terug naar de basispagina van de Heppiebuzz                                                 naar andere reisverslagen- nog niet met de camper

    Meer weten? Stuur een e-mail !
 vanuit Houten naar Frankrijk  verslag eesrte deel week 2  verslag eerste deel week 3  vervolg van week 3
 verslag eerste deel week 4  verslag eerste deel week 5  verslag eerste deel week 6  de laatste vakantiedagen

De derde en vierde week zullen in het teken staan van de Pyreneeën, maar de vrijdag moeten we nog even zorgen dat we het Franse zuiden bereiken.

 

De Pyreneeën liggen -af en toe letterlijk- aan onze voeten

week 3:
23 t/m 29 mei 2008
Brives-Charensac - Clermont l'Herault Perpignan - Espira-le-Conflent.

 

Vrijdag 23 mei       gereden 317 km

De route voert ons vandaag van:
van Brives-Charensac naar Clermont l'Herault.

We willen een beetje kilometers maken, maar natuurlijk ook wel wat van de natuur zien. we hebben daarom een route uitgekozen die eerst via de N88 voert, en dan ongeveer aan het eind van de ochtend  de D-wegen bereikt. Het laatste stuk is afhankelijk van het tijdstip: of nog even binnendoor 62 km over bergtoppen, of alternatief over een N-weg en dan de snelweg A-75 (maar wel 91 km

Overigens blijken achteraf de kilometer-standen op de ANWB-routekaart veel te kort ingeschat. Daar komt nog zeker 20% bij!!

 

We missen het ''Monument Jalabert"

Exact half tien is zowel de vuilwatertank geleegd als de schoonwatertank gevuld. We zijn er weer helemaal klaar voor. We hoeven nog maar een klein stukje naar Le Puy en Velay en daar is de doorgaande route naar Mendes goed aangegeven. We vallen meteen met de neus in de boter: er zijn hier heel mooie uitzichten op de stad.

Bij een soort garagebedrijf kunnen we de buzz even kwijt en we nemen wat foto's van het kasteeltje dat er eenzaam bovenop een berg ligt en van het grote beeld dat wee op een andere berg staat.

Dan volgen we zoals gezegd de N88 langs Pradelles en Langogne tot aan Mende. Ook deze stad komen we goed en snel voorbij, hoewel we aan het eind van de dag tot onze schande ontdekken dat er een verzoek van Teus lag om hier een foto te maken voor zijn boek over wielermonumenten. Baaaalen! We hadden het 'monument Jalabert' zonder probleem even kunnen vereeuwigen, maar te laat in zijn info gekeken. Er nota bene vanmorgen nog wel aangedacht, maar toen lag de brief met gegevens onderin de dinette, met twee stoelen bovenop. Helaas.

Het eerstvolgende deel van de N88 voert naar Florac, en dat blijkt een weg vol bochten, haarspeldbochten, versmallingen en flinke klim- en daalpartijen te zijn. Stevig, dus. Vlak voorbij dit stadje zal het nog wel heftiger worden: dan krijgen we weer een D-weg. Ditmaal de D-907 en dan moeten we goed opletten, want op de twee kaarten die we hebben, staan verschillende nummers. Bij elke keuze-mogelijkheid stoppen we even om goed te kijken of we de juiste kant opgaan. Wederom een heel geweldige route, waarop we diverse keren de buzz even aan de kant zetten om wat plaatjes te schieten. Het is ook behoorlijk klimmen, want bij de Col de Perjuet noteren we 1024 meter. Deze hele route voert dwars door het National Parc des Cevennes en dat blijkt een goede keuze om te genieten.

Direct daarna moeten we weer goed opletten, want er zijn hier vlak achter elkaar wat splitsingen van D-wegen, maar we komen er goed uit. Het wordt voor ons de D-18 en die voert naar Le Vigan. Dat is nog best een heel eind en we zijn nog niet klaar met klimmen en dalen.

We kunnen nu opnieuw kiezen: of we gaan via kleine D-weggetjes meteen zuidwaarts of we neme de D-999 westwaarts naar de snelweg. Het wordt dat laatste.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De prachtige brug van Milau: een kunststukje

De afstand tot Millau staat aangegeven als 53 kilometer -voor die tijd hebben wij echter de snelweg al bereikt- maar zeker tien kilometer verder staat er dat het nog 51 km is. Verbazing alom, maar zes kilometer verder blijkt het gelukkig nog maar 35 km te zijn.

Achteraf bezien -thuis hadden we het wel ontdekt, maar kennelijk is het niet blijven 'hangen': we hebben de wereldberoemde brug, het Viaduc de Millau gemist. Het met superlatieven overladen ‘Viaduc’ is met een lengte van 2,5 kilometer en een hoogste pijler van 343 meter de hoogste en langste meervoudige tuiconstructie ter wereld.

Als we de A-75 bereiken, schiet het tenminste lekker op. Het is inmiddels al tegen vijven en zo heel lang willen we ook niet meer onderweg zijn. Maar het is wel prettig dat we nu weer even wat kilometers maken.

Wij zijn geen fan van het hurktoilet

Loes wil bij Lodève al naar een camping, maar we rijden nog even door tot voorbij de splitsing richting Montpellier of Beziers. Die laatste moeten we hebben en bij het eerstvolgende dorp -Clermont l'Hérault- gaan we op zoek naar een camping. Die vinden we -toch weer 10 km verderop- bij het meer van Salagou. De beheerder heeft de tent al dicht (vanaf vijf uur), maar achterom kunnen we het paspoort afgeven in ruil voor de slagboomcode en een sleutel om elektra te kunnen aansluiten. De camping -vooral het sanitair- ziet er overigens net zo onverzorgd uit als de 'gardien'. Er is geen warm water om af te wassen en het is allemaal erg simpel. De mannen moeten het doen met de originele Franse hurktoiletten, maar gelukkig verwachten ze dat niet van invaliden, dus dat toilet wordt onze 'escape'.

Het is de hele dag door behoorlijk zonnig geweest -slechts af en toe bewolkt- maar rond half negen begint het ineens dreigend donker te worden. Er vielen al wat kleine spatters onder het eten, maar tot en met de koffie konden we het buiten redden. Vanwege de dreiging zetten we alles droog binnen -ook de tuinstoelen- en om vijf voor tien komt dan inderdaad echt een bui.
Wij zitten droog binnen, maar zetten wel zoveel mogelijk 'luchtgaten' open, want het is aardig benauwd.

Zaterdag 24 mei       gereden 225 km

Het af te leggen traject voert vandaag van:
van Clermont l'Hérault naar Perpignan.

We weten al vooraf dat het aantal kilometers vandaag niet zoveel wordt als de laatste dagen. Doel was voornamelijk om de volle twee weken die we in gedachten hadden, in de Pyreneeën door te brengen. Die beginnen globaal genomen bij Perpignan en daar komen we halverwege de middag aan.

We kiezen voor de N9 -ook hier loopt een nieuw stuk A75 parallel- maar we willen natuurlijk wel toeristisch rijden. Omdat we echter vandaag eens redelijk op tijd op een camping willen staan, kiezen we nu niet voor D-wegen.

We gaan op weg naar Perpignan

We konden vanaf negen uur in het kantoor terecht, maar we hebben allebei wat onrustig geslapen en het vertrek is dus pas om tien uur. Geen probleem, natuurlijk... het is vakantie en we hebben de tijd. Helaas heeft het vannacht flink geregend en is de ondergrond herschapen in een rode steengruisprut. Onze grijze vloermat verschiet binnen het kwartier spontaan van kleur.

Het eerste stuk volgen we de D609, die dan vervolgens N9 wordt naar Beziers. Dat rijdt lekker door, dus we zijn daar al (37 km) even over half elf. De volgende stad is Narbonne en die bereiken we nog geen half uur later. De route naar Perpignan loopt nu grotendeels parallel aan de kust van de Middellandse Zee, uiteraard kun je ook hier de snelweg nemen, maar wij volgen (nieuw nummer) de D6009.

Vlak voor Leucate gaan we de D-627 op, die zelfs tussen een meer en de zee doorloopt. Een heel aparte ervaring, waarvan natuurlijk meteen de beelden worden vastgelegd. Iets verderop, als links en rechts hele dorpen liggen met nieuwe appartementsgebouwtjes voor de draagkrachtige vakantieganger, is er geen plek meer om de buzz even aan de kant te zetten. Gelukkig hebben we dus al foto's gemaakt. Bij Le Barcarès gaan we naar de Hypermarché, waar we ook willen tanken. Er hangt echter een briefje op de pomp dat ze door een boycot van depothouders hebben moeten besluiten het station te sluiten. Kruidenierswaren zijn er nog wel, hoewel het assortiment bieren tegenvalt. Er is geen streekbier en Loes kan ook met de groente niet erg slagen. We zullen dus straks nog een stop moeten maken. Intussen heeft een en ander al flink wat tijd gevergd en moeten we nog lunchen. Bij Perpignan-sud vinden we een soort braakliggend terreintje met bomen en struiken, waar we de buzz even op kunnen zetten. In de schaduw nog wel, en dat is heel prettig, want de zon doet nu weer flink zijn best. De boterhammetjes smaken prima.

 

 

 

 

Uit de vooraf gelezen informatie hadden we al begrepen dat parkeren in het centrum van Perpignan haast niet lukt. Maar we willen eerst nog wel langs het toeristenbureau voor wat meer info en dat ligt... juist, in het centrum. Bovendien, als je er vlak bij bent -nog geen parkeerplekje te ontdekken- wordt je helemaal omgeleid. Aan de achterkant hebben we wel en klein parkeerterreintje gezien en daar proberen we de buzz even kwijt te raken. Er zijn gereserveerde plaatsen, waarvan er een vrij is, en Loes stelt vast dat geen der nummerborden overeenkomt met de aangegeven informatie. Zou het op zaterdag niet gelden??
 

Die hoop is ijdel: juist als we achteruit zijn ingeparkeerd, komt de gardien meedelen dat we hier niet mogen staan. Deze plekken zijn gereserveerd voor leden van het congres. We leggen uit dat we niet wilden parkeren, maar alleen een plattegrondje bij het toeristenbureau willen halen (dat in hetzelfde gebouw zit). Dat vindt hij geen probleem en wijst me binnen zelfs netjes de weg hoe ik bij de balie kom. Tien minuten later gaan we op zoek nar een plekje voor langere tijd.

Ronddwalen in Spaanse sferen en zeer smalle straatjes

We rijden nog even in het centrum rond, zelfs door twee zééér smalle straatjes, maar besluiten dan toch maar te gaan kijken bij de rivier Tet. Daar moeten wat grote parkeerterreinen liggen. Het eerste dat we tegenkomen is erg klein en betaald. Het tweede terrein ligt duidelijk iets verder van het centrum, is wat groter en gratis. En daar zijn nog verschillende lege plekken, dus onze buzz is weer Heppie. En wij ook. De wandeling naar het centrum duurt nog een tien minuten.
Perpignan is duidelijk een Catalaanse stad: niet alleen de gebouwen, maar ook de bevolking toont Spaanse invloeden. De jongens zien er macho uit en gedragen zich ook zo, de meiden kleden zich opzichtig en willen duidelijk graag worden bekeken.

Het eerste stukje door het centrum gaat langs de Castillet, een oude stadspoort die nu dienst doet als museum. We volgen een stukje het riviertje en slaan dan rechtsaf. Fout. We hadden linksaf gemoeten. Na nogeens goed zoeken op het kaartje, het staat er wel erg klein, vinden we de plek waar we zijn terechtgekomen en vinden alsnog de goede route naar het oude centrum. Dat kent diverse hele smalle straatjes en verrassende pleintjes.

We hebben aan het eind van de rondgang nog precies even een bruidspaar kunnen 'meenemen', toen we de kerk wilden bezichtigen en hoorden dat er gezongen werd.

We gaan terug naar de buzz en nemen wat camping-mogelijkheden door. Redelijk dichtbij zijn er enkele langs de Middellandse-Zeekust, maar dat is onze stijl niet zo. Bovendien willen we de Pyreneeën in en die liggen westelijk van Perpignan. Het wordt dus de N116 naar Vinça en dan linksaf naar Espira-de-Clonfent.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

http://www.camping-canigou.com/

Een prachtige overnachtingsplek: Le Canigou

Hier ligt camping Le Canigou, vernoemd naar de berg die zich hier hoog boven het landschap verheft. We worden hartelijk ontvangen door Harry Tielemans, van oorsprong Brabander maar hier al 14 jaar wonend en werkend. We kunnen weer zelf een plekje uitzoeken, op het uitgestrekte terrein.

De camping is heel natuurlijk van opzet, aan weerszijden van een klein riviertje. De plekken zijn bijzonder groot: daar kunnen makkelijk twee campers op staan. We zoeken een plekje dat niet al teveel beschaduwd is en kijken meteen even waar dan morgen het zonnetje opkomt. We weten dan nog niet wat ons te wachten staat. ;-))

 

Le Canigou in het voorjaar, nog met sneeuwtooi.

Zondag 25 mei       rust- en regendag

We hadden al besloten hier twee dagen te staan, dus kilometers maken zijn we niet va plan. Hooguit in de middag fietsen naar Ille-sur-Tet, maar dan moet het weer wel opknappen. Het heeft al de hele nacht geregend, maar rond negen uur lijkt het wat op te klaren. De zon komt zelfs heel even door, dus ik zet al enthousiast de stoelen in de bruinstand. Helaas, nog geen vijf minuten later spettert het al. Ik blijf nog even onder de luifel, maar ga al snel het campertje in. Jammer, maar we moeten het ermee doen.

Zelfs een regendag maakt hier niets uit...

Het blijft afwisselend regenen -af en toe flink- en heel kort wat opklaren. Volgens de eigenaar is de weersvoorspelling voor vandaag inderdaad regen, morgen en dinsdag wordt het beter.
Wij werken voorlopig allerlei administratie bij, er worden ansichten geschreven voor de kleinkinderen en het verslag wordt bijgewerkt. Ook de foto's worden weer naar de computer overgezet en met een extra bak koffie komen we de ochtend wel door.

We hebben een prima info-map van de campingbaas gekregen, waarin naast allerlei wetenswaardigheden over de omgeving ook verschillende uitstapjes te voet, per fiets of auto zijn vermeld. Een geweldig initiatief! We lezen er ook in dat le Canigou zich hier 2784 hoog en majestueus boven de omgeving verheft. Het is een zowel bij Fransen als Spanjaarden geliefde 'heilige' berg, wat ook blijkt als ze er jaarlijks op 23 juni op de top het Sint Jansvuur ontsteken. De weg waarlangs de camping ligt staat overigens ook aangegeven als 'Route du Santiago de Compostela', waarvan Sint Jan de patroonheilige is. Le Canigou is zo onbegaanbaar, dat er een dagtrip is met een 4-wieldrive en het ten sterkste wordt ontraden dit met je gewone auto te doen.

 Er loopt over een flink deel van de camping, ook boven het riviertje, een heel touwparcours. Voor de liefhebbers van klimmen en klauteren kun je je hier -onder begeleiding van ervaren instructeurs, een hele route afleggen.

Aan het begin van de avond maak ik nog wat foto's van het riviertje de Llech, dat dwars over de camping stroomt. Door alle regenval van vandaag is de waterstand ruim een halve meter hoger geworden en spoedt het -vuilbruine- water zich met razende vaart naar het campingbruggetje. Daar zit een reeks gaten in, waar het water doorstroomt en dan direct een halve meter naar beneden valt. Indrukwekkend om te zien en te horen. vervolg van week 3