook was en het bovenluik gesloten. Verder is het een kwestie van omdraaien, je ogen dicht en maar afwachten wat er verder gebeurt.
Gelukkig vallen we alle twee weer snel in Morpheus armen.

Ondanks de vroege bedgang is het kwart over negen als we de ogen weer openen. Kennelijk waren we eraan toe. Ondanks alle regenval -we hebben het tenminste flink op het dak horen kletteren- staan er beduidend veel minder watergeultjes op het campingterrein dan na de regendag van maandag.

Tussen de buien door besluit ik toch maar even de Heppiebuzz een wasbeurt te geven: door het meegevoerde Saharazand ligt er een rode laag over zijn witte huid. Ook de achterbuurman moppert al: hij had zijn Opel gisteren gewassen ''en als ik nu naar m'n dak kijk, kan ik wel janken ;-)) ''.

Af en toe regent het nog en we wachten toch maar even de lunch af, voor we op stap gaan. De bergschoenen aan en dan richting het dorpje Espira-le-Conflent, waar de camping toe hoort.

Dat gaat bergop, maar we stappen rustig door. Het spettert wat, afgewisseld met een beetje regen, maar al snel zijn we natter door de zweetdruppels dan door die van boven. Het 'centrum' bereiken we redelijk snel, maar dan gaat het mis bij het kerkhof. De splitsing die we moeten tegenkomen, is er niet. We lopen door, steeds meer bergop. Volgens het (staf)kaartje dat we mee hebben moeten we ook via dit pad richting Estoher gaan, ons volgende doel. Het pad wordt smaller, het asfalt maakt plaats voor split en gruis en op een gegeven moment zelfs gewoon voor zanderige klei. We zitten nu al flink hoog, maar ontwaren nog steeds geen dorpje.
Dan toch maar terug. Waar we op de heenweg -omhoog- nog een uur voor nodig hadden, doen we nu -omlaag- in een half uur.
We steken op bij Harry, die we twee rode -helaas gekoelde (foutje van de jongens)- rode wijn laten serveren. Voor een euro per glas: kijk, dat zijn schappelijke prijzen.

Aan het begin van de avond begint het opnieuw te regenen. We lopen samen dichies-tegen-dichies onder het parapluutje dat we mee hebben, naar het sanitairgebouw. Je ziet dat de grond nu veel meer door het water verzadigd begint te raken en er zich vele geultjes gaan vormen. De regen wordt in de loop van de avond weer heviger en kent geen droge pauzes meer. Wij zij opnieuw erg blij met ons luifeltje, zodat we droog het bed kunnen opmaken.

Woensdag 28 mei       gereden 129 km

We gaan vandaag met de Heppiebuzz van:
Espira-le-Conflent naar Ax-les-Thermes.

Dat lijkt ons wel wat, met deze temperaturen: een thermale zwavelbron van zo'n 70 graden, midden in het dorp. Dus kiezen we voor de route naar Ax-les-Thermes

Alles wordt weer ingeladen; de fietsen stonden gisteravond op een van de iets minder natte momenten al op de drager en we gaan afrekenen bij Harry. Ook hier weer de ACSI-korting, dus we betalen voor vier nachten € 48,- dus ook geen toeristen-belasting.
We nemen hartelijk afscheid: we hebben het hier prima naar de zin gehad (dat vinden ook onze buren, die hier al acht weken staan en jaarlijks terugkomen ;-))

We starten de buzz... en zowaar, ook na vier dagen doettiedat ;-))

We hadden het wekkertje gezet: om kwart voor acht waren we op en rijden dus nu om half tien weg. We weten nog niet wat de route ons gaat brengen, dus wilden we in ieder geval op tijd zijn. Loes vindt dat we het dorpje Eus toch maar moeten laten voor wat het is -ondanks dat het als schitterend mooi wordt aangeprezen- maar ook zij gaat vandaag voor de kilometers, nadat ik ook al het brandweermuseum in Ille-sur-Tet had laten vallen als optie.

Bovendien: we moeten toch eerst nog even tanken in Prades en doen daar meteen de boodschappen. Ze hebben daarnaast ook een Expert en daar kopen we, voor maar vijftien euro, vier videocassettes. Zolang de camera het doet -alleen de eerste week vroeg hij om de schoonmaakcassette en daarna niet meer- kunnen we weer vrolijk opnemen. Afkloppen, maar we hebben al bijna twee bandjes vol.

Het is vandaag een echte Pyreneeënrit. We zijn onder de indruk van dit massief, dat links en rechts van de weg zijn ruigte toont. Al vrij snel, op weg naar Villefanche-Le-Conflent zetten we de buzz aan de kant om weer wat opnames te maken.

Het wordt een echte Pyreneeënrit

Het volgende stuk N116 leidt in de richting van Olette en vervolgens krijgen we een mooi slingerstuk naar Mont Louis. Daar zetten we de buzz even aan de kant om te eten. Je hoort hier het snel stromende water aan de overkant van de weg.

Dan gaan we verder naar Font-Romeu, waar het even dreigt fout te gaan: we komen op D10F terecht naar Egat, maar daar staat toch weer de D618 aangegeven, die we al een kwartiertje volgden. Ons volgende doel is de Col de Puymorens, vast onderdeel in vele Tour-de-Franceritten, en natuurlijk kiezen wij voor de bergrit en niet voor de tunnel. Aan het begin heb je al mooi zicht op wat er komen gaat, maar vooral als je de 1925 meter hebt bedwongen, is het mooi om wat plaatjes te schieten van het stuk waar we vandaan zijn gekomen. Wel fris, dus meteen de sweaters aan.

Er is nog een andere reden waarom we de weg via de Col nemen: we hebben een verzoek van vriend Teus liggen om een foto te maken van het monument dat aan de voet van de Col staat, bij Hospitalet. Hij schrijft zoals gezegd een boek over wielermonumenten en daarvan zijn er in Frankrijk best wel wat te vinden. Zoals dit, voor de wielrenner René Vietto, die zijn wiel voor zijn kopman afstond, maar vervolgens in totale ontreddering aan de kant van de weg op de materiaalwagen zat te wachten. Een passerend fotograaf maakte hiervan een beeld, dat in Frankrijk alle sentimenten losmaakte.
Deze foto staat afgebeeld op een houten paneel.

Je gaat hier eerst over de top van de berg heen en dan kom je dus bij de voet aan de noordkant. Opletten dus.
Juist als we denken: hier moet het bijna zijn, blijkt de weg met grote hekweken afgesloten. We moeten via de aansluiting met de tunnel vanaf Andorra naar het dorp. Geen probleem, als nu maar niet net dat monument langs het afgesloten stuk staat.

Sommige dingen in het leven zijn niet zo simpel als ze lijken. Het maken van de foto heeft -zo blijkt- heel veel voeten in aarde. Voor de echt geïnteresseerde heb ik deze bijzondere belevenissen op een aparte pagina gezet, te bereiken onder deze knop:

Alle anderen kunnen op deze plek -na de foto, die uiteindelijk wel is gelukt- hier gewoon verder lezen.

We nemen nu opnieuw de N20 richting Ax-les-Thermes, met zijn zestig verschillende warme bronnen, waarvan sommigen met temperaturen tot over de 75°. Deze stad was al bij de Romeinen bekend als badplaats. Het is nog maar 26 kilometer en die rijden we best snel weg. De buzz kunnen we direct naast de kerk gratis parkeren en we lopen -ons standaard-doel- naar het toeristenbureau. Kaartje mee met alle gemarkeerde bezienswaardigheden. Foto's van smalle Franse straatjes en van uithangborden.

En natuurlijk gaan we op zoek naar de warmwaterbron -met zwavel- die ons ook al door Co & Tiny is aangeraden. Grappig gezicht om zo'n twintig mensen met hun voeten in het water te zien zitten. Wij voegen ons erbij: ruimte genoeg. Het water is hier 68 graden -even verder is er zelfs een bron van 72 graden- maar doordat het zeg maar een grote openluchtvijver is, kun je er zonder problemen je voeten insteken. Een heel aparte ervaring en natuurlijk verbeelden we ons dat we geheel verfrist en veel soepeler teruglopen naar de buzz.
We hadden eigenlijk een camping op het oog in .., maar dat blijkt nog zeker 22 kilometer van hier te zijn en door al het gedoe met het monument zijn we niet meer zo vroeg. Dus kiezen we voor de gemeentecamping Le Malazeou, die 1 km buiten Ax-les-Therems ligt. Groot, plek zat maar in ieder geval heel erg netjes en goed voorzien. Als eerste gaan we de vuilwatertank legen -hard nodig- en schoon water innemen en dan zoeken we een plekje: 348.

's Avonds proberen we onze telefoonkaart nog een keer uit en jawel: het lukt: je moet het ''cabine''-nummer bellen en dan kun je de pincode intoetsen en krijg je met Holland verbinding. Zo zijn we weer op de hoogte van alle belevenissen aan het thuisfront.

Donderdag 29 mei      gereden 188 km

We gaan vandaag met de Heppiebuzz:
van Ax-les-Thermes naar Moustajon.

Opnieuw stellen we vast dat het mooi weer is. We zijn op tijd wakker, maar het is toch alweer tien uur voor we daadwerkelijk in de buzz zitten.

Het eerste stukje voert via de N20 naar Tarascon-sur-Arriège en we besluiten in het stadje een kijkje te nemen. Dat valt wat tegen. Er zijn een paar leuke plekjes, maar wij kunnen geen echt centrum vinden.  

We rijden dus verder en kijken of we bij het parc de la Préhistoire wat me zien van de grotten -onder meer die van Niaux, die hier liggen. De entree ziet er niet aantrekkelijk uit, de prijzen zijn redelijk hoog en bovendien zijn we bang dat we de rest van de dag te weinig tijd overhouden. Dus gaan we door via de D618 naar Boussenac en Massat, en dan iets noordelijker naar St. Girons. Dit is niet de kortste verbinding naar Moustajon, maar we willen natuurlijk wel weer een stukje Tour de France-route meepakken en bij de Col du Portet d'Aspet terechtkomen. Dit is weer een weggetje met een groene streep op de kaart en daarmee heeft Michelin niets miszegd: een heerlijke kronkelroute, waar onze Heppiebuzz af en toe flink aan moet trekken om naar hogere sferen te stijgen. Een stuk voor het stadje St. Girons liggen de Gorges de Ribaouto en dit is werkelijk een schitterend panorama dat zich voor je ogen vertoont.

Voorbij Girons gaan we richting Moulis, nog steeds via de D618, bereiken we de Col Portet d'Aspet. ook dit laatste stukje is een prachtige weg en we krijgen steeds meer respect voor al die fietsers die hier met één pk de berg op gaan (maar gelukkig ook weer af).

Je bent op zo'n berg natuurlijk ook niet alleen: de koeien lopen hier gezellig los en nemen dus af en toe de weg in beslag. Dan moet je niet de illusie hebben dat ze opzij gaan als er zo'n Hollandse toerist met een maf buzzje aankomt. Dat moet je natuurlijk wel van iets meer dichtbij bekijken.

Hij droeg geen helm en volgens sommigen had een helm zijn leven kunnen redden.

De volgende dag legde het peloton, als betoon van respect en rouw, de etappe in gesloten formatie en langzaam rijdend af. Vlak voor de finish werd de ploegleden van Casartelli's ploeg de gelegenheid gegeven om naast elkaar en als eerste de finish over te gaan.
Zijn ploegleden wilden de Tour vervolgens beëindigen, maar werden door Fabio's weduwe omgepraat. De premies van die dag werden aan de nabestaanden gegeven. Twee dagen later kwam zijn ploegmaat Lance Armstrong alleen aan, hij droeg de overwinning op aan Casartelli.
Dit tragische voorval is mede de aanleiding geweest om het dragen van een helm voor wielrenners verplicht te stellen.

Het grote monument staat op een 'veilige plek' in de afdaling; de kleinere steen op de plaats waar Fabio tegen het paaltje terechtkwam. Hier staat nu een muur.

We rijden nu via de 'kortste' route -de D85 / D44 naar Fronsac en dan via de D125 naar Bagnières de Luchon. Ook hier weer een route die als bezienswaardig staat aangegeven.

Door alle stijgingen en dalingen blijkt de Heppiebuzz het aardig voor zijn kiezen te hebben gekregen. geregeld schiet hij uit zijn derde versnelling en dat is toch een lastig probleem.

Dus besluiten we de camping in Moutajon even voorbij te rijden en bij een grotere stad, Bagnières -dat scheelt maar vijf kilometer- te gaan kijken of we een Renault-garage kunnen vinden. Dat gaat niet vlot. Er zijn wel garages, maar van het 'verkeerde' merk. We vragen hier en daar wat, rijden wat rond, maar een echte Renault-dealer schijnen ze hier niet te hebben.

We besluiten dan maar naar een 'merkloze' garage te gaan. We zetten de buzz op het buitenterrein, wat nog niet meevalt omdat alles vol en schots en scheef door elkaar staat. Als we binnenkomen, worden we niet echt vrolijk: ook hier is het een tijd geleden dat Monsieur Structure de scpeter zwaaide. We worden vriendelijk gevraagd in de wachtruimte ernaats plaats te nemen: de monteur is even een auto ophalen, maar wordt zo terug verwacht. Dat duurt inderdaag niet zo heel lang en we leggen ons probleem uit. geen probleem: rij hem maar op de brug.

Dat is sneller gezegd dan gedaan, want hij moet eerst een auto achter d ebrug weghalen, dan degene die op de brug staat en dan kunnen wij erop. Nog maar nauwelijk ben ik uitgestapt of de Heppiebuzz begint zich te verheffen. ik weet nog net mijn camera mee te grissen.

met een kennersblik bekijkt de garagist
 het onderstel van de buzz.

Het hoofd wordt eens geschud en we gaan in het overleg: er zullen waarschijnlijk onderdelen moeten worden vervangen, als het al niet de hele versnellingsbak is. Maar ja, die heeft hij niet hier en het zou voor ons te lang duren om erop te wachten. Hij raadt ons aan het rustig aan te doen in de bergene en dat valt het wellicht nog wel mee.

Met deze redelijk teleurstellende mededeling gaan we dan toch maar naar de camping.